هنر نزد ایرانیان است و بس

در واقع اصل مشکل برمیگرده به برخورد بد پدرها با بچه‌هاشون. این گونه از برخوردها موجب درگیری بچه‌ها با پدرها و قصد فرار از خونه و نهایتا بازیچه دست یه مشت آدم سودجو و از خدا بی‌خبر شدنه که فرزندان را به سوی انواع راه های کج، مُوَرب، نیم دایره و غیره گمراه می‌کنند.
حالا باز جای پهناوری از شکر باقیه که یه سِری از این فرزندان اصولا خلاف بلد نیستن و به جای اینکه معتاد، ولگرد، کلاهبردار و دله دزد بشن میرن خواننده میشن. اینارو واقعا عشقه. مثلا مورد داشتیم طرف با پدرش سر خاموش کردن کولر دعواش شده، قبل از اینکه از خونه بزنه بیرون چندتا کلوزآپ و دکلمه از قبیل"این کولر، سهم منه، حق منه، عشق منه، خاموش نمی‌کنم" یا "منو از آوارگی میترسونی مامی، من زندگیمو باختم مامانی، برو از خدا بترس" اومده و بعدش با کوبیدن در به‌هم، زده بیرون. بعد با پول همون باباهه یه عدد گیتار خریده و با مراجعه به یه استودیو زیرزمینی با رویای تبدیل شدن به پینک فلوید و بیتلز، شروع کرده به خوندن.
ایشون بعد از اینکه تمام پول پدر رو سلفونده تو جیب صاحب استودیو، با بیرون دادن آهنگ "Another break in the wall" با مطلع "پارسال بهار دست جمعی رفته بودیم زیارت" آس و پاس به خونه برمیگرده و با تک دکلمه‌ به یاد ماندنی "شکر خوردم" دوباره زندگی در کانون گرم و خشک ناشی از خاموش شدن کولر توسط پدر رو از سر میگیره.
در واقع اغلب خوانندگان نسل جدید داستان کشف استعدادشون اینجوری بوده. منتها در مورد این اغلب، ماجرا اینجوری تموم نمیشه. با توجه به دستیابی این دوستان خواننده به زرشک از جشنواره موسیقی "کَرَمی"، هوا برشون میداره که حالا دیگه موقع ایفای مسئولیت‌های اجتماعی‌شونه. از جمله اظهارنظر درباره‌ حقوق زنان، سیاست، مسائل فرهنگی و اجتماعی، ورزش و غیره. ‌مثلا چند وقت پیش‌تر حضرت اشرف ساسی مانکن اظهار فیض کرده بودند که "نگران موسیقی ایران هستم". خلاصه با همین فرمون بالاخره رسیدیم به دلنگراني‌های آقای امید جهان که فرمایش کرده بودند "غیرت ایرانی‌ام، اجازه بازجویی از دانشمندان هسته‌ای را به غربی‌ها نمی‌د‌هد."