اظهارنظر عجیب ابراهیم فیاض: ذکر گفتن برای زنان در ایام عادت ماهانه مردود است

آتی نیوز نوشت:

چندی پیش فردی با حضور در یک برنامه تلویزیونی ذکری که منبع مشخصی نداشت را به مردم توصیه کرد که این عمل وی با اعتراض چهره های دینی و علمی از جمله استاد سید محمد طباطبایی مواجه شد.

ابراهیم فیاض استاد گروه مردم شناسی دانشگاه تهران؛ با اشاره به این موضوع گفت: این توصیه های عرفانی به هیچ وجه مورد قبول نیست و نتیجه عرفان های بی سر و ته است. عرفان فقط در یک صورت ختم به خیر خواهد شد و آن سیر و سلوک همراه با استاد مبرز است، نه افراد شیطان و فرصت طلب.

فیاض مشکل اصلی جامعه امروز ایران را عدم تعین دانست و در این باره گفت: عقلانیت درجامعه ما وجود ندارد. عقلانیتی که به فلسفه و حکمت برمی گردد. متاسفانه بخشی از عقلانیت ما که مربوط به فلسفه بود از همان زمان مشروطه که فلسفه غربی وارد ایران شد، مورد قبول ما واقع نشده و رد شد. بعد دیگر عقلانیت ما حکمت است که نوع ایرانی تر فلسفه است و در این مورد نیز چیزی غیر از منابع خام وجود ندارد و مواد لازم استخراج نشده است. در نتیجه در چنین شرایطی مردم به عرفان پناه می برند و امروز عرفان هم موضوعی بی سر و ته شده است. یعنی وقتی می گوییم عرفان، معلوم نیست که منظورمان کدام عرفان است. آیا عرفان بودایی است یا هندی و یا سرخ پوستی و ... حتی در عرفان اسلامی هم هزاران فرقه وجودارد.

این استاد دانشگاه در ادامه یادآور شد: عرفان همواره با استاد همراه بوده و روش گفتن اذکار عرفانی با راهنمایی و هدایت استاد بوده است. اما موضوع ذکرهای عرفانی الان تبدیل شده به یک بازار مکاره که به خرافات نیز آلوده شده است. متاسفانه چند شب پیش فردی به نام "م.ط" در یکی از برنامه های تلویزیونی مدعی شد که ذکر فلان را 25بار در سجده بگوئید. وقتی که مجری برنامه از او پرسید منبع این ذکر چیست، گفت از گفتنش معذورم! من نمی دانم این افراد به چه حقی به خودشان اجازه می دهند که گفتن ذکری خاص را به مردم توصیه کنند؟ من بارها از عالمان و عارفان بزرگ شنیدم که نسبت به این کارها هشدار دادند. در کتاب سیر و سلوک علامه بحرالعلوم آمده که ایشان نسبت به ذکری که خودشان در گذشته توصیه کرده بودند، هشدار دادند. چون معتقد بودند که آن ذکر خاص موجب بی خود شدن فرد از خود و اطرافش می شود و این مسئله می تواند موجب از هم پاشیدگی زندگی مردم شود.

این جامعه شناس در بخش دیگری از گفتگوی خود به خطرات قدم نهادن در عرفان اشاره کرد و گفت: در خاطرات بزرگان موارد آموزنده بسیاری آمده است. مثلا وقتی که امام خمینی (ره) نزد آیت الله شاه آبادی رفتند، ایشان امام را نپذیرفتند. چون کسی که می خواهد سالک شود باید تا انتهای راه را برود. اگر نتواند ادامه دهد و برگرد، بی دین تر از اول می شود و تبدیل می شود به فردی لاابالی. در واقع اگر دین عوامانه داشته باشیم بهتر از آن است که وارد سیر و سلوک شده و وسط کار برگردیم. باید تا دم مرگ رفت و به یقین رسید.

فیاض تصریح کرد: این افراد به چه حقی به خودشان اجازه می دهند که گفتن ذکر خاصی را در تلویزیون توصیه کنند؟ جالب اینکه همین فرد در همین برنامه مدعی می شود که زنانی که در عادات ماهیانه هستند هم می توانند رجاء لله این عمل ذکر گویی را انجام دهند! در حالیکه این خلاف دستورات اسلام است. ما می دانیم که برای خواندن قرآن باید وضو داشت و طهارت جسم را رعایت کرد.

ابراهیم فیاض در پایان ضمن گفتن یک خاطره از آیت الله بهاءالدینی یک بار دیگر به تفاوت حکمت و عرفان اشاره کرد و گفت: قرآن ما قرآن حکیم است و نه قرآن عرفان. خدای ما هم خدای حکیم است و نه خدای عرفان. بنابراین مبنای اول ما حکمت است و نه عرفان. ما عرفان را از باب اینکه در خدمت حکمت باشد قبول داریم. در عرفان نمی توان بی حساب و کتاب برای یک جامعه میلیونی یک ذکر خاص را توصیه کرد. روزی همراه با جمعی چند نفره به خدمت آیت الله بهاءالدینی رفتیم. نشستیم روبروی ایشان و بدون اینکه حرفی بزنیم فقط ایشان را نگاه می کردیم. ایشان هم با نگاهی که به تک تک ما می انداخت برای هر کدام یک دستور عرفانی پیشنهاد می کرد. مثل این برنامه تلویزیونی نبود که یک نسخه را برای 70میلیون بیننده بپیچد.