ورزشکاران سیاسی مدال خود را به چه فروختند؟

پارسینه-گروه ورزش: چند ماه پس از المپیک لندن،هرشب برنامه ای روی آنتن شبکه سه می رفت که به مدال آروان و قهرمانان آن رویداد اختصاص داشت.

تهیه کننده و مجری برنامه ورزشکاران را روی یک صندلی می گذاشت و سوال های مختلفی را از آن ها می پرسید. یکی از جالب ترین سوال های ثابت برنامه از قهرمانان هم این بود:"مدالت را با چه چیزی عوض می کنی؟"

سوالی که اکثریت قریب به اتفاق ورزشکاران جوابی یکسان به آن می دادند. بیشتر آن ها مدالشان را سوای هر رنگی که داشت، بسیار پر ارزش می دانستند و بهای هیچ چیزی را با آن برابر نمی دانستند.

زمان گذشت و ماه ها سپری شد و خرداد 92 رسید. شهر از زرق و برق های انتخاباتی و پوستر ها و تراکت ها لبریز بود. انتخابات ریاست جمهوری که ساز و کار خاص خود را داشت و قاعده بازی در آن به کلی متفاوت بود. انتخابات شورای شهر اما سبک و مسیر خاص خود را طی می کرد.
نام های فراوان و متنوعی دیوارهای شهر را پوشانده بود. از هر صنف و گروهی در میان کاندیداها دیده می شد و ورزشکاران هم از این موضوع مستثنی نبودند.

ورزشکارانی که بر خلاف نسل جدید قهرمانان المپیک، به خوبی مدال هایشان را ارزش گذاری کرده بودند. گویا تجربه سال های گذشته این آموزش را به آن ها داده بود.

قهرمانان و افتخار آفرینان ایران هم وارد بازار انتخابات شدند. مانند همیشه این مردم بودند که باید در بازار خرید می کردند و اجناس فروشندکان یا کاندید ها را تایید کرده و می خریدند.

اما در این میان ورزشکاران و قهرمانان ملی ایران، به جای سابقه اجرایی و تحصیلات عالی، مدال هایشان را در بساط خود ریخته بودند.

آن ها انتخابات را بازاری برای فروش محبوبیتی یافته بودند که ارزشی فراتر از چند هزار رای ناقابل داشت. محبوبتی که برخاسته از اشک شوق و جشن و شادمانی پس از موفقیت هایشان بود.

مردم تا پیش از انتخابات به آن ها بدهکار بودند. برای تمام لحظات شادی شان، برای تک تک ثانیه های غرور انگیزی که آن ها را روی سکوی قهرمانی می دیدند، برای اهتزاز پرچم سه رنگ کشورشان و ... .

درست است مردم به آن ها بدهکار بودند اما دیگر هیچ بدهی وجود ندارد.

تک تک آن ثانیه های همراه با غرور و شادی، با کاغذ های سفیدی معاوضه شد که در صندوق ها می افتاد. بهای آن محبوبیت و آن مدال ها، تکه کاغذی بود کهنوشته دلخواه آنان را در خود داشت.
در هر صورت مردم به قهرمانان خود رای دادند. ورای درست و غلط بودن این کار، مردم خواستند تا پاسخ لحظات خوبی را بدهند که با آن ها تجربه کردند و خواستند تا بهای آن زحمات و افتخار آفرینی ها را بپردازند. پس به نام های آشنایی رای دادند که در دلهایشان هک شده بود و ارزش زیادی برایشان داشت.

اما اکنون سوال مطرح می شود که آیا قهرمان شورایی ما می تواند انتظار محبوبیت گذشته را داشته باشد؟ آیا مردم زحمتی که با رای خود جبرانش کرده اند را، باز هم مانند گذشته ارج خواهند نهاد؟ آیا محبوبیت فروخته شده به سوی قهرمانان باز خواهد گشت؟

جواب سوال با مردم است اما می دانیم که در بازار انتخابات هم این تابلو را آویخته اند که : "جنس فروخته شده پس گرفته نمی شود ....!"