از شریعتی بیزارم!

شریعتی؟! اسمش رو نیار که ازش متنفرم. ازش بیزارم.

این آدم از خدا بی خبر، زیرآب دین و اعتقادات رو زده. اصلاً باید از اونجا بفهمی شریعتی آدم ناجوریه که ریشش رو شیش تیغ می زنه.

از ریش که بگذریم بدتر اینه که کراوات می زنه. شریعتی از بیخ، غرب زده ست. بدتر این که سیگار هم می می کشه. اونوقت اومده با این تریپ غربیش تمام اعتقادات ما رو به گند کشیده. اگه شریعتی، عامل بیگانه و جاسوس نیست چرا توی غرب تحصیل کرده؟

سال ها پیش، قضاوتم درباره دکتر علی شریعتی همین جمله های بالا بود. جالب این که، قضاوتم درباره دکتر در حالی بود که حتی یک کتاب هم از کتاب هایش نخوانده بودم! یک کتاب که هیچ، حتی یک صفحه هم از نظریات او را مطالعه نکرده بودم! اما با این حال، آنقدر از شریعتی متنفر بودم که بیزاری ام از او مثال زدنی بود. استدلال هایم برای کوبیدن دکتر، استدلال نبود هویج بود!

شریعتی را عامل اجنبی و جاسوس بیگانه می دانستم. البته این قضاوت من درباره دکتر برگرفته از داوری هایی بود که بعضی از دوستانم درباره شریعتی داشتند. در کوبیدن و ناسزا گفتن به شریعتی حتی از دوستان هم سبقت گرفته بودم. این سبقت در شرایطی بود که حتی بیوگرافی دکتر را هم نمی دانستم!

انسان ها همیشه دشمن نادانسته های خود هستند. آن روزها شریعتی جزء «نادانسته های من» بود. یک روز با یکی از دوستان که شریعتی شناس بود بحثمان شد. چشمم را بستم و دهانم را باز کردم و هر چه بد و بیراه بلد بودم نثار شریعتی کردم!

دوستم فقط یک جمله گفت:« شریعتی در کتاب "حسین وارث آدم" چی می گه؟»

از شرمندگی آب شدم ریختم کف خیابان. خُرد شدم. یک آن به خودم آمدم که... بگذریم.

با حرص و ولع شروع به خواندن کتاب های دکتر کردم. دو سه کتاب اول را با احتیاط و وسواس می خواندم که نکند شریعتی چیز ناجوری گفته باشد، می خواستم مچش را بگیرم و توی ملاج دوستم بکویم! اما... هر صفحه ای که میخواندم عشق به اسلام را در نوشته ها و اعتقادات شریعتی بیشتر لمس می کردم.

بی مبالغه بگویم که اسلام و تشیع را «قلم شریعتی» به من شناساند. شریعتی، نیازی برای همه زمان هاست. "فرانتس فانون" استاد شریعتی در فرانسه روزی به او می گوید:«علی، تو ستاره ای هستی که از شرق خواهد درخشید».

* سوم آذرماه؛ تولد دکتر علی شریعتی فرخنده باد.

منبع: وبلاگ روح آبی