ذهن آسیب پذیر آریایی ما/یادداشت یک کاریکاتوریست درباره ماجرای جده

دو: فرض كه اين كار تعرض يا تجاوز را دو مامور انجام داده اند. كه البته در اين صورت بسيار بي وجدان و نامرد هستند و البته که باید مجازات شوند . خب اين چه ربطي به عرب و عرب ملخ خور سوسمار خور و مارمولک قورت بده و عقب افتاده دارد؟ هر جای دنیا ممکن است تجاوز شود و تجاوزگر به سزای اعمالش برسد. مگر می شود مثلا دولت عربستان از آن ها تجلیل به عمل آورد؟ البته اگر نظرتان این نیست که پادشاه عربستان دستور محرمانه نداده كه به جوانان آريايي به هنگام خروج تجاوز شود!

سه: اين خوي خشتك بر دندان گرفتن و يك مساله مشخص و واضح را پيرهن عثمان كردن ، همان داستان بدبختي هميشگي ما ايرانيان است كه از كاه كوه مي سازيم و کوه اصلی را فراموش می کنیم . همیشه نفرت تمام نشدنی درون مان را كه نه تنها نسبت به عرب ، بلكه نسبت به خودمان، آذري ها با فارس ها...فارس ها به آذري ها ... به لرها... به كردها و نهايتا افغان ها داريم و مدام به هر روشي بيرونش مي پاچيم .

يعني چنان دچار خودبزرگ بيني، خود شيفتگي و غروريم كه فقط نشسته ايم ببينيم كجا دارد بهمان توهين مي شود بريزيم بيرون و خشتك هايمان را آتش بزنيم . ببینید در اين مملكت مدام دارد به يكي توهين مي شود! به پرستارها... به مازني ها...به آذري زبان ها...به كارگران زحمت كش... به معلمين شرافتمند و به پزشك هاي محترم كشور و يا به قوم ايراني و ملت آريايي!

و آنقدر ساده و عصبي هستيم كه نمي فهميم وقتي تا اين اندازه آسيب پذيريم و راحت با ذهن و روانمان می شود بازي كرد، هر كسي با يك حركت مي تواند روزها ذهن هاي جمعيت ميليوني مان را منحرف كند و به سويي ببرد و ببرند كه دلشان مي خواهد. و هنوز نفهميديم كه كشورهاي پيشرفته مدام در حال ليست كردن اين نيستند كه خب...امروز به كجايمان توهين شده است
*يك مثل چيني هست كه مي گويد ذهن بعضي ها مثل تنگ ماهي مي ماند و ماهي كوچكي مي تواند آن را آشفته كند، اما ذهن بعضي ها مثل دريا مي ماند و هزاران كوسه و نهنگ هم نمي توانند آن را به هم بريزند.

بزرگمهر حسین پور/کاریکاتوریست