وقتی آداب کری خواندن را بلد نیستیم!

ایراد بزرگی که مجریان رنگی در صدا و سیما دارند و کرکری‌های سبک می‌خوانند فقط این نیست که کل تلویزیون و شبکه مورد نظر را زیر سؤال می‌برند، ایراد بزرگتر این است که یک مجری یا گزارشگر اشتباه که نه، تعمداً یک کری کف استادیومی می‌خواند و بقیه آدم‌های منصف در همان شبکه و همان تلویزیون را هم زیر سؤال می‌برد. در روزنامه و سایت و خبرگزاری هم همین است. مثلاً یک نفر در حمایت از پرسپولیس مطلبی غیر منطقی می‌نویسد و تمام رقبا را زیر سؤال می‌برد و نوشته او به نام کل روزنامه تمام می‌شود. یا یک نویسنده در حمایت از استقلال زیاده‌روی می‌کند و کل آن سایت یا روزنامه متهم به استقلالی بودن می‌شوند.

همین داستان را در تلویزیون داشتیم. وقتی مجریانی، چون محمود شهریاری، علی ضیا و... صراحتاً گفتند ما پرسپولیسی هستیم (شهریاری که بوق هم می‌زد) استقلالی‌ها کل تلویزیون و تمام مجریانش را متهم به پرسپولیسی بودن کردند. البته هیچ اشکالی ندارد کسی طرفدار پرسپولیس و استقلال باشد، ولی خب مدل حرف زدن، کری خواندن و... آدابی دارد و یک نویسنده یا مجری باید جایگاه و شأن رسانه‌اش را هم در نظر بگیرد. یک موقع هست که نشریات پرسپولیسی و استقلالی برای هم کری می‌خوانند که طبیعی است و تازه آنجا هم باید حرمت‌ها حفظ شود و خدای ناکرده کسی نرنجد. کری‌خوانی اتفاقاً خیلی خوب و از جذابیت‌های فوتبال است. نسل ما که فوتبال ایران را از دهه ۶۰ شناختیم با همین کری‌خوانی‌ها بزرگ شدیم و سر از روزنامه ورزشی درآوردیم، اما خب همان‌طور که اشاره شد باید فضای جامعه را در نظر گرفت. مردم الان به خاطر گرانی‌ها، کرونا، ترافیک و... کلاً کلافه‌اند. حالا میلیون‌ها پرسپولیسی ۲ روزی می‌خواستند با قهرمانی این تیم کمی شاد باشند که تلویزیون و...

اگر اشتباه یک فرد فقط به ضرر همان فرد تمام می‌شد و خودش تنبیه می‌شد خیلی خوب بود، اما مدافعی که گل به خودی می‌زند، تیمش را بازنده می‌کند و در ماجرای اخیر هم تلویزیون با یک گل به خودی ناجور «بازنده» شده است. عجیب این که روابط عمومی شبکه یک، دوشنبه شب از هواداران پرسپولیس عذرخواهی می‌کند، اما مجری محترم صبح سه‌شنبه دوباره کنایه می‌زند!

*فرهاد اشراقی