آیا حتماً باید روی چهره میهمان زوم کرد و در یک کلوزآپ یک سلسله جملات را بیان کرد و در پی این بود که با درآوردن گریه میهمان، اشک بیننده نیز جاری شود؟ آیا قصه زندگی برخی میهمانان و نوع تلاششان برای عبور از گذرگاههای سخت، به قدر کافی ارزشمند و قابل تامل نیست که تلاش کرد با چنین روشهایی، توجه عمومی را نسبت به داستان زندگی ایشان جلب کرد؟
مي توانند برنامه هاي شادتري پخش كنند.
در خیلی از شهر ها از جمله محل سکونت بنده اذان مغرب زودتر از تهران گفته میشه و این یعنی اینکه وقتی در بهترین شب های سال کنار خونواده داری افطار میکنی و یهو شبکه ی سه رو میگیری،یا یکی بالای داره یا تصادف دلخراشی داشته و...کمتر پیش اومده توی اون ساعت شاهد سوژه ی شادتری باشیم.با تمام احترامی که برای تک تک مهمانان برنامه دارم و با درک اهمیت پرداختن به موضوعاتی مثل بخشش،گذشت و فداکاری هم چنان معتقدم برنامه ی مناسبی برای لحظات افطار نیست.می شد این برنامه رو در یک ماه دیگر سال و در ساعات پایانی شب نشون داد،مطمئنا مخاطبان خودش رو در اون صورت هم داشت.
بد نیست یکم با انصاف باشیم و به آدم های دور و برمون بیشتر توجه کنیم