فوبیایی به نام رئال مادرید

در سال های ۸۵ تا ۸۶، Quinta del Buitre در رئال مادرید بازی می کردند و عملکرد درخشانی در این تیم داشتند. این پنج بازیکن (امیلیانو بوتراگنیو، میچل گونسالس، مارتین واسکس، میگل پاردسا و مانولو سانچیس) در کنار بازیکنانی همچون اوگو سانچس، گوردیو، گایگو، خوانیتو، سانتیانا و والدانو بازی می کردند. تیم مادرید در آن دوران فوتبال تهاجمی و سرزنده ای را ارائه می‌کرد. با این حال، آنها تیم بسیار نامنظمی بودند. سفیدپوشان در گلزنی فوق العاده بودند اما بارها داروزه شان توسط حریفان باز می شد. در بازی های اروپایی اغلب حریفان این تیم به گل دست می یافتند که گاهی اوقات این موضوع دردسرساز می شد. با این حال هواداران به دیدار برگشت و جبران نتیجه در ورزشگاه خانگی امیدوار بودند. سفیدپوشان در جام یوفا سال سال ۸۶-۱۹۸۵ چنین شرایطی داشتند.

یک شب سفیدپوشان باید نتیجه سنگینی را جبران می کردند. مادرید در خانه مونشن گلادباخ، ۵ بر یک شکست خورده بود. در آن بازی فراموش نشدنی، سفیدپوشان در زمین خود چهار بر صفر پیروز شدند و با توجه به گل زده در خانه حریف، صعود کردند. در آن شب خورخه والدانو حس فوبیایی که از رئال مادرید وجود داشت را به بازیکنان حریف انتقال داد. در دیدار رفت برابر کلن، عملکرد مادریدی ها فراتر از جبران نتیجه بود. سفیدپوشان فقط به دنبال باز کردن دروازه حریف بودند و تعداد گل ها برایشان اهمیتی نداشت. بازیکنان مادرید در آن دوران در بازی هایی که باید نتیجه را جبران می کردند، همیشه عادت داشتند در تونل منتهی به رختکن و پیش از ورود به زمین، بر سر تیم حریف فریاد بکشند.

در آن بازی، سه حمله نخست مادرید بی نتیجه بود و توپ به بیرون رفت. در مقابل، حملات حریف با خطای بازیکنان تیم میزبان متوقف می شد. هنوز مادریدی ها خود را نشان نداده بودند. در حالی که ۳۰ دقیقه از بازی گذشته بود کلاوس آلوفس گل نخست بازی را به ثمر رساند و تیم آلمانی یک بر صفر پیش افتاد. واکنش مادریدی ها به این گل عجیب بود. مادرید در دفاع تنها از سولانا و سالگرو بهره می‌برد و بقیه بازیکنان در حمله شرکت کردند. تیم میزبان با این روش و تا پایان نیمه نخست، توانست دو گل به ثمر برساند.

با شروع نیمه دوم، حملات دیوانه وار مادریدی ها ادامه پیدا کرد و خیلی زود گل سوم این تیم به ثمر رسید. زمانی که لوییس مولوونی آربلو (سرمربی مادرید) سانتیانا را جایگزین مارتین واسکس کرد، مادرید با پنج مهاجم به بازی اش ادامه داد. خوانیتو، بوتراگنیو، سانتیانا، اوگو سانچس و والدانو پنج مهاجم مادرید بودند. کلن به نظر وحشت زده می‌آمد و بازیکنان این تیم متوجه نبودند که مادرید سراپا حمله است و توجه زیادی به دفاع کردن ندارد. آنها اگر حمله می‌کردند، به راحتی می توانند به گل دست پیدا کنند.

هرالد شوماخر، دروازه‌بان کلن در ۱۰ دقیقه پایانی، دو گل دیگر دریافت کرد تا بازی با نتیجه پنج بر یک به پایان برسد. کلن در بازی برگشت دو بر صفر پیروز شد اما این نتیجه برای قهرمانی کافی نبود اما آن روز تاریخی (دیدار رفت در برنابئو) را باید روز جهانی ترس نامید. روزی که کلن ابتدا قدرتمند ظاهر شد اما با موجی از حملات وحشتناک مادریدی ها رو به رو شد و آن روز به یادماندی را به ثبت رساند. پس از آن دیدار به همه تیم ها ثابت شد که در سانتیاگو برنابئو هر نتیجه ای می تواند رقم بخورد و جبران شود.