تابوی مراجعه بیماران روانی به پزشک شکسته خواهد شد؟

هدانا: تهران شهر مردم عصبی و کلافه است.این را امار وزارت بهداشت می گوید و از آمار بالای دعواهای خیابانی بر سر هیچ و پوچ در پایتخت که گاه تلفات جانی و مالی هم دارد پیداست پایتخت نشین های کلافه از دود و ترافیک عصبانی هستند.

جدیدترین آمارهای وزارت بهداشت از ابتلای 21درصدی مردم کشور به اختلالات روانی خبر می‌دهد که در پایتخت به 34درصد می‌رسد. بیمارانی که در جمعیت 12 میلیونی تهران، 4میلیون نفر می‌شوند.

شهریورماه امسال بود که معاون امور بهداشتی وزیر بهداشت در همان جلسه معارفه خود آماری از وضعیت اختلالات روانی در مردم ایران خبر داد که به گفته او باید توجه جدی و سریع به آن شود.



علی اکبر سیاری گفته بود: طبق آمار 1/21درصد مردم کشور اختلالات روانی داشته‌اند که مطالعات جدید در بین مردم تهران نشان می‌دهد که 2/34درصد از اختلالات روانی رنج می‌برند و باید در این زمینه کاری کرد.

پیش از آن هم وزارت بهداشت آمارهایی منتشر کرده بود که نشان می‌داد 5/26درصد زنان و 8/20درصد مردان ایرانی در طول یکسال حداقل به یک نوع اختلال روانی مبتلا می‌شوند. 
این بررسی همچنین نشان داده بود که بیماریهای روانی در زنان کشور رتبه اول بار بیماری‌ها را دارد و در مردان بعد از حوادث عمدی و غیر عمدی که عمدتاً حوادث ترافیکی است دومین بار بیماری‌ها را از نظر مرگ و ناتوانی باعث می‌شود.  با این حال، کمبود تخت های روانی هنوز هم مشکل اصلی بیمارانی است که مجبورند به جای درمان در بیمارستان، به زندگی روزمره شان بپردازند.

حالا اما این موضوع آنقدر اهمیت یافته که وزارت بهداشت و مجلس رسما به آن ورود کرده اند .مدیرکل سلامت روان و اعتیاد وزارت بهداشت از تدوین و تکمیل پیش‌نویس قانون سلامت روان در اداره حقوقی این وزارتخانه خبر داده و گفته: رایزنی لازم صورت گرفته و این پیش‌نویس به مجلس رفته است.

معاون وزیر بهداشت تاکید کرده: مطالعات جدید در بین مردم تهران نشان می‌دهد که 2/34 درصد از آنها یعنی 4 میلیون‌نفر از اختلالات روانی رنج می‌برند.

گفتنی است؛ کارشناسان می‌گویند افراد بیکار و از کارافتادگان، زنان، افراد مطلقه، بی‌سوادان و کم‌سوادان، شهرنشینان و افراد دارای وضعیت اقتصادی و اجتماعی پایین بیشتر از بقیه در معرض اختلالات روانی هستند.

با وجود تاکید کارشناسان بر افزایش اختلالات روانی، خدمات روان درمانی همچنان تحت پوشش بیمه نیستند و به دنبال درمان خود هم نمی روند.

از یک سو بسیاری از افرادی که به آگاهی برای رجوع به روان درمان رسیده‌اند به‌دلیل گذراندن دوره‌های متعدد درمان با هزینه‌های بالا از مراجعه به متخصص امتناع می‌کنند و از طرفی دیگر، جامعه نیز با تابو انگاشتن بیماری‌های روانی نگاه نادرستی به افرادی که از اختلالات روانی رنج می‌برند، دارد و همین امر مساله را بغرنج تر کرده و نیاز به قانونی در این زمینه را بیشتر می کند.