حقیقت های تلخ ورزش کشور از زبان آرزو حکیمی

حرف های آرزو حکیمی یکبار دیگر برای ما این واقعیت را به اثبات رساند که ورزش در بسیاری از روزها تا چه حد بی رحم و خشن است!

مهم تر اینکه باز متوجه شدیم تا چه اندازه تبعیض حکمفرمایی می کند میان یک فوتبالیست متمول با یک ورزشکار المپیکی که به خاطرش می توانیم سر بلند کنیم و به خود ببالیم! همه از حاشیه به متن زندگی امثال حکیمی نگاه می کنند و بی خبرند از روزهای سختی که آرزو حکیمی برای رسیدن به آرزوهای خود سپری می کند.

آرزو حکیمی همان دختر خوش آتیه ای است که همراه با صادق گودرزی و مه لقا جام بزرگ از همدان در بزرگترین رویداد ورزشی جهان در لندن 2012 حاضر و اتفاقا خوب هم نتیجه گرفت. قایقرانی که متولد فروردین ماه 1374 است و راه زیادی برای به زیرکشیدن پله های موفقیت دارد. پنج سالی می شود که برای تیم ملی پارو می زند و جالب تر اینکه قبل از ورود به قایقرانی 6 سال در رشته شنا فعالیت کرده است.

نکته جالب زندگی ورزشی حکیمی این است که او اولین حضور خود در بازی های بین المللی را در رقابت های قهرمانی جوانان جهان در آلمان تجربه کرده است. جایی که در میان ورزشکاران 70 کشور دنیا در هزار متر رتبه چهارم را کسب می کند. " اولین حضور در بازی های جهانی در سن 16 سالگی و کسب رتبه چهارم"!

حالا او با حضور در ایسنا درباره تمام ریز و درشت زندگی‌اش در قایقرانی صحبت کرده که در ادامه می‌خوانید.

کمی از افتخاراتت صحبت کن.

سال 90 بعد از بازی های جوانان جهان در آلمان در بازی های آسیایی حاضر شدم که آنجا سه طلا در کایاک یک نفره و یک برنز هم در چهار نفره به گردن آویختم. ضمن اینکه در همین بازی هایی آسیایی تهران به عنوان ستاره رقابت ها شناخته شدم. بعد از بازی های آسیایی در دو کاپ جهانی رده سنی بزرگسالان در کشورهای آلمان و لهستان شرکت کردم که عناوین ششم و نهم را کسب کردم.

قبل از بازی های آسیایی ازبکستان قول کسب مدال ندادی اما مدال های رنگارنگی کسب کردی.

سطح این مسابقات که با حضور نزدیک به 30 کشور برگزار شد خیلی بالا بود. در این بازی ها هم قایق یک نفره و هم دو نفره شرکت کردم که در هر دو بخش صاحب عنوان شدم.

در مورد وضعیت قایقرانی صحبت کن.

در حال حاضر پنج قایقران دختر و هشت قایقران پسر در اردوها هستیم. پنج ماه است که حقوق نگرفته ایم و وضعیت تغذیه هم اصلا در شأن ورزشکاران نیست. به همراه بچه ها نزد ابراهیمی سرپرست وقت رفتیم که او گفت اصلا بحث پول را وسط نیاورید. قایقرانی از زمانی که دنیامالی رفته پسرفت کرده است. این حرف من نیست و حرف همه قایقرانان است. فدراسیون اگر می خواهد در بازی های آسیایی یا المپیک نتیجه بگیریم باید به وضعیت کنونی سر و سامان بدهد. هیچ کس به حرف های ما توجه نمی کند. مسئولین استان خوب حمایت می کنند اما در فدراسیون گوش کسی بدهکار حرف های ما نیست. شاید در اردوهای بعدی تیم ملی همه دست به اعتصاب بزنند!

به نظر می آید مدیون دنیامالی هستی؟

بله؛ برای اعزام به کانادا او خیلی زحمت کشید. من را 45 روز با هزینه شخصی به ازبکستان فرستاد تا کار کنم. اما کم کاری فدراسیون سبب شد تا من برای اعزام با مشکل مواجه شوم.

وضعیت قایقرانی استان همدان چگونه است؟

شرایط قایقرانی استان خلی خوب است. مسئولین هم حمایت می کنند اما انتظار این است که این حمایت ها بیشتر شود. مثلا در بازی های کشوری که قهرمان شدیم هیچکس از ما تقدیر و تشکر نکرد. ضمن اینکه مشکلی که برای ورزشکاران وجود دارد اینکه قایقرانان مدت هاست که تمرین نکرده اند.

سهمیه المپیک را چگونه کسب کردی؟

سهمیه المپیک در مسابقات بزرگسالان بود که آن زمان آرزو معتمدی این سهمیه را در بازی های آسیایی تهران بدست آورد. البته در این رشته سهمیه برای قایق است نه نفر. به هین دلیل در فروردین ماه 91 تست انتخابی برگزار شد که از میان چند قایقران که اتفاقا رقیب اصلی ام معتمدی بود من اول شده و راهی المپیک لندن شدم. ضمن اینکه اگر یک قایقران سهمیه 200 متر را بدست بیاورد سهمیه 500 متر را هم کسب کرده است.

از نتیجه ای که در المپیک لندن کسب کردی راضی هستی؟

المپیک آرزوی هر ورزشکاری است. همان موقع که معتمدی سهمیه گرفت انگیزه من بیشتر شد. هرچند تجربه او از من خیلی بیشتر بود اما من خودم را باور داشتم. یولداش، مربی تیم ملی من را خیلی برای المپیک کمک کرد. در المپیک هم تایم های بالایی زدم اما بدشانسی با من یار بود و در گروه بسیار سختی افتادم.

در المپیک برزیل به مدال می رسی؟

ما بعد از المپیک لندن تعلیق بودیم. کاپ های جهانی را از دست دادیم و به کانادا هم که اعزام نشدیم. برای المپیک انگیزه های زیادی دارم اما قبل از آن بازی های مهمی مثل اینچئون کره جنوبی در پیش است. با این شرایط نمی توان به مدال فکر کرد. چند ماه بیشتر به بازی های آسیای کره جنوبی باقی نمانده و ما در این مدت خیلی هنر کنیم فقط یک یا دو ثانیه تایم ها را ارتقا خواهیم داد. مشخص نیست چه زمانی اردوها برپا خواهد شد.

باز هم می گویم همه به این باور رسیده اند که با رفتن آقای دنیامالی وضعیت قایقرانی چقدر بد شد. در زمان او برای اولین بار پنج سهمیه المپیک کسب کردیم. او قدر ورزشکار را می دانست، خود 15 ماه است که تایم هایم بهتر نشده. خیلی ها می گویند در ازبکستان ایران نتیجه خوبی گرفت در حالی که چنین نیست. مدال هایی طلایی که در ازبکستان بدست آمد در رشته های المپیکی نبود در حالی که دو سال پیش در بازی های آسیایی در رشته هایی طلا گرفتیم که رشته های المپیکی بودند.

حقوق ورزشکار المپیکی کشور چقدر است؟

بعد از بازی های المپیک لندن وضعیت برای ما بدتر شد. انگار که اتفاقی نیفتاده و ما در بزرگترین رویداد ورزشی دنیا شرکت نکرده ایم! بیشترین حقوق را من می گیرم. مبلغ 450 هزار تومان! از لحاظ تغذیه وضعیت در اردوها بحرانی است! ورزشکار با این تغذیه ها برایش انرژی نمی ماند! با این اوضاع بد از ما انتظار کسب نتیجه هم دارند.

در مورد تصمیم خداحافظی ات از قایقرانی برایمان بگو.

وقتی که به بازی های کانادا اعزام نشدیم تصمیمم را گرفتم و دیگر نمی خواستم برگردم. ضربه سنگینی به من وارد شده بود. می خواستم فدراسیون را خراب کنم. مدال بازی های جهانی کانادا برای من در دسترس بود اما آرزویی بود که به رویا بدل شد. آن مدال زندگی من را متحول می کرد. ابتدا قرار بود یک تیم به این بازی ها اعزام شویم که به خاطر کمبود بودجه لغو شد. آقای دنیامالی گفت من با هزینه شخصی حکیمی را به کانادا می فرستم چون مطمئن بود مدال می گیرم. فدراسیون تا لحظه آخر می گفت اعزام می کنیم. حتی خود من به فدراسیون گفتم شما امور اعزام را انجام دهید خود من اسپانسر پیدا می کنم. آن ها می توانستند اما نخواستند. بعد از این اتفاق نمی خواستم به ورزش برگردم. اما خیلی ها به من گفتند سنت کم است و جا برای پیشرفت داری.

چه خواسته ای داری؟

تنها خواسته ما از وزیر ورزش و جوانان این است که دنیامالی به قایقرانی برگردد. اگر این اتفاق رخ دهد آرامش به قایقرانی بازمی‌گردد. این حرف همه پاروزنان است.

حرف آخر؟

من خودم را باور دارم و به اهدافی که فکر می کنم می رسم به شرطی که فدراسیون وضعیت را بهتر کند. رقبای ما در بهترین شرایط هستند و ما هنوز درگیر برگزاری اردوها! ما با قایق هایی کار می کنیم که کشورهای دیگر از این قایق ها برای تعادل استفاده می کنند!