ژن خوب!

به گزارش پارسینه؛ بازی مقابل الشارجه برای پرسپولیس اگر نگوییم مهمترین بازی فصل، یکی از مهمترین ها بود. برای قهرمان ایران که در تمام روزهای بعد از قهرمانی چهارم در لیگ برتر، چهره یک قهرمان برتر را به نمایش نگذاشته، آخرین بازی مرحله گروهی لیگ قهرمانان آسیا یک بازی خاص و متفاوت بود که می توانست فرصتی برای ابراز وجود دوباره باشد. قهرمان لیگ ایران بعد از آسان گیری ها و سهل انگاری های فراوان پس از مسجل شدن قهرمانی که به از کف رفتن جام حذفی منجر شد، در آسیا هم کمتر نشانی از یک تیم قهرمان و برنده داشت. تیمی که به بردهای سریالی اش عادت کرده بودیم و در تمام این سال ها رویین تن نشان داده بود اما بعد از قهرمانی چهارم ناگهان همه آن ویژگی های مثبت و درخشان رنگ باختند و قهرمان بی انگیزه ایران بدل به یک تیم معمولی شد که حتی از پس حریفان متوسط نیز نمی آمد.

این حکایت نومیدکننده در آسیا نیز امتداد یافت. آنجا که سرخ ها برابر التعاون ضعریفترین نماینده تاریخ سعودی در لیگ قهرمانان به زحمت و به زحمت و با حداقل اختلاف به پیروزی رسیدند و در برابر الدحیل قدرتمند و پرستاره خیلی راحت تر از حد تصور سپر زمین انداختند.

با این بک گراند بازی برابر الشارجه که در بازی های قبلی برابر التعاون و الدحیل آتشبازی راه انداخته و دروازه رقبا را به توپ بسته بود، خطرناک تر ازهمیشه به نظر می رسید به ویژه اینکه صعود دو تیم به این بازی گره خورده بود.

پرسپولیس اما در برابر الشارجه بازی را متفاوت از تمامی روزهای پشین آغاز کرد. تیمی حریص، پرانگیزه و شاداب که ظاهرا آمده بوده تمامی روزهای ملال آور گذشته را مقابل الشارجه تلافی کند و ثابت کند که هنوز همان تیم رویین تن، شکست ناپذیر و خوفناک گذشته است. تیمی که شمایل قهرمانی به او می آید.

بازی حریصانه و ولع سرخ ها خیلی زود کار را یکسره کرد و الشارجه تا خود را در زمین پیدا کند گل نخست را پذیرفت. گلی که فشارشکن بود و ادامه راه برای پرسپولیس هموارتر نشان کرد. یحیی با همان آرایش ۴-۴-۲ محبوب خود تمامی انرژی خود را روی کانال های کناری معطوف کرده بود. چه آنکه بدون یک پلی میکر تخصصی و پا به توپ که در بازی عمقی تبحر داشته باشد، پرسپولیس تنها باید روی کناره ها تمرکز می کرد تا با ستاره های پا به توپ و فانتزی خود بتواند حریف را در منگنه قرار دهد. تاکتیکی ساده و تکراری اما به شدن کارآمد که از همان دقیقه نخست الشارجه را به عقب راند و موقعیت های پرشمار و گل های زیبای بازی را خلق کرد.

تخصص، توانایی و هماهنگی بشار و نعمتی در راست و درخشش نوبرانه پهلوان در چپ از همان دقیقه نخست بازی را به زمین و حتی باکس ۱۸ قدم الشارجه برد تا ابتکار توپ و میدان کاملا در اختیار پرسپولیس باشد.

۴ گل تماشایی که هر ۴ تا از کانال های کناری ساخته شدند و مهمتر از آن باز شدن قفل پای مهاجمان پرسپولیس و برد درخشان نتیجه همین تاکتیک ساده و اجرای کامل و بی نقص آن بود تا از پرسپولیس یک نمایش متفاوت در برابر الشارجه ببینیم. نمایشی در استانداردهای یک قهرمان دست نیافتنی که حتی از روزهای اوج فصل پیش نیز بهتر بود.

پرسپولیس با این برد و این بازی بی نقص نشان داد اگرچه چهره اش تا حد بسیاری تغییر کرده و کمتر از آن تیم همیشه ثابت برانکو نشانی دارد اما ژن بردن و موفقیت در DNA سرخ ها لانه کرده و درست سر بزنگاه خود را نشان می دهد. یک بازگشت بی حرف و حدیث و تماشایی به اصل خویشتن.