حمزه زرینی: با والیبال، غم درگذشت فرزندم را تحمل کردم!

در ۴۰ سالگی همچنان بازیکن تاثیرگذاری محسوب می‌شوی و آمادگی بدنی و فنی خوبی داری. همیشه هم بازیکن مهمی برای تیم‌های باشگاهی‌ات بودی. راز این آمادگی‌ چیست؟

زندگی حرفه‌ای، حرف نخست را در طولانی بودن دوران قهرمانی یک ورزشکار می‌زند. من نمی‌گویم صددرصد حرفه‌ای زندگی کرده‌ام؛ اما تلاشم را کرده‌ام تا زندگی حرفه‌ای داشته باشم. من روی خوابم خیلی حساس هستم. البته بخشی از این موضوع هم به ژنتیک مربوط است. ضمن اینکه من واقعا عاشق والیبال هستم. شاید باورتان نشود حتی مسابقات والیبال در قهرمانی جهانی و المپیک که ساعت ۳ بامداد بود را تماشا می‌کنم. این عشق به والیبال باعث شده جوری تمرین کنم که تا حد امکان بتوانم به عنوان بازیکن ادامه بدهم. البته شعار من همیشه این بوده که اگر چند مربی که خیلی قبول‌شان دارم هر زمان بگویند افت کرده‌ام دیگر بازی نخواهم کرد. دوست دارم در اوج باشم.

پس سن خاصی را برای خداحافظی از دوران حرفه‌ای مشخص نکردی.

همانطور که گفتم هر زمان که چهار، پنج مربی که به لحاظ فنی قبول‌شان دارم گفتند افت کرده‌ام کنار خواهم رفت.

اسم این مربیان را می‌گویی؟

این مربیان ابراهیم وادی، پیمان اکبری، محمد عمده غیاثی، رضا مومنی‌مقدم و بهروز عطایی هستند که به لحاظ فنی قبول‌شان دارم.

یک سوال نه چندان جدی. شما زودتر از دنیای قهرمانی خداحافظی می‌کنی یا علیرضا بهبودی؟

من هر کاری می‌کنم مسن‌ترین بازیکن لیگ شوم علی‌آقا نمی‌گذارد.(با خنده)

از عشق به والیبال گفتی. فکر می‌کنم همین عشق به والیبال بود که باعث شد بتوانی اتفاق تلخ زندگی‌ات (فوت فرزند) را تحمل کنی؟

اتفاقاتی که در زندگی من رخ داده شاید اگر برای هر ورزشکار دیگری رخ می‌داد فکر نمی‌کنم می‌توانست به دوران حرفه‌ای‌اش ادامه می‌داد. من در ۲۲ سالگی رباط پایم را و در ۳۰ سالگی هم رباط دیگرم را عمل کردم اما به این موضوع ایمان دارم هر کسی در زندگی‌اش تلاش کند موفق خواهد شد. اتفاق تلخی هم که در زندگی‌ام رخ داد من را قوی‌تر کرد و به این باور رسیدم که در زندگی به هیچ چیزی به جز خانواده‌ام دل نبندم. خانواده‌ام همه سرمایه من است. البته بابت موفقیت‌هایم خوشحال می‌شوم اما این خوشحالی‌ها نهایتا یکی دو روز بوده و در ناکامی‌ها و شکست‌های ورزشی هم همین رویه را داشته‌ام.

بعد از فوت فرزندم چند نفر از دوستانم کنار بودند؛ اما به این نتیجه رسیدم که فقط با والیبال می‌توانم خودم را خالی کنم و خداراشکر توانستم با این اتفاق تلخ کنار بیایم و الان هم از زندگی‌ام راضی هستم و خدا را بابت همه لطف‌هایش شکر می‌کنم.

امسال به تیم صنعتگران رفتی. کار با رضا مومنی‌مقدم چطور است؟

قرار بود تیم صنعتگران طور دیگری بسته شود که بودجه تیم کمتر شد و به همین دلیل می‌خواستم به تیم دیگری بروم اما مدیرعامل باشگاه فردی با انرژی مثبت است و وقتی به او قول دادم نتوانستم زیر قولم بزنم. رضا مومنی مقدم هم جزو مربیان بادانش والیبال ایران است و رزومه‌اش نیازی به تعریف من ندارد. کار کردن کنار مربیانی که علم روز را دارند بسیار زیباست؛ چون می‌توانم از آنها نکات زیادی یاد بگیرم. خداراشکر در تیم صنعتگران بچه‌های خیلی خوبی حضور دارند. اگر بازیکنان جوان تیم بتوانند به خودباوری برسند ما در لیگ، حرف‌های زیادی برای گفتن خواهیم داشت. درست است که بسیاری از بازیکنان ما کم‌تجربه هستند اما من پتانسیل زیادی در آنها می‌بینم و همیشه هم به آنها گفته‌ام که باید از این پتانسیل استفاده کنند.

به لحاظ امکانات و سالن تمرین و تغذیه شرایط بسیار مناسبی داریم و امیدوارم بتوانیم جواب زحمات مدیران باشگاه را به بهترین شکل بدهیم. نکته دیگر این که حضور من در کنار این بازیکنان جوان برایم یک چالش بود و خودم را در معرض یک آزمایش قرار دادم تا ببینم اگر روزی مربی شدم می‌توانم با این نسل کار کنم یا خیر. چون هر نسل، افکار متفاوتی نسبت به نسل دیگر دارد. البته دوست ندارم به این زودی‌ها مربی شوم. من از سال ۸۰ مدام در حال تمرین هستم و یک روزی بالاخره بازنشسته خواهم شد.

نسل شما چقدر با نسل فعلی والیبال ایران تفاوت فکری دارد؟

تفاوت بسیار زیاد است. البته نمی‌توان گفت تفکر کدام نسل بهتر بوده است. برخی عنوان می‌کنند که نسل جدید والیبال، بی تعصب است که من به شدت با این موضوع مخالفم. واقعیت این است که دنیای نسل جدید با دوران جوانی ما فرق دارد؛ حتی مدل احساس مسئولیت و ناراحتی آنها. من وقتی جوان بودم اگر در یک بازی شکست می‌خوردیم دو سه شبانه‌روز نمی‌توانستم بخوابم اما الان بازیکنان جوان وقتی یک بازی را شکست می‌خورند یک ساعت بعد آن را فراموش می‌کنند. اوایل، تصور می‌کردم این مسئله یک ایراد است اما بعدها متوجه شدم نسل تغییر کرده است.

درباره تیم ملی والیبال صحبت کنیم. برخی عملکرد پیاتزا را مثبت ارزیابی می‌کنند و برخی هم اعتقاد دارند شکست مقابل تیمی همچون چک غیرقابل توجیه است. شما عملکرد این مربی را امیدوارکننده می‌دانی؟

من به پیاتزا و بازیکنان تیم ملی واقعا ایمان دارم و به آینده این تیم خیلی امیدوارم. درباره شکست مقابل چک هم می‌دانم بازیکنان چقدر ناراحت شدند. این شکست یک اتفاق بود. من تمرینات پیاتزا را از نزدیک تماشا کرده‌ام. او مربی بزرگ و بادانشی است و امیدوارم بازیکنان بتوانند از حضور چنین مربی‌ای بیشترین استفاده را ببرند. مطمئن باشید خبرهای خیلی خوبی از تیم ملی خواهیم شنید.

نسل جدید تیم ملی هم مدام با نسلی که به آن طلایی گفته می‌شود مقایسه می‌شود. این مقایسه‌ها را چطور می‌بینی؟

من اصلا موافق مقایسه نسل‌ها نیستم. ما بازیکنانی مثل موسوی و معروف داشتیم که ستاره بودند و استعداد خدادادی داشتند و انگار برای والیبال ساخته شده بودند. الان هم بازیکنی مثل خانزاده داریم که تا الان قدرتی‌زنی که مثل او به توپ ضربه بزند ندیدم. عرشیا هم مسیر سعید معروف را طی می‌کند؛ اما باید قدر خودش را بداند. والیبال مدام در حال تغییر است. در دورانی که در تیم ملی بودم اگر بازیکنی در مسابقات جهانی سرویس با سرعت ۱۱۰ کیلومتر می‌زد همه تعجب می‌کردند اما الان این سرویس‌ها عادی شده و سرعت آنها به ۱۳۰ کیلومتر هم رسیده است.

البته خداراشکر نسلی که من هم جزوی از آن بودم مردم را خوشحال کرد و آن نسل بود که در پیشرفت والیبال ایران نقش داشت؛ اما نباید با نسل‌های پس از آن مقایسه شود. الان در هر پست بازیکنان فوق‌العاده‌ای داریم و بازیکنی مثل محمد ولی زاده چیزی کمتر از محمد موسوی ندارد. به شرط اینکه این بازیکنان قدر خودشان را بدانند. قهرمان شدن سخت است اما تداوم قهرمانی کاری به مراتب چندین برابر سخت‌تر است. پس اگر بتوانند سال‌ها در تیم ملی بازی و کیفیت فنی خودشان را حفظ کنند در آینده هم از این نسل به نیکی یاد خواهد شد.

در رده‌های پایه به خصوص تیم‌های جوانان و زیر ۱۶ سال بازیکنان مستعد خیلی خوبی پرورش پیدا کرده‌اند.

من همیشه حسرت می‌خورم که چرا بازیکنان جوان ما در تیم منتخب مسابقات جوانان جهان قرار می‌گیرند اما نمی‌توانند به اوج والیبال برسند. دلیل این موضوع را نمی‌دانم. شاید تفکر حرفه‌ای در بازیکنان والیبال ما کم است و بازیکنی که در جوانان جهان به مدال طلا رسیده وقتی به کشور برمی‌گردد فقط دنبال بالا بردن مبلغ قراردادش است؛ در صورتی که می‌تواند با انتخاب تیم درست، چند سال بعد قراردادهای بسیار خوبی ببندد.

با توجه به اینکه بیشتر از دو دهه در سطح اول والیبال ایران بازی کردی از مسائلی همچون دوپینگ یا شرط‌بندی در والیبال اطلاعی داری؟

من در تیم‌هایی که بودم هیچ وقت این مسائل وجود نداشته است. چون اگر چنین مسائلی را می‌دیدم با مسببان آن به شدت برخورد می‌کردم. البته یکسری حرف‌ها همیشه عنوان می‌شود. شاید هم این حرف‌ها واقعیت داشته باشد اما من به شخصه این معضلات را ندیده‌ام.

تعویق یک‌ماهه لیگ هم باعث انتقادهای زیادی شد.

این تعویق اتفاق عجیب و غریبی بود. در همه این سال‌ها تا الان آن را تجربه نکرده بودم. من با این سن و سال ۳ ماه تمرین کردم که به اوج آمادگی برسم اما به یکباره عنوان شد که لیگ به مدت یک ماه به تعویق افتاده است. این سهل‌انگاری بدی بود که همه بازیکنان لیگ متضرر شدند. امیدوارم تبعات این اتفاق، گریبان بازیکنان را نگیرد اما تجربه ثابت کرده تیم‌هایی که میانگین سنی بالایی دارند بیشتر ضرر خواهند کرد. چون در ۸ روز ۳ بازی باید انجام داد و این فشار بازی‌های باعث مصدومیت بازیکنان خواهد شد.

بهترین و بدترین اتفاقاتی که در زندگی‌ات رخ داده کدام‌ها بوده‌اند؟

بهترین اتفاق ورزشی‌ام، انتخابم به عنوان بهترین بازیکن قهرمانی آسیا و بهترین اتفاق زندگی‌ام تولد فرزند دومم بود. بدترین اتفاق ورزشی هم همان پارگی رباط پایم بود که در بدترین زمان ممکن رخ داد. چون در اوج دوران والیبال بودم و حتی پیشنهاد خارجی داشتم. فوت پسرم هم بدترین اتفاقی بود که در زندگی‌ام رخ داد. امیدوارم هیچ پدر و مادری داغ فرزند نبیند. چون تحمل آن بسیار سخت است.

صحبت پایانی.

من بعد از ۸ سال که با هیچ رسانه مکتوبی مصاحبه نکرده بودم مصاحبه کردم. از همه خبرنگارانی که در این مدت با من تماس می‌گرفتند و با آنها مصاحبه نکردم عذرخواهی می‌کنم. البته همیشه در میکسدزون پاسخگوی سوالات خبرنگاران بوده‌ام.