امکانات نظامی کره شمالی برای جنگ با آمریکا چیست؟

پارسینه - گروه بین‌الملل: طی یک هفته اخیر، رسانه‌های جهان از بالا رفتن احتمال جنگ بین کره شمالی با کره جنوبی و آمریکا خبر می‌دهند. به راستی امکانات نظامی کره شمالی برای این جنگ چیست؟

به گزارش سرویس بین‌الملل پارسینه، در حالی کره شمالی به تهدید نظامی آمریکا روی آورده است که آمریکا بزرگ‌ترین ارتش سراسر جهان را در اختیار دارد و بودجه نظامی سالانه آن تقریباٌ با بودجه نظامی سراسر دنیا برابری می‌کند. با این حساب کشور کوچک کره شمالی که هنوز نمی‌تواند برق را در سراسر کشور خود گسترش دهد، چگونه می‌تواند آمریکا را تهدید کند؟ شاید در نگاه اول، تهدیدات کره شمالی خیال‌پردازی یا بلوف یا ایده‌آلیسم انقلابی‌گری به نظر برسد؛ اما وزیر دفاع آمریکا روز گذشته این تهدیدات را «جدی» خواند. پارسینه در این گزارش خود، به مهم‌ترین امکانات ارتش کره شمالی پرداخته است.

برخی معتقدند واقعی بودن این تهدیدات به علت توانایی کره شمالی در به کار گیری سلاح هسته‌ای است؛ اما گزارش پارسینه نشان می‌دهد ارتش کره شمالی دارای امکانات بیش‌تری است که به آن نیروی مضاعفی برای عملیات می‌بخشد. رهبر جوان کره شمالی به پشتوانه امکانات نظامی، ایدئولوژی کمونیستی و نظامی توتالیتر طی هفته اخیر، نگاه رسانه‌های جهان را به خود جلب کرده و نگرانی‌های بسیاری را دامن زده است.

مهم‌ترین ویژگی ارتش کره شمالی، انبوه سربازان آن است. در حالت عادی، 1.3 میلیون سرباز در پادگان‌های این کشور کمونیستی زندگی می‌کنند که هر لحظه آماده هر نوع عملیاتی هستند. علاوه بر آن، پیونگ یانگ دارای 8.2 میلیون سرابز احتیاطی است که در روزهای اخیر به پادگان‌ها فراخوانده شده‌اند. به این ترتیب در برابر هر نوع جنگ احتمالی، مجموعاً 9.5 میلیون سرباز آماده رزم در لشگر کره شمالی وجود دارند. برای درک به‌تر این رقم، کافی است به یاد آوریم ایالات متحده در جریان حمله و اشغال عراق، کم‌تر از 300 هزار سرباز را به عملیات فرستاد.

نکته جالب‌تر در این میان، ساختار آموزشی و شهرنشینی در این کشور کمونیستی است. علاوه بر سربازهای آماده به رزم و سرابزان ذخیره، این کشور دارای جوانانی است که دوره نظامی می‌بینند تا در صورت لزوم به ارتش ملحق شوند. تا پایان سال 2012، جمعاً 10میلیون شهروند - عمدتاً جوان - آخرین دوره‌های آموزشی سربازی را طی کرده و آماده برای استخدام در ارتش در مواقع اضطراری هستند.

به این ترتیب، حتی خوش‌بین‌ترین لیبرال‌ها در کره جنوبی نیز نمی‌توانند تصوّر کنند در آینده‌ای نزدیک، با سقوط دولت پیونگ یاگ یا هر عامل دیگری بتوان دو همسایه شبه جزیره را متحد کرده و نیروهای بین‌المللی در خیابان‌های کره شمالی رفت و آمد کنند؛ زیرا مردم عادی - که دهه‌ها تحت تأثیر شدیدترین تبلیغات کمونیستی بوده و شست‌وشوی ذهنی شده‌اند - هم دسترسی به سلاح داشته و هم آموزش‌های نظامی دیده‌اند و می‌توانند هر یک از روستاها و محلات شهری کره شمالی را تبدیل به مسلخی برای نیروهای «امپریالیستی» و «سرمایه‌دار» کنند. در نتیجه هر راه‌حلی برای بحران شبه‌جزیره که جز از طریق توافق با مقامات پیونگ‌یانگ به دست آید، محکوم به شکست است.

این کشور حداقل 5500 تانک در اختیار دارد که در صورت لزوم می‌تواند مناطق شمالی کره جنوبی را با بیابان یکسان کند. ارتش اسرائیل در جریان حمله به حزب الله در تابستان 2006، تنها از 200 تانک استفاده کرد.

این کشور دارای 2600 نفربر نظامی است که می‌تواند در اسرع وقت، حریم امنیتی و مرزی کره جنوبی را بشکند.

بنا به تخمین‌های ماهواره‌ای، این کشور بین 5000 تا 7000 هزار مقر توپخانه‌ای دارد که کابوسی برای امنیت کره جنوبی، ژاپن و حتی گوام و هاوایی خواهد بود. زماین عمق فاجعه روشن می‌شود که بدانیم ژاپن هنوز سیستم سپر موشکی خود را تکمیل نکرده و کره جنوبی از اساس فاقد یک طرح جامع برای سپر موشکی بوده است؛ زیرا هر بار طرح آن در محافل داخلی کره جنوبی، شدیدترین واکنش‌های پیونگ یانگ را در پی داشته است.

منابع رسانه‌ای غرب پیش‌بینی می‌کنند کره شمالی بین 1600 تا 3000 خمپاره‌انداز زمین به زمین در اختیار داشته باشد که در صورت وقوع جنگ، خاور دور را به آتش خواهند کشید. تعداد بالای این خمپاره‌اندازها در کنار سهولت جابجایی باعث می‌شود تنها دو راه حل برای مقامات واشنگتن و سئول بماند؛ یا با مقامات پیونگ یانگ به توافق برسند و به این ترتیب باید در برابر رهبر جوان، افراطی و ایده‌آلیست این کشور کوتاه بیایند؛ یا با عملیات‌های زمینی چریکی گسترده تا عمق خاک کره شمالی، ضربات جدی به این سامانه وارد کنند. راه‌حل دوم، تنها به عمیق‌تر شدن بحران می‌انجامد؛ زیرا همان‌گونه که در بخش اول ذکر شد، هیچ کس نمی‌تواند ورود سرمایه‌داران و امپریالیست‌های خارجی را به کره شمالی تصوّر کند؛ چه برسد به اشغال این کشور که حتی از لحاظ امکانات نظامی نیز محال به نظر می‌رسد.

کره شمالی دارای 2000 موشک‌انداز است که قابلیت شلیک به نیویورک در شرق آمریکا را نیز دارند و به باحتی می‌توانند همه نقاط کره جنوبی و ژاپن را هدف بگیرند. حزب الله لبنان با تمسک به همین ابزار توانست اسرائیل را وادار به عقب‌نشینی از خاک لبنان و پذیرش شرایط آتش‌بس حزب الله کند. تجربه نشان می‌دهد جوامع سرمایه‌دار مقاومت بسیار اندکی در برابر موشک‌اندازی دارند و در برابر اندک ناامنی ناشی از پرتاب موشک، سرمایه‌ها به سرعت از این منطقه خارج شده و وحشت عمومی در کنار بحران عمیق اقتصادی و امنیتی دامن‌گیر این جوامع می‌شود.

واحدهای ضدزرهی این ارتش، 17هزار عدد بوده و به همین علت، حتی از لحاظ معادلات کوتاه مدت نظامی نیز تقریباً محال است ارتش‌هی جهان بتوانند به صورت زمینی وارد خاک کره شمالی شده و بخش‌هایی از این کشور را اشغال کنند.

ماشین‌های ضدزرهی پشتیبانی و لجستیکی این کشور، 38هزار عدد است.

تعداد هواپیماهای کره شمالی تنها 1700 فروند بوده که در مقایسه با کره جنوبی و ژاپن، کم‌تر است. اگر آمریکا را نیز وارد معادلات کنیم، نتیجه می‌گیریم کره شمالی در نبردهای هوایی، ضعف بسیاری داشته و نمی‌تواند مقاومت چندانی از خود نشان دهد. تعداد هلی‌کوپترهای این کشور نیز تنها 237 فروند است که بعید به نظر می‌رسد در صورت وقوع جنگ هسته‌ای، مزیت خاصی برای ارتش پیونگ یانگ به ارمغان آورد؛ زیرا علاوه بر تعداد کم هلی‌کوپترها، امکانات نظامی و تکنولوژیک آن نیز محل سئوال است.

نیروی دریایی این کشور، 710 جنگنده را در اختیار دارد که 70 فروند آن از نوع زیردریایی است که از مجموع زیردریایی‌های متحدان غرب در خاور دور بیش‌تر است.

علاوه بر این‌ها پیونگ یانگ دارای تسلیحات هسته‌ای و شیمایی است که مقامات سئول و واشنگتن نیز به ناآگاهی نسبت به تفاصیل ان اذعان کرده‌اند. به نظر می‌رسد این تسلیحات، مهم‌ترین ابزار مقامات پیونگ یانگ برای چانه‌زنی‌های سیاسی و اقتصادی است.

در مورد امکانات موشکی کره شمالی، اطلاعاتی در اینترنت وجود ندارد؛ اما مقامات سئول، این امکانات را «بزرگ‌ترین تهدید برای هر یک از کشورهای جهان» خوانده‌اند. بنا بر اطلاعات منتشره در رسانه‌های کره جنوبی به نقل از منابع وزارت دفاع سئول، برد موشکی پیونگ یانگ حداقل 10هزار کیلومتر بوده و هر موشک 600 کیلوگرمی در این شعاع قابل پرتاب است.