خاطره ای به مناسبت درگذشت شاعر" بوی گل و سوسن و یاسمن آید"

به گزارش پارسینه، محمدرضا ترکی شاعر و محقق ادبی در صفحه شخصی خود در فیس بوک به مناسبت درگذشت شاعر "بوی گل و سوسن و یاسمن آید" نوشت:

در خبرها آمده بود که "محمدعلی ابرآویز" آهنگساز برخی از سرودهای بسیار مشهور و تاریخی دوران انقلاب مثل "خمینی ای امام" و "دیو چو بیرون رود فرشته درآید" و...روز عاشورا درگذشت.او این سرودها را در اوج حوادث انقلاب و با به خطرانداختن جانش در شب های حکومت نظامی ساخته بود.

آقای ابرآویز تا جایی که خبر دارم سال های اخیر را گوشه گیرانه و در تنهایی و بیماری سپری کرد و کمتر مقام و مسئولی از او سراغ گرفت.

ابرآویز از ارادتمندان مرحوم احمد سروش بود که دوستانش او را عارف و اهل دل می دانستند و همین گونه نیز بود.بد نیست یکی از خاطرات او را که برای یکی از دوستان(آقای نیرومند) تعریف کرده بود برایتان نقل کنم.

این خاطره به روابط دوستانه مرحوم احمد سروش و اخوان ثالث مربوط می شود.

آقای ابرآویز نقل کرده بودند که مرحوم اخوان از دوستان و ارادتمندان سروش بود و گاهی به خانه او سرمیزد. روزی،به دلیلی مرحوم سروش از اخوان دلخور شده بود و هنگامی که اخوان به در خانه سروش رفته بود مرحوم سروش در را به روی او نگشوده بود.

به گفته مرحوم ابرآویز همان جا و در پشت در خانه احمد سروش مضمون این سطرهای درخشان از شعر زمستان به ذهن اخوان بر ذهن و زبان اخوان جاری شده بود:

مسیحای جوانمرد من! ای ترسای پیر پیرهن چركین

هوا بس ناجوانمردانه سرد است ... آی

دمت گرم و سرت خوش باد

سلامم را تو پاسخ گوی ، در بگشای

منم من ، میهمان هر شبت ، لولی وش مغموم

منم من ، سنگ تیپاخورده رنجور

منم ، دشنام پس آفرینش ، نغمه ی ناجور

نه از رومم ، نه از زنگم ، همان بیرنگ بیرنگم

بیا بگشای در ، بگشای ، دلتنگم ...

خداوند روح مرحوم سروش و اخوان و این استاد تازه درگذشته را غرقه رحمت خویش کناد!