طنز/ مدرك دكترای چاقوكشی

پارسینه- گروه فرهنگی به نقل از قانون، در خبرها آمده بود دانشجوی زنجانی توسط استاد خود مورد ضرب و شتم قرار گرفت. گویا این دانشجوی کارشناسی ارشد با استادش بگو مگو می‌کرده که به یکباره دیده چاقویی توی پایش است. خب نمره بدهید دیگر. برای چه خساست می‌کنید؟ چیزی ازتان کم می‌شود؟ قدیم‌ها اسم استاد دانشگاه که می‌آمد، یک چهره آرام با عینکی گرد (عین مامور راهنمایی رانندگی که در انیمیشن‌های صداوسیما نقش‌آفرینی می‌کند) در ذهن نقش می‌بست ولی حرکت این استاد که از طرح جمع‌آوری اراذل و اوباش جامانده است، طرز فکر ما را عوض کرد. چاقوکشی استادان دانشگاه در گذشته مانند کارهای زیر محال به نظر می‌رسید:
*پشت نیسان بنویسند: «مهمترین مسئله این است که دست از پرسیدن برنداریم. (آلبرت اینشتین)».
* یک فوتبالیست برود مدرکی غیر از لیسانس تربیت‌بدنی بگیرد.
* دانشجویان پسر رشته هنر، سیبیل‌های عجیب و غریب نگذارند و موهای‌شان مرتب باشد. دخترهای رشته هنر هم با کیف و مانتو گلیمی‌بیرون نیایند.
*کشتی‌گیران گوش‌های سالمی‌داشته باشند.
* خبرنگاران بدون جلیقه بروند بیرون.
*وقتی یک شلوار خریدید، پدرتان نگوید همین را فلان جا می‌دهند نصف اين قيمتي كه تو خريدي.
* دانشجویان حقوق وقتی دارند حرف می‌زنند همین‌طور بی‌ربط نگویند:« طبق بند 4 ماده 29 ...........».
* سیاسیون ما مدرک « دکترای جغرافیای سیاسی» نداشته باشند.
*محمد مایلی‌کهن از اوضاع فوتبال راضی باشد و هی بیانیه ندهد.
*بدون فیلترشکن بروید فیس بوک (این را از روی عقده‌گشایی نوشتیم وگرنه هیچ ربطی به مطلب ندارد).
*نصف عمرتان را پشت چراغ قرمز میدان توحید و چهارراه ایران‌خودرو نگذرانید.
*محسن رضایی برای انتخابات کاندیدا نشود.
*دوست‌تان شما را روی یک عکس بی‌ربط تگ نکند.
*وقتی تلویزیون را روشن می‌کنید، محسن حاجیلو با آن وضع اسفناکش داد نزند:« یه قهرمان، یه پهلوان، یه ورزشکار، یه دکتر، یه مهندس، یه جوون ایرانی، یه خانم ایرونی، وقتی ازشون بپرسین بچه کجایین چی می‌گن؟ من ایرانی‌ام».
امروز دیگر این‌ چیزها یک رویا نیست. بعد از این چاقوکشی، خیلی به زندگی امیدوار شده‌ایم.

ایمان پیربرناش