منشاء مشکل تاریخی میکروفن در ایران چیست؟!

همه تشریفات و مقدمات آماده است، پروژکتورو دوربین و صدا، مجری از جناب رئیس دعوت می کند که حضار را به فیض برساند،حضار باصلوات یا کف زدن به استقبال می روند، صدای شاتر عکاسها، مدیر خرامان خرامان پشت تریبون می رود، صدایش راصاف می کند و شروع می کند به حرف زدن...که ناگهان... همهمه ها شروع می شود: "صدانمی آد!، میکروفن را روشن کنید! ای بابا! بازهم میکروفن خراب شده و .."

مجری هراسان و میزبان آبروریخته مراسم می دوند وبا خشونت با میکروفن ور می رود، آقای رئیس هم با عصبانیت مراسم تنفس مصنوعی بهمیکروفن بی نوا را نگاه می کند، ثانیه ها کش دار می گذرد، چند ضربه محکم حتی و چندفوت غلیظ به میکروفن، تکانش می دهنددر این طور وقت ها، مدیر مربوطه با میکروفنمجری حرف می زند یا اصلا حتی بی خیالمیکروفن می شود و با صدای بلندتر سخنرانی می کند، اما یک چیز همچنان باقی است..." مشکل تاریخی میکروفن!"

سئوال خیلی ساده است: چرا در مملکت، یک مشکل واقعا جدی به نام "میکروفن" داریم؟ شاید چون میکروفن و البته "تریبون سخنرانی"ابزار ریاست است، یکی از نمادهای ریاستی-اداری، چیزی مثل خودنویس مخصوص رئیس، جزووسائلی است که فقط مجری ها و روسا با آن سرکار دارند، بقیه حتی در وقت های عادیکمتر سراغش می روند تا امتحانش کنند، یک هاله ای از تقدس مدیریتی-اداری دارد برای خودش! مشکل این است که کسی درست وحسابی میکروفن رئیس را امتحان نمی کند! کسی نمی رود-جرات نمی کند!- قبل ازمراسم، برود پشت تریبون بایستد، شجاعانه و با صدای رسا-نه یواشکی و ترسان- دو سهجمله حرف بزند تا ایراد و اشکال احتمالی میکروفن معلوم بشود، آن وقت همه کاسه کوزهها بر سر میکروفن مادرمرده شکسته می شود، می دونی؟!

نیوفولدر/تهران امروز