چرا معلولان از بیمارستانها وحشت دارند؟

مرجان الماسی/ پارسینه: وارد اورژانس بیمارستان که بوی تند بیمارستان کمی گیجت می کند. قدم به قدم از هیاهوها عبور می کنی و میان تختها و ناله ها، بیمارت را می یابی. میان موجی از هیاهو و همهمه در اطرافش. و اضطرابی که تمام وجودش را فراگرفته است. پرستارهای ظاهرا کارآموز را کنار می زنی و می رسی به بیمارت. دستش را آرام در دستانت می گیری و او با تمام وجود نیم خیز می شود و تو را در آغوش می گیرد و جدا نمی شود. تمام جسم نحیفش به سان نبضی وحشت زده ضربان دارد و حکایت لرزیدنش حاکی از لحظات سختی که بر او گذشته است.

پرستاران تو را از تخت جدا می کند. بیمارت اما با دستانی که توی هوا به دنبال تو می گردد تو را جستجو می کند و مرتب نامت را تکرار می کند و خواهش می کند او را میان پرستاران خشن اینجا تنها نگذاری. بغض تمام گلویت را در هم می فشرد و ناخوداگاه وقتی پرستاری با خشونت با پشت دست ضربه به دست بیمار می زند و اصرار دارد سریع دستش را مشت کند تا تزریقش را انجام دهد جلو می روی و سر پرستار فریاد می زنی:

اینها لحظاتی از همراهی با یک بیمار معلول در یکی از بزرگترین بیمارستانهای پایتخت است. بیماری که پس از معاینه و عمل جراحی، دچار مشکلات زیادی شده است که حاکی از تاثیر معلولیتش در نحوه رسیدگی به وضعیت اوست. یعنی درست بجای اینکه بخاطر معلولیت از توجه ویژه و امکانات و دقت بیشتری بهره مند باشد، دچار بی توجهی و نقصان حاصل از آن نیز شده است.

براستی وقت آن فرا نرسیده که به حقوق شهروندی معلولانی که در اطراف ما زندگی می کنند به طور تخصصی و در جای به جای مملکت توجهی ویژه داشته باشیم و به طور خاص، در مواقع بیماری و رنج این عزیزان هم وطن، مرهمی باشیم بر روی زخم تلخ آنها و نه رنجی به رنجهای مداوم آنها بیفزاییم؟ اینهمه کنگره های اخلاق پزشکی در سطوح ملی و بین المللی و مقالات و هیاهوهای رسانه ای چه دستاورد عملی ای در زمینه حقوق معلولان داشته و دارد؟ و براستی چرا یک پزشک و پرستار فارغ التحصیل و مشغول به کار در کشور، نباید از ابتدایی ترین آداب رعایت وضعیت یک معلول آگاه باشد؟