۱۰ بازیکن بزرگی که هیچ گاه قهرمان لیگ قهرمانان اروپا نشدند

روزنامه تماشا: روز اول لیگ قهرمانان به پایان رسید. سه شنبه شب جان لوییجی بوفون، کاپیتان یوونتوس و زلاتان ایبراهیموویچ کاپیتان بارتی سن ژرمن شب خوبی را نگذرانند. بوفون در دقیقه 14 بازی مقاب لکپنهاگن دروازه اش باز شده و تیمش به سختی از این تیم دانمارکی یک امتیاز گرفت. ایبرا هم اگرچه در پیروزی 4- یک تیمش مقابل المپیاکوس سهیم بود، یک پنالتی را از دست داد.

این 2 جزو بزرگترین بازیکنان این تورنمنت هستند که هرگز قهرمان نشده اند و هر چه به بازنشستگی نزدیکتر می شوند، گرفتن این جام را سخت تر می بینند. آنها البته تنها سوپراستارهایی نیستند که این جام را نگرفته اند. در این گزارش 10 بازیکن برتری که دستشان از رسیدن به این جام کوتاه مانده معرفی شده اند.

1- رونالدو

«پدیده» بزرگترین مهاجم نسل خودش بود. به نظر خیلی ها بهترین مهاجم از هر نسلی. در 3 جام جهانی حاضر شد و دو قهرمانی و یک نایب قهرمانی به دست آورد. هر چند جام 1994 را زیاد نمی شود به پایش نوشت اما در قهرمانی برزیل در جام جهانی 2002 بیشترین نقش را داشت. او رکورددار بیشترین گل زده در جام جهانی هم هست. در 3 کشور مختلف هم قهرمان لیگ شده اما از جهاتی نرسیدن دست رونالدو دلیما به جام گوش دراز به خاطر بدشانسی بوده.

او برای 4 باشگاه بزرگ که همه همزمان با دوران بازیگری اش قهرمان لیگ قهرمانان شدند بازی کرده کرده؛ بارسلونا، اینتر، رئال مادرید و میلان اما هر وقت آنها قهرمان شدند اودر تیم دیگری بوده. پس نمی شود قهرمان نشدن هایش را به پای مصدومیت های تلخش گذاشت. به هر حال او هر وقت به این موضوع فکر می کند می تواند به خودش بگوید: «هی! من رونالدوام» و همین از همه چیز مهمتر است.

2- دیگو مارادونا

به عنوان کسی که بزرگترین بازیکنی است که تاکنون در دنیای فوتبال دیده شده وس ال های زیاد و درخشانی هم در اروپا داشته، خیلی عجیب است که با بزرگترین قهرمانی دنیا در رده باشگاهی اینقدر فاصله داشته باشد.

درخشش او در بارسلونا و بعد از آن حکمرانی او در ایتالیا با پیراهن ناپولی چیزی نیست که بشود فراموش کرد. 2 قهرمانی با ناپولی در سری A و یک تنه رساندن این تیم به قهرمانی جام یوفا باعث شده دن دیگو به افسانه ای ابدی در ناپل تبدیل شود. او اما هرگز نتوانسته جام قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا که در زمان او جام باشگاه های اروپا نام داشت را بگیرد.

حذف مقابل رئال مادرید در فصل 88-1987 و شکست مقابل اسپارتاک مسکو در فصل 91-1990 باعث شده جای قهرمانی در این تورنمنت باشکوه اروپایی در ویترین افتخارات او خالی باشد.

3- دنیس برگکمپ

او با هم نسل قهرمان های جاودانه آژاکس بود؛ کلارنس سیدورف، پاتریک کلایورت و ادگار داویدز. اما 2 سال قبل از این که آژاکس برنده لیگ قهرمانان اروپا شود این تیم را به مقصد اینتر ترک کردکه اگر مانده بود، می توانست با این تیم جشن قهرمانی بگیرد.

بعد ازت آن هم با آرسنال تا فینال لیگ قهرمانان سال 2006 پیش رفت اما آن موقع ذخیره بلااستفاده توپچی ها بود و ونگر با داشتن تیری آنری وسسک فابرگاس جوان، به استفاده از او فکر نمی کرد. شاید هم نه البته! او گفته بود که بعد از فینال لیگ قهرمانان بعد از 11 سال باشکوه و رسیدن به قهرمانی لیگ برتر در 3 دوره خداحافظی می کند.

اگر ینس لمان قهرمان نشده بود این احتمال وجود داشت که هم آرسنال قهرمان اروپا شود و هم به برگکمپ فرصت بازی و وداعی باشکوه داده شود.

4- لوتار ماتئوس

آدم نمی داند لوتار ماتئوس نفر این لیست باشد یا نه. از نظر بزرگی، شاید 2 نفر باشند که از او بزرگترند و دستشان به جام نرسیده. از نظر فاصله تا قهرمانی اما هیچ کس به اندازه او به بلند کردن جام لیگ قهرمانان نزدیک نبوده. حتما متوجه شده اید که منظور، فینال فراموش نشدنی لیگ قهرمانان اروپای سال 1999 است. بازی نحس نیوکمپ 9 سال بعد از قهرمانی لیبروی افسانه ای آلمان در جام جهانی برگزار می شد و بایرن یک - صفر از منچستریونایتد پیش بود که ماتئوس در دقیقه 86 از بازی خارج شد.

تدی شرینگام ... لعنتی و از او بدتر، اولگنار سولشر. 2 گل در فاصله کمتر از یک دقیقه مانده به دقیقه 92 که داور بازی قرار بود سوت پایان را بکشد زدند و ماتئوس را چند ثانیه مانده به قهرمانی در اروپا هاج و واج کردند.

آنقدر که بعد از تعویض، روی نیمکت نشسته بود و در حالی که جوراب هایش را فرصت نکرده بود به کناری بگذارد، مات و مبهوت به اشک های ساموئل کوفور، مدافع بایرن که روی زمین می کوبید نگاه می کرد.

12 سال پیش از آن ماتئوس با بایرن به فینال همین مسابقات رسیده بود و 13 دقیقه مانده به پایان یک گل پیش بود. 2 گل دیرهنگام از پورتو اما باعث شد تاج سلطنت اروپا روی سر یاغی های پرتغالی قرار بگیرد. چه بدشانسی بزرگی، هیچ کس به اندازه او به بردن این جام نزدیک نبوده.

5- زلاتان ایبراهیموویچ

در این تورنمنت سوپراستاری وجود دارد به نام زلاتان ایبراهیموویچ که هرگز لیگ قهرمانان را فتح نکرده است. یوونتوس خیلی قبل تر از اینکه اوب رای این تیم بازی کند این تورنمنت را برده بود. همینطور میلان.

او وقتی اینتر را ترک کرد، به بارسلونا رفت. نرآتزوری فصلی رویایی را با ژوزه مورینیو تجربه کرد و جام گوش دراز لیگ قهرمانان یکی از 3 جام بزرگی بود که این تیم به دست آورد. سال بعدش که از بارسلونا راهی شهر میلان و تیم روسونری شد، شاگردان پپ گواردیولا قهرمان اروپا شدند.

او حالا بازیکن پاری سن ژرمن است و سال به سال به بازنشستگی نزدیک می شود، آن هم در حالی که هر چند با آژاکس، یوونتوس، اینتر، میلان و بارسا طعم قهرمانی در لیگ داخلی را چشیده، هرگز دستش به جام لیگ قهرمان نخورده.

ایبرا اما مثل بوفون این فرصت را دارد نامش را از این لیست نحس بیرون بکشد. پاری سن ژرمن در اولین بازی هم توفانی ظاهر شد 4- یک المپیاکوس را در آتن در هم کوبید. هرچند ایبرا یک پنالتی از دست داد و گلی نزد اما تا پایان حضور پاریس در تورنمنت حتما نشان می دهد چقدر تاثیرگذار است.

6- جی جی بوفن

بوفون از آن دست بازیکنانی است که درباره اش باید گفت: «مگر می شود او قهرمان نشده باشد؟» چرا نمی شود، یک بار بیشتر به فینال نرسیده اما در همان فینال مغلوب میلان شده. بوفون وقتی دروازه بان یووه شد که مدت ها از قهرمانی این تیم در لیگ قهرمانان اروپا می گذشت.

بیانکونری در سال 1996 با دروازه بانی آنجلو پروتزی جشن قهرمانی گرفت. او اما این فرصت را دارد که نامش را از این لیست خارج کند. 2 سال است که یووه فتح اسکودوتو را از سر گرفته و با رسیدن به یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان فصل قبل نشان داده آرام آرام دارد رو به جلو حرکت می کند.

کسی چه می داند؟ شاید همین امسال. هر چند کپنهاگن در اولین بازی حسابی حالش را گرفت و بیش از یک امتیاز به یوونتوس نداد.

7- رود فان نیستلروی

فان گل - لقبی که پیش از ظهور فان پرسی مال فان نیسلتروی بود - از آن بازیکنان عجیب است. در بین آنها که در گرفتن جام لیگ قهرمانان دستشان درازتر از پایشان است.

او بیشترین ارتباط را با این تورنمنت باشکوه دارد. این را با نگاهی به 56 گل زده در 73 بازی از این مسابقات می توان دریافت. او سومین گلزن برتر تاریخ لیگ قهرمانان اروپاست و فقط رائول و لیونل مسی از او بالاتر هستند. تازه نسبت گل های زده اش به تعداد بازی هایی که انجام داده از آنها بیشتر است و فقط آلفردو دی استفانو و فرانس پوشکاش، اساطیر رئال مادرید از این نظر بهتر از او هستند. او نه با منچستریونایتد و نه با رئال مادرید نتوانست به این افتخار بزرگ دست پیدا کند.

8- روبرتو باجو

روبرتو باجو که موهای بلند و مدل ریشش یک جورهایی با باتیستوتا همخوان بود را باید بازیکنی «نزدیک بود» خواند.

او نزدیک بود قهرمان جام جهانی شود. نزدیک بود لیگ قهرمانان اروپا را فتح کند و نزدیک بود بهترین بازیکن تاریخ ایتالیا لقب بگیرد.

عملکرد خیره کننده باجو را نمی توان با قهرمانی در جام یوفای سال 1993 با یووه، قهرمانی در سری A در سال 1995 با همین تیم و یک اسکودتوی دیگر در سال 1996 با میلان سنجید. این را فراموش نکنید سوپراستار ایتالیا در جام جهانی 1994 بهترین بازی های عمرش را در برشا و بولونیا انجام داده هر چند در تیم های بزرگ و مدعی از جمله یووه، میلان و اینتر بازی کرده است.

9- روماریو

او رفته بود به بارسلونا تا کمک کند یوهان کرایف دومین قهرمانی اش در لیگ قهرمانان اروپا را به دست آورد. با استویچکوف، کومان، لادرو و گواردیولا، بارسلونا هیچ چیز برای قهرمانی کم نداشت اما این اتفاق نیفتاد و روماریو که در سال 1994 با برزیل قهرمان جام جهانی شد، نتوانست با بارسلونا قهرمان اروپا شود. او در حضور 2 ساله اش در بارسلونا، جز والنسیا به تیم دیگر اروپایی نرفت که شانسش را امتحان کند. قبل از آن هم با آیندهوون به جایی نرسیده بود.

10- گابریل باتیستوتا

«باتی گل» هیچ وقت در تیمی نبوده که بخواهد برای بردن لیگ قهرمانان اروپا مدعی باشد. او هم با فیورنتینا و هم با رم تجربه بازی در این تورنمت را دارد اما هرگز شانسی برای قهرمانی پیدا نکرده. با شوت های سهمگینش که مثل موشک اتمسفر را می شکافت و به تور دروازه رقبا می چسبید اما جزو بزرگترین بازیکنانی به شمار می رود که این جام را نبرده، حتی اگر در تیمی مدعی بازی نکرده.

البته باتیستوتا در هیچ تورنمنتی خیری ندید هاست. به جز یک قهرمانی با ریورپلاته در آرژانتین، یک جام حذفی با فیورنتینا و یک اسکودتو با رم جام دیگری در عرصه باشگاهی ندارد.

با آرژانتین هم یک بار کوپا آمریکا را برده و یک بار هم جام کنفدراسیون ها را. آن همه سال برای فیورنتینا بازی کرد و قلب تعداد غیرقابل شمارشی از عشاق فوتبال را برود اما حتی زدن 300 گل در 516 بازی نتوانست باعث شود حضورش در لیگ قهرمانان اروپا به گرفتن جام منتج شود.