"انتخابات ۹۲ نشان داد مردم ایران در بزنگاه‌های مهم مستقلا تصمیم میگیرند"

بعد از ماهها برنامه رسانه‌های بیست و چهار ساعته، تحلیلگران انگار هنوز معنی ساده توافق را نفهمیده‌اند: توافق یعنی تضمین امنیتی نظام مستقر در ایران به همین شکل موجود، با همین ایدئولوژی موجود و همین متحدان منطقه‌ای.

اگر قرار بود ایران مانند بسیاری از کشورهای منطقه به استانی مطیع از آمریکا تبدیل شود، اگر قرار بود ایران ابتدا اسراییل را به رسمیت بشناسد، یا داوطلبانه نفوذ استراتژیک در منطقه خودش را کاهش دهد، و از واشنگتن کسب تکلیف کند که با چه گروهی متحد باشد یا نباشد، که دیگر نیازی به سی و پنج سال تنش پرهزینه و دوازده سال کشمکش هسته‌ای نبود.

مگر ایران توافق را منوط به خروج دریاداران آمریکایی از پایگاههای مستقرشان در بحرین و عربستان و افغانستان و … با موشکهای آماده به شلیک به ایران کرده است؟

کافی است به دفاع اوباما و یا جان کری از توافق در کنگره گوش کنید. میگویند این توافق درباره هیچ نیست جز یکساله کردن زمان فرار هسته‌ای ایران (زمان لازم برای ساخت سلاح) در برابر لغو تحریمها و توضیح میدهند که این نه لطف و کرمی از طرف آمریکای قدرتمند که بهترین انتخاب عملگرایانه از طرف آمریکای مستاصل بوده‌است.

تحلیل های مختلف بر اساس مدلسازیهای مختلف از یک سیستم شکل میگیرند. معیار بهتر و بدتر بودن یک نظام تحلیلی و یا یک نوع مدلسازی توان انها در پیش بینی رفتار سیستم است. ما رسما با تحلیلگرانی روبروییم که یکصدا انتخاب روحانی را غیرممکن میدانستند و بلافاصله بعد از انتخابش گفتند او مهره است و همه چیز از قبل برنامه ریزی شده بود.

دقیقا همین تحلیلگران میگفتند که توافق ممکن نیست و یا ایران باید پیش شرطهای بسیار دیگری را از جمله تعلیق کامل را هم بپذیرد. و دقیقا همین تحلیلگران در تمام دو سال گذشته هر بار که رهبر جمهوری اسلامی بر اصول ثابت منطقه ایش تاکید کرده موج رسانه‌ای ترس و هراس به راه انداخته اند که توافق شکست خواهد خورد. و پاسخ به این حجم «من میدانستم، این ممکن نیست» به سادگی این است: ما کردیم، شد. سخنان دیروز رهبر ایران بخشی از استراتژی کلی، ثابت و منسجم ایران در روند توافق و یادآوردن جایگاه مستقل منطقه‌ای ایران به کنگره بود و نه سنگ اندازی در آن.

انتخابات ۹۲ نشان داد مردم ایران به رغم تسلط رسانه‌های فراوان در بزنگاه‌های مهم مستقلا تصمیم میگیرند. با این حال به امید روزی که مانند دوره آزادی رسانه‌ای بعد از دوم خرداد با باز شدن فضای رسانه‌ای داخل، نیازی به تحلیل‌های بنجل و ایدئولوژیک که تنها و تنها به یمن رسانه‌های بزرگ زرورق میشوند نباشد.

علی علیزاده