چیزی که زیاد است، آلت قتاله !

گفتگوی مان که تمام شد، وقتی خواستم از دفترش در اداره پلیس آگاهی بیرون بیایم صدایم کرد « ممکن است آن سلاح های سرد را که گفتید ببینم ...» با وحشت گفتم « نه ! ممکن نیست جناب سرهنگ !» خندید. دیگر اصرار نکرد و فقط توضیح داد که حتی اگر ناخودآگاه در درگیری باعث مرگ کسی شوم و همراهم سلاح سرد باشد قاضی شاید به نتیجه برسد که هدفم قتل عمد بوده است.

همان غروب که از پلیس آگاهی بیرون آمدم هر سه سلاح سرد را برای همیشه دور انداختم، هرچند می دانستم زورگیرها یا دزدهایی که شاید روزی چاقویی را طرفم بگیرند و تهدیدم کنند از این که قاضی، جرم حمل سلاح سرد را هم به کلکسیون جرایم شان اضافه کند، ترسی ندارند.

این خاطره مربوط به 4 سال پیش است که هنوز لایحه ممنوعیت خرید و فروش و حمل سلاح سرد در مجلس تصویب نشده بود و جالب است بدانید هنوز هم این لایحه تصویب نشده و چند هفته ای است که بار دیگر با رخ دادن چندین قتل در کشور که در همه آنها سلاح سرد به کار رفته است، رسانه ها دوباره یاد این لایحه افتاده اند و از نماینده ها می پرسند چرا باید بررسی لایحه ای به این مهمی، سال ها طول بکشد؟

در اخباری که درباره علت تأخیر مجلس در بررسی این لایحه منتشر شده است اما ، نکته ای قابل تأمل هم وجود دارد؛ رسانه ها و مسئولان در این خبرها، تصویب لایحه ممنوعیت سلاح سرد را آخرین و بهترین راه برای کاهش آمار قتل هایی که با این نوع سلاح رخ می دهد، می دانند حال آنکه شمار زیادی از قتل ها با سلاح سرد ، در درگیری های خانوادگی و در خانه رخ می دهد یعنی برنامه ریزی برای آنها وجود ندارد و آنچه در پرونده های قضایی به عنوان سلاح سرد در این نوع قتل ها ثبت می شود معمولاً چاقوی آشپزخانه است که نمی شود استفاده از آن را ممنوع کرد!

به عبارتی دیگر ، تصویب لایحه ممنوعیت حمل سلاح سرد، شمار قتل هایی را که در خانه ها رخ می دهد کاهش نمی دهد و فقط شاید غیرمجرم هایی را که خارج از خانه برای احساس امنیت و از ترس تبهکاران، سلاح سرد حمل می کنند، بترساند.

بر همین اساس ، گرچه مسأله تصویب ممنوعیت حمل سلاح سرد اهمیت دارد اما بهتر است رسانه ها و مسئولان، برای آموزش راهکارهای مهار خشم به مردم برنامه ریزی کنند و به آنها بیاموزند که پرخاشگری، طبیعی نیست و می شود در شرایط بحران، عاقلانه تر عمل کرد و حتی، یادشان بدهند که در چالش های ارتباطی، چگونه شرایط را کنترل کنند تا کار به برخوردهای فیزیکی و قتل نرسد وگرنه حتی اگر چاقویی دم دست نباشد هم ، بالاخره آدم های خشمگین وسیله ای برای کشتن هم پیدا می کنند.

مریم یوشی زاده