.svg)
عارضه شایع سکته خفیف: خستگی تا یک سال
بر اساس تحقیقات جدید، خستگی طولانی مدت یکی از شایع‌ترین عوارض حمله ایسکمیک گذرا (TIA) است که می‌تواند بیماران را تا یک سال درگیر کند. این عارضه که پس از سکته مغزی خفیف رخ می‌دهد، چالشی جدی برای بازگشت به زندگی عادی است و بسیاری از بهبودیافتگان از خستگی طولانی مدت و کاهش کیفیت زندگی شکایت دارند. این مطالعه جدید، زنگ خطری برای توجه بیشتر به عوارض پنهان TIA است.
حملات ایسکمیک گذرا که به «سکته مغزی خفیف» نیز شهرت دارند، به دلیل انسداد موقت جریان خون به مغز رخ می‌دهند. برخلاف سکته مغزی کامل، این عارضه معمولاً آسیب دائمی به مغز وارد نمی‌کند و علائم اولیه آن مانند افتادگی صورت یا لکنت زبان، طی ۲۴ ساعت برطرف می‌شوند.
دکتر «بوریس مدراو»، محقق ارشد این مطالعه از بیمارستان دانشگاه آلبورگ دانمارک، توضیح داد: «با وجود برطرف شدن علائم اولیه، بسیاری از بیماران پس از TIA با چالش‌های مداومی مانند مشکلات فکری، افسردگی، اضطراب و به ویژه خستگی طولانی مدت روبرو هستند. مطالعه ما نشان داد این خستگی یک علامت پایدار و رایج است.»
در این پژوهش، محققان وضعیت ۳۵۴ فرد با میانگین سنی ۷۰ سال را که تجربه سکته مغزی خفیف داشتند، به مدت یک سال زیر نظر گرفتند. شرکت‌کنندگان در فواصل زمانی دو هفته، سه، شش و دوازده ماه پس از حمله، پرسشنامه‌هایی را در مورد سطح خستگی خود تکمیل کردند.
نتایج شگفت‌انگیز بود: حدود ۶۱ درصد از شرکت‌کنندگان تنها دو هفته پس از TIA دچار خستگی شدید بودند. نگران‌کننده‌تر اینکه، ۵۴ درصد از آن‌ها حتی پس از گذشت یک سال همچنان با این خستگی دست و پنجه نرم می‌کردند.
دکتر مدراو تأکید کرد: «ما دریافتیم که اگر فردی در دو هفته اول پس از ترخیص از بیمارستان دچار خستگی شود، به احتمال زیاد این وضعیت تا یک سال با او باقی خواهد ماند. این یافته می‌تواند به شناسایی زودهنگام افراد در معرض خطر کمک کند.»
اسکن‌های مغزی نشان داد که لخته‌های خونی بلندمدت علت این خستگی مزمن نیستند. با این حال، محققان ارتباط مهمی را کشف کردند: شیوع اضطراب یا افسردگی پیش از وقوع حمله ایسکمیک گذرا ، در بیمارانی که خستگی پایدار را گزارش می‌کردند، دو برابر بیشتر بود.
این مطالعه بر لزوم پیگیری دقیق‌تر بیماران پس از سکته مغزی خفیف تأکید دارد. ارزیابی منظم خستگی در ماه‌های پس از TIA می‌تواند به تیم‌های درمانی کمک کند تا درک بهتری از نیازهای بیماران داشته باشند و مداخلات لازم برای بهبود سلامت مغز و کیفیت زندگی آن‌ها را ارائه دهند.
ارسال نظر