ده حقیقت زشت درباره‌ی ژورنالیسم مدرن

1. مقاله‌هایی که منتشر می‌شوند، آن‌هایی هستند که می‌فروشند!

علت این‌که برای شما خواندن یک مقاله درباره‌ی یک قاتل زنجیره‌ای بیش از یک مقاله درباره‌ی افتتاح یک کتاب‌خانه محتمل است، این است که با وجود این منابع خبری تقلیل‌یافته، بنگاه‌های خبری و مطبوعات باید وقت خود را وقف مقالاتی کنند که بیشترین توجه را جلب می‌کنند. سایت‌های خبری محلی مانند EveryBlock قدم‌هایی برای پرکردن این خلأ برداشته‌اند، اما تعبیر «اگه خونریزی باشه، جواب می‌ده!» هنوز درست‌ترین است.

2. بسیاری از مقالات، ویرایش نمی‌شوند!

در عصر بی‌کاری‌ها و فروش سهام‌ها، بسیاری از افرادی که به اتاق‌های خبر راه پیدا می‌کنند، ویراستارها هستند؛ کسانی که برای اطمینان از دقیق‌بودن و خو‌ب‌نویسی مقالات استخدام می‌شوند. بدون ویراستارها، بسیاری از مقالات، به‌ویژه آن‌هایی که به صورت آنلاین هستند، بدون کنترل برای خطاهای گرامری و املایی منتشر می‌شوند. این ایرادها حتی متداول‌تر می‌شوند و نشانه‌ای علیه اعتبار خروجی‌های خبری هستند.

3. بسیاری از مقالات، از خبرگزاری‌ها تأمین می‌شوند!

سال‌ها پیش، روزنامه‌ها با مقاله‌هایی پر می‌شدند که توسط خبرنگاران ستادی و درباره‌ی موضوعات ملی و بین‌المللی نوشته می‌شدند. با تقلیل‌یافتن این خبرنگاران، بسیاری از مقالات ملی که در روزنامه‌های محلی منتشر می‌شوند، توسط سرویس‌هایی همچون رویترز یا آسوشیتدپرس نوشته می‌شوند و این به معنای فقدان نظرات متفاوت برای پوشش یک موضوع است.

4. بعضی از ژورنالیست‌ها با جوایز حرکت می‌کنند!

اکثریت ژورنالیست‌ها، برای نشر اخبار به‌صورتی که بیشترین مخاطب ممکن را جذب و جوامع تحت پوشش را مطلع کند، به سمت حرفه‌ای‌شدن پیش می‌روند. همچنین ژورنالیست‌هایی هستند که برای مخاطبین مقاله نمی‌نویسند، بلکه با نیت برنده‌شدن جوایز درشت‌نامی همچون (Pulitzers ) می‌نویسند. از آن‌جایی که ممکن است آن را نپذیرند، بعضی از مقاله‌ها برای جلب ستایش دیگر ژورنالیست‌ها نوشته می‌شوند.

5. ژورنالیست‌ها متعصب و جهت‌دار هستند!

چیزی به‌نام بی‌طرفی وجود ندارد... این امر از نظر انسانی غیرممکن است. هرچند ژورنالیست‌ها بسیار می‌کوشند تا مقالات‌شان تا جایی که ممکن است بی‌طرفانه باشد، بسیاری از موضوعات یا عنوان ویژه که به‌آن‌ها می‌پردازند، بدین خاطر است که آن‌ها به‌طور ویژه نسبت به‌ آن‌ها احساس قدرت دارند.

6. بعضی از ژورنالیست‌ها از ویکی‌پدیا استفاده می‌کنند!

اگرچه که استفاده از ویکی‌پدیا به‌خاطر عدم قطعیت پذیرفته‌شده‌اش، دربسیاری از اتاق‌های خبری مردود است، بسیاری از خبرنگاران از ویکی به‌عنوان یکی از منابع استفاده می‌کنند و حقایق اثبات‌نشده که روی سایت‌ها منتشر می‌شوند، راه خود را به مقالات خبری باز می‌کنند. مورد آگهی مرگ آهنگ‌ساز فرانسوی «موریس جر» (Maurice Jarre) به‌همین صورت بود. بسیاری از روزنامه‌ها نقل قولی را که در صفحه‌ی ویکی‌پدیای او یافته بودند و هیچ‌گاه توسط خود جر بیان نشده بود، منتشر کردند که توسط یک دانشجوی 22ساله‌ی دانشگاه به صفحه‌ی او اضافه شده بود.

7. هیچ توطئه‌ی بزرگی درمیان نیست!

این مورد، نه تنها یک حقیقت زشت است، بلکه حیقیقتی‌ است که بسیاری از پذیرفتن آن سرباز می‌زنند. تعداد روبه‌رشدی از منتقدین وجود دارند که به رسانه‌ها را به‌صورت کلی و عمدی با اهداف لیبرال یا محافظه‌کارانه حمله می‌کنند. حقیقت این است که چنین تلاش هماهنگی وجود ندارد و بسیاری از مطبوعات از ژورنالیست‌های منفرد با تنوعی از علایق و گرایش‌های سیاسی تشکیل یافته‌اند.

8. بسیاری از ژورنالیست‌ها، پروژه‌های فرعی دارند!

در عصر طلایی ژورنالیسم، خبرنگاران می‌توانند خود را منحصرا وقف کارشان در اتاق‌های خبر کنند، در حالی که هیچ ترسی از اخراج ناگهانی ندارند. اما وقتی که هر لحظه امکان آمدن یک برگه‌ی اخراج وجود دارد و دستمزدها همینطور کم‌ می‌شوند، تعداد بیشتری از ژورنالیست‌ها کتاب می‌نویسند، وبلاگ‌ باز می‌کنند، مشاوره می‌دهند و هرکاری که برای آن‌ها مقداری اعتبار و برند شخصی یا چند دلار اضافه فراهم کند.

9. مقاله‌های سرگرمی حکم‌فرما هستند!

هنگامی که ژورنالیست‌ها بر «مرگ» ژورنالیسم سوگواری می‌کنند، آن‌ها غالبا به قسمت‌های تجسسی بزرگ اشاره دارند که سیاستمداران را رسوا می‌کنند و موضوعات مخفی را فاش می‌کنند. واقعیت این است که محبوب‌ترین مقالات سایت‌های خبری دیگر قسمت‌های تجسسی نیستند، بلکه مقالات سرگرمی (entertainment) و اخبار افراد مشهور (celebrity) است. پاریس هیلتون می‌تواند حتی بیشتر از رئیس‌جمهور آمریکا ترافیک ایجاد کند.