.svg)
راهکار جدا کردن اتاق فرزند از والدین
پارسینه: توصیه‌های زیر رو مطالعه کنید. البته توجه کنید که این توصیه‌ها، برای بچه‌های سالمی هست که براساس هنجارهای معمول رشدی هستن؛ نه برای کودکانی که دچار بیماری‌های خاص هستن.
آکادمی اطفال آمریکا AAP، توصیه میکنه که والدین حداقل تا شش ماهگی و در حالت ایده‌آل، بهتره تا یک سالگی فرزندشون صبر کنن، تا به این وسیله، خطر رخداد سندروم مرگ ناگهانی نوزاد و سایر انواع مرگ‌های ناگهانی، از جمله خفگی رو کاهش بدن؛ چون بچه‌ها وقتی در اتاق جداگانه‌ای می‌خوابن، عمیق‌تر به خواب میرن و این میتونه احتمال خطر ایجاد مشکلات تنفسی رو افزایش بده. ولی خیلی از متخصص‌ها با الزام به صبر کردن تا یک سالگی اصلا موافق نیستن، و میگن در شش ماهگی هم این برنامه به راحتی قابل اجراست.
به نقل از ارگانیک مایندد؛ خب حالا نظر من چیه؟ به نظر من، زمان صحیح این انتقال، یک تصمیم شخصیه و باید کاملا براساس شرایط خانوادگی خود شما تعیین بشه؛ در واقع، شما باید امنیت بچه، اتفاق نظر با همسر و شرایط خواب و استراحت کافی همه اعضای خانواده رو در نظر بگیرید. چون این موضوعی نیست که بشه در موردش یک حکم کلی صادر کرد و لازمه که شما قبل از اجرای این تصمیم، همه جوانب رو هم زمان در نظر بگیرید و حتما با پزشک کودک‌تون هم مشورت کنید. این مورد به خصوص در مورد کودکانی که در شرایط استثنایی هستن، مثلا نارس به دنیا اومدن یا تاخیر رشدی دارن اهمیت بیشتری پیدا میکنه؛ چون این بچه‌ها به نظارت خیلی بیشتری در طول شب نیاز دارن. در ضمن، اگر کودک‌تون درگیر مشکل موقتی هم هست، مثلا سرما خورده، یا داره دندون در میاره، بهتره همچنان به اشتراک اتاق خواب ادامه بدید تا زمانی که این دوره‌ها بگذره و، اما زمانی که تصمیم‌تون رو برای انجام این جا به جایی گرفتید، می‌تونید از نکاتی که در ادامه میگم استفاده کنید تا این انتقال رو با کمترین مشکل ممکن پشت سر بذارید.
یک روال خواب مشخص و منظم داشته باشید؛ اگرم تا حالا این مورد رو رعایت نکردید، حتما قبل از تلاش برای جدا کردن اتاق خواب‌ها، روی برنامه خواب‌تون تمرکز کنید؛، چون ثبات در روال خواب، نه تنها در کیفیت خواب موثره، بلکه باعث میشه خوابیدن برای فرزند شما یک ساختار کلی و همیشگی داشته باشه؛ اینطوری، فقط «محل» خوابش تغییر میکنه و احساس نمی‌کنه که ناگهان همه چیز دگرگون شده.
اگر فرزندتون عادت کرده که در حال شیر خوردن به خواب بره، لازمه که زمان‌بندی تغذیه‌اش رو به مرور، به قبل از شروع روتین خوابش منتقل کنید تا بتونه مستقل از حضور مادرش هم بخوابه، این کمک میکنه که اگر نیمه شب هم از خواب بیدار شد، بتونه بدون وابستگی به مادرش، خودش رو آروم کنه و دوباره بخوابه.
قبل از جابه‌جایی، بچه رو با محیط اتاق جدیدش آشنا کنید. اکثر بچه‌ها زمان بسیار کمی رو توی اتاق خودشون سپری می‌کنن. درحالیکه این آشنایی، برای ایجاد احساس امنیت و راحتی بسیار تعیین کننده‌ست؛ در نتیجه در راحت پیش رفتن فرآیند مجزا شدن اتاق خواب از والدین هم موثره. برای اینکه فرزندتون با اتاقش احساس راحتی کنه، می‌تونید برای چند شب، روتین قبل خواب رو تو اتاق خودش داشته باشید، اما برای خواب، به اتاق مشترک قبلی برگردید و اجازه بدید کنارتون بمونه. به علاوه، طی این مدت سعی کنید بازی و چرت روزانه رو هم در اتاق خودش داشته باشه.
فضای اتاق رو برای خواب تنظیم کنید؛ سعی کنید دما رو بین ۲۰ تا ۲۴ درجه نگه دارید، نور اتاق رو تا حد ممکن تاریک کنید، البته مشکلی نداره که از چراغ خواب‌های مخصوص بچه‌ها استفاده کنید، اما پرده‌ها رو بکشید.
حداقل تا مدتی، از همون گهواره یا تخت قبلی استفاده کنید. یادتون باشه که قرار نیست همه چیز رو با هم و ناگهانی تغییر بدید؛ خیلی مهمه که فرزندتون به تدریج به تغییرات عادت کنه و بتونه باهاشون کنار بیاد. پس همون تخت قبلی رو به اتاق جدیدش منتقل کنید و اجازه بدید تا مدتی از همون استفاده کنه. یا مثلا اگر تخت جدیدی براش خریدید و قبلی دیگه مناسبش نیست؛ تخت رو به اتاق خودتون بیارید و قبل از جدا کردن اتاق‌ها، اجازه بدین چند شبی رو توی تخت جدید، اما کنار خودتون بخوابه.
اگر بعد از مدتی، دیدید که فرزندتون با تغییرات سازگار نمیشه، به مدت چند شب، کنار فرزندتون و در اتاق جدیدش بمونید. می‌تونید از تکنیکی استفاده کنید که بهش میگن «محو شدن حضور والدین fading of parental presence»، براساس این تکنیک، شما چند شب اول کنار تختش می‌مونید، بعد، از تخت فاصله می‌گیرید و نزدیک در می‌خوابید، همینطور به در نزدیکتر میشید و در آخر، اون رو توی اتاق خودش تنها میذارید.
نیازی نیست که همیشه این جدا خوابیدن رو به بچه و به خودتون زور کنید. اگر نیمه شب بیدار شد و متوجه شدید که نمی‌تونه دوباره بخوابه، به خودتون سخت نگیرید و بچه رو به اتاق خودتون ببرید؛ ساعت دو نصفه شب، گاهی بهتره اولویت همه شما دوباره خوابیدن باشه تا دچار محرومیت از خواب نشید.
در نهایت، میزان پیشرفت و موفقیت خودتون رو بعد از «یک هفته» ارزیابی کنید. اگر بعد از این مدت، می‌بینید که هنوز هم با شرایط جدید وفق پیدا نمی‌کنه و مدام گریه میکنه، احتمالا بهتره دوباره به همون اتاق مشترک قبلی برگردید و جدا کردن اتاق‌ها رو یکی دو ماه بعد، دوباره امتحان کنید.
تاکید می‌کنم، همه این توصیه‌ها، برای بچه‌های سالمی هست که براساس هنجارهای معمول رشدی هستن؛ نه برای کودکانی که دچار بیماری‌های خاص هستن. در ضمن، اگر کودک شما با صدای بلند خرخر میکنه، اگر به نظر میرسه خوابوندنش بیش از حد سخته، زمان و انرژی زیادی ازتون میگیره و بیشتر از یک ساعت رو نمی‌تونه به صورت مداوم بخوابه، در نظر داشته باشید که این علائم میتونه نشون‌دهنده آپنه خواب، عفونت و یا مشکلات گوارشی باشه که نیازه در موردشون حتما با پزشک مشورت کنید.
یک روال خواب مشخص و منظم داشته باشید؛ اگرم تا حالا این مورد رو رعایت نکردید، حتما قبل از تلاش برای جدا کردن اتاق خواب‌ها، روی برنامه خواب‌تون تمرکز کنید؛، چون ثبات در روال خواب، نه تنها در کیفیت خواب موثره، بلکه باعث میشه خوابیدن برای فرزند شما یک ساختار کلی و همیشگی داشته باشه؛ اینطوری، فقط «محل» خوابش تغییر میکنه و احساس نمی‌کنه که ناگهان همه چیز دگرگون شده.
اگر فرزندتون عادت کرده که در حال شیر خوردن به خواب بره، لازمه که زمان‌بندی تغذیه‌اش رو به مرور، به قبل از شروع روتین خوابش منتقل کنید تا بتونه مستقل از حضور مادرش هم بخوابه، این کمک میکنه که اگر نیمه شب هم از خواب بیدار شد، بتونه بدون وابستگی به مادرش، خودش رو آروم کنه و دوباره بخوابه.
قبل از جابه‌جایی، بچه رو با محیط اتاق جدیدش آشنا کنید. اکثر بچه‌ها زمان بسیار کمی رو توی اتاق خودشون سپری می‌کنن. درحالیکه این آشنایی، برای ایجاد احساس امنیت و راحتی بسیار تعیین کننده‌ست؛ در نتیجه در راحت پیش رفتن فرآیند مجزا شدن اتاق خواب از والدین هم موثره. برای اینکه فرزندتون با اتاقش احساس راحتی کنه، می‌تونید برای چند شب، روتین قبل خواب رو تو اتاق خودش داشته باشید، اما برای خواب، به اتاق مشترک قبلی برگردید و اجازه بدید کنارتون بمونه. به علاوه، طی این مدت سعی کنید بازی و چرت روزانه رو هم در اتاق خودش داشته باشه.
فضای اتاق رو برای خواب تنظیم کنید؛ سعی کنید دما رو بین ۲۰ تا ۲۴ درجه نگه دارید، نور اتاق رو تا حد ممکن تاریک کنید، البته مشکلی نداره که از چراغ خواب‌های مخصوص بچه‌ها استفاده کنید، اما پرده‌ها رو بکشید.
حداقل تا مدتی، از همون گهواره یا تخت قبلی استفاده کنید. یادتون باشه که قرار نیست همه چیز رو با هم و ناگهانی تغییر بدید؛ خیلی مهمه که فرزندتون به تدریج به تغییرات عادت کنه و بتونه باهاشون کنار بیاد. پس همون تخت قبلی رو به اتاق جدیدش منتقل کنید و اجازه بدید تا مدتی از همون استفاده کنه. یا مثلا اگر تخت جدیدی براش خریدید و قبلی دیگه مناسبش نیست؛ تخت رو به اتاق خودتون بیارید و قبل از جدا کردن اتاق‌ها، اجازه بدین چند شبی رو توی تخت جدید، اما کنار خودتون بخوابه.
اگر بعد از مدتی، دیدید که فرزندتون با تغییرات سازگار نمیشه، به مدت چند شب، کنار فرزندتون و در اتاق جدیدش بمونید. می‌تونید از تکنیکی استفاده کنید که بهش میگن «محو شدن حضور والدین fading of parental presence»، براساس این تکنیک، شما چند شب اول کنار تختش می‌مونید، بعد، از تخت فاصله می‌گیرید و نزدیک در می‌خوابید، همینطور به در نزدیکتر میشید و در آخر، اون رو توی اتاق خودش تنها میذارید.
نیازی نیست که همیشه این جدا خوابیدن رو به بچه و به خودتون زور کنید. اگر نیمه شب بیدار شد و متوجه شدید که نمی‌تونه دوباره بخوابه، به خودتون سخت نگیرید و بچه رو به اتاق خودتون ببرید؛ ساعت دو نصفه شب، گاهی بهتره اولویت همه شما دوباره خوابیدن باشه تا دچار محرومیت از خواب نشید.
در نهایت، میزان پیشرفت و موفقیت خودتون رو بعد از «یک هفته» ارزیابی کنید. اگر بعد از این مدت، می‌بینید که هنوز هم با شرایط جدید وفق پیدا نمی‌کنه و مدام گریه میکنه، احتمالا بهتره دوباره به همون اتاق مشترک قبلی برگردید و جدا کردن اتاق‌ها رو یکی دو ماه بعد، دوباره امتحان کنید.
تاکید می‌کنم، همه این توصیه‌ها، برای بچه‌های سالمی هست که براساس هنجارهای معمول رشدی هستن؛ نه برای کودکانی که دچار بیماری‌های خاص هستن. در ضمن، اگر کودک شما با صدای بلند خرخر میکنه، اگر به نظر میرسه خوابوندنش بیش از حد سخته، زمان و انرژی زیادی ازتون میگیره و بیشتر از یک ساعت رو نمی‌تونه به صورت مداوم بخوابه، در نظر داشته باشید که این علائم میتونه نشون‌دهنده آپنه خواب، عفونت و یا مشکلات گوارشی باشه که نیازه در موردشون حتما با پزشک مشورت کنید.
ارسال نظر