نیمه پنهان در ورزشگاه ها

به گزارش پارسینه، غزاله پورخاکی در روزنامه ابتکار می نویسد: آنچه مسلم می‌نمود این بود که اعضای کمیسیون ورزش در مجلس شورای اسلامی نمی‌توانستند تا زمانی که یک سری چارچوب های اصولی فراهم شود، اجازه بدهند پای بانویی به ورزشگاه های فوتبال باز شود. چرا که باید اطمینان پیدا کرد چارچوب های مدنظر رعایت شود و با توجه به شرایطی که در آن زمان موجود بود، فکر نمی‌کردند که به زودی بانوان در استادیوم ها حاضر شوند. صداها برخاست و حرکت ها انجام شد و...

امتناع از دادن میزبانی های بزرگ به ایران

یکی از اعضای فراکسیون ورزش مجلس درباره اینکه اگر بانوان نتوانند به ورزشگاه‌ها بیایند، فیفا و AFC در اعطای میزبانی‌های بزرگ به کشورمان امتناع می‌کنند حرف ها زد و گفت: به هر حال وقتی می‌خواهیم یک‌سری اصول و چارچوب‌ها را حفظ کنیم باید هزینه‌های آن را هم بپردازیم. به نظرم در شرایط موجود امکان حضور بانوان در ورزشگاه وجود ندارد. به هر حال پیش نیازهایی در این زمینه وجود دارد که در حال حاضر در ورزشگاه‌های ما مهیا نیست. اما آیا این تمام هزینه ها بود؟

تمام آنچه یک زن می‌خواهد

این مساله آنقدر بزرگ شد و آنقدر به آن دامن زده شد که همان عضو فراکسیون ورزش در مجلس شورای اسلامی بر این موضوع تاکید کرد که زمان و هزینه و برنامه نیاز است. این یعنی اینکه حالا حالاها منتظر حضور این افراد در هیچ سالن و ورزشگاهی نباشید. این نکته ها به خوبی خود را نمایان می‌کرد که مثلا باید برای حضور بانوان در ورزشگاه‌ها فضاهایی را تعبیه کرد. آموزش به نیروهایی باید در دستور کار قرار می‌گرفت. حضور پلیس زن از جمله یکی از شروط اصلی بانوان به ورزشگاه ها بود و... در کنار آن باید افراد آموزش‌دیده به کار گرفته می‌شدند. در تصورات خود یک‌سری فضاهای تفکیک شده و سکوهای مناسب برای خانم‌ها باید ایجاد می‌شد و سرویس‌بهداشتی از جمله موارد حایز اهمیت و پیش‌نیازها برای ورود بانوان به ورزشگاه‌ها بود! اما در اینجا هم زمان فاکتور بسیار موثری در کندی حرکت بانوان به سوی ورزشگاه ها بود.

یدک می‌کشد

و حالا خبرهای خوب آمد. خبرهایی که روایت داستانی مفصلی از حضور بانوان در ورزشگاه ها را با خود یدک می‌کشید. معاون فرهنگی، آموزشی و پژوهش وزیر ورزش و جوانان پرده از رازی در وزارت ورزش و جوانان برداشت و آن هم مهر تاییدی بود بر طرح پیشنهادی این وزاتخانه برای حضور خانم ها و خانواده ها در سالن های ورزشی از سوی شورای امنیت کشور. نوید اجرایی شدن این طرح از سوی تمام دستگاه های ذیربط داده شد. بالاخره امسال اجرا خواهد شد.

مهر تایید شورای امنیت کشور

عبدالحمید احمدی گفتگویی را ترتیب داد و در آن به اتفاقات سال گذشته وزارت ورزش و جوانان اشاره کرد. آیین نامه ای جامع برای حضور خانواده ها و زنان در سالن های ورزشی که یک راست به شورای امنیت کشور رفته بود. در نهایت - خوشبختانه- اواخر سال 93 مهر تایید این شورا بر طرح جامع زده شد و شاید یکی از خبرهای خوب را به بانوان هدیه داد. این طرح، طرحی بود که با در نظر گرفتن تمامی جوانب و با رویکردی ایجابی تنظیم شد. جالب تر از همه اینکه در این گفتگو عنوان شد که سالن های ورزشی را باید به سمت حضور خانواده ها برد تا با خروج از حالت تک بعدی فضای سالن های ورزشی تلطیف شود!

ملاحظاتی برای محدودیت

ملاحظات راه خود را به این طرح باز کردند. ملاحظات فرهنگی، اجتماعی و البته شرعی. باز هم استثنائاتی مطرح شد از قبیل اینکه برخی رشته های ورزشی را نه خانواده ها طلب می‌کنند و نه اینکه امکان حضور آنها وجود خواهد داشت. البته ورزش هایی که کاملا مردانه است. پیش بینی هایی در این زمینه صورت گرفت و حضور خانم ها و خانواده ها در سالن های ورزشی به تناسب رشته ها بستگی پیدا کرد. تصمیم بر این گرفته شد که راهی تازه برای حضور خانواده ها و بانوان باز شود.

درخواست فدراسیون بین‌المللی والیبال

از جمله اتفاقاتی که بحث ها و گفتگوها را بر سر این حضور خبرساز داغ تر کرد، درخواست برخی مجامع بین‌المللی ورزشی از جمله فدراسیون بین‌المللی والیبال بود تا زمینه حضور بیشتر زنان را در سالن های ورزشی با توجه به آیین نامه ها و مقررات بین‌المللی ورزشی مهیا کند. و همه به انتظار اعلام نظر مراکز ذیصلاح نشستند. این مورد یکی از مهم ترین برنامه های این وزارتخانه بود که در روزهای پایانی سال 93 به ثمر رسید. تلاشی به قدمت چندین و چند سال.

نکته آخر

راه ورزشگاه ها باز شد. البته ورزش هایی که خاص خانواده ها باشد. شهیندخت مولاوردی، معاون امور زنان و خانواده ریاست جمهوری نیز در صفحه فیس بوک خود به جمله ای کوتاه اشاره کرده است. اشاره ای با عنوان اینکه حضور بانوان و خانواده ها در سالن های ورزشی آزاد شد. تمامی گفته ها و خبرها، حکایت از حضور خانواده ها در زمان های خاص و مکان های خاص دارد. حکایتی که می‌تواند راهگشای خوبی برای یکی از موارد تفریح خانواده ها باشد. باید دید که آیا این استارت، آغازی خواهد شد به حضور فعال بیشتر زنان یا باید دوباره به انتظار این بنشینند که محدودیت ها و چارچوب ها، سر از ارگان ها و سازمان های مختلف درآورد و در نهایت مهر تفکیک جنسیتی بر پیشانی آنها زده شود. تنها باید امیدوار بود و به انتظار نشست.