این گروه بدون حساب وارد جهنم می‌شوند

حسد از صفات رذیله و مذموم آدمی است که به تصریح روایات بیش از همه صاحب خود را می‌کشد از این رو بشدت از آن نهی شده و آثار سوئی برایش برشمرده می‌شود.

رسول خدا (ص) فرموده اند: «خداى عز و جل به موسى بن عمران علیه السّلام فرمود: «اى پسر عمران؛ بر آنچه از فضل خود به مردم داده‏ام حسد مبر و چشمت را دنبال آن دراز مکن و دلت را پى آن مبر، زیرا حسد برنده از نعمت من ناراحت است و از تقسیمى که میان بندگانم کرده‏ام جلوگیر است، و کسى که چنین باشد، من از او نیستم و او از من نیست (میان من و او ارتباط و آشنائى نباشد).»

امام باقر (ع) می‌فرمایند: «همانا مرد هر گونه تندى و شتابزدگى می‌کند و کافر مى‏شود، و حسد ایمان را می‌خورد، چنان که آتش هیزم را می‌خورد.»

امام صادق (ع) نیز در این باره فرموده اند: «حسد ایمان را می‌خورد چنان که آتش هیزم را می‌خورد.»

همچنین در حدیث از پیامبر اکرم (ص) است که: «شش گروهند که قبل از حساب الهى وارد آتش دوزخ مى شوند به خاطر شش چیز!» عرض کردند: اى رسول خدا (ص)! آن‌ها کیانند؟، فرمودند: «زمامداران به خاطر ظلم و بیدادگرى، عرب به خاطر تعصب، کدخدایان و خان‌ها به خاطر تکبر، تجار به خاطر خیانت به مردم، روستاییان به خاطر جهل و دانشمندان به خاطر حسد!».

داود رقى گوید: شنیدم امام صادق (ع) می‌فرمودند: «از خدا پروا کنید و بر یک دیگر حسد مبرید. همانا از جمله مقررات دینى عیسى بن مریم گردش در شهر‌ها بود، در یکى از گردش‌ها مردى کوتاه قد که غالبا ملازم عیسى علیه السّلام و از اصحاب آن حضرت بود همراهش شد، چون عیسى به دریا رسید، با یقین درست فرمود: بسم اللَّه و بر روى آب راه رفت، چون مرد کوتاه قد عیسى علیه السّلام را دید که بر روى آب می‌گذرد او هم با یقین درست گفت: بسم اللَّه و بر روى آب براه افتاد تا به عیسى علیه السّلام رسید، آنگاه خودبینى او را گرفت و با خود گفت: این عیسى روح اللَّه است که بر روى آب می‌رود و من هم روى آب می‌روم پس او را بر من چه فضیلتى باشد؟

آنگاه در آب فرو رفت و از عیسى فریادرسى خواست، عیسى دستش را گرفت و از آب بیرون آورد و به او گفت: اى کوتاه قد؛ چه گفتى؟ (که در آب فرو رفتى) گفت: من گفتم: این روح اللَّه است که روى آب راه می‌رود و من هم روى آب راه می‌روم و مرا خودبینى فرا گرفت، عیسى به او فرمود: خود را در جایى گذاشتى که خدایت در آنجا نگذاشته، پس خدا به سبب این گفتار تو را مبغوض داشت، از آنچه گفتى به سوى خداى عز و جل توبه کن.»

سپس امام (ع) فرمودند: «آن مرد توبه کرد و به رتبه‏اى که خدا برایش قرار داده بود برگشت، پس از خدا پروا کنید و بر یک دیگر حسد نبرید.»

همچنین، امام صادق (ع) فرموده اند: «آفت دین حسد و خودبینى و بالیدن است.»

همچنین است که ایشان فرموده اند: «مؤمن غبطه برد و حسد نبرد، ولى منافق حسد برد و غبطه نبرد.»

منابع:

اصول کافی

اخلاق در قرآن

منبع:
قدس آنلاین