.svg)
اعتماد به كروات‌ها و شكستن طلسم نيم قرن!
پارسینه: زلاتکو کرانچار، سرمربی سابق پرسپولیس و سپاهان سرمربی تیم ملی امید شد. انتخاب او، بعد از تمام دعواهایش با کارلوس کیروش، یکی از علامت سؤال‌های بزرگی است که روبه‌روی طرفداران فوتبال قرار گرفته است.
به گزارش پارسينه ؛ زلاتکو کرانچار، سرمربی سابق پرسپولیس و سپاهان سرمربی تیم ملی امید شد. انتخاب او، بعد از تمام دعواهایش با کارلوس کیروش، یکی از علامت سؤال‌های بزرگی است که روبه‌روی طرفداران فوتبال قرار گرفته است.بلافاصله پس از انتشار این خبر، تفسیرهای مختلفی از آن شد. اولین تفسیر این بود که مهدی تاج رئیس فدراسیون «کرواسینیزه» کردن فوتبال ایران را شروع کرده و بعد از جام جهانی روسیه، با امضای قرارداد برانکو به صورت رسمی این پروژه خود را نهایی می‌کند. این تفسیر دور از واقعیت به نظر نمی‌آید. از چندی قبل، وقتی خبر جلسه پنهانی برانکو و تاج لو رفت، به نظر می‌رسید کت و شلوار نیمکت تیم ملی بعد از جام جهانی را دوخته‌اند و سایز برانکو است. چندی بعد، خبر رسید فدراسیون به کیروش پیشنهاد تمدید قرارداد داده تا این شایعات رد شود ولی حالا انتخاب کرانچار، دوباره همه چیز را سر خانه اول بازگردانده است.
ناراحتی کیروش؟
اگر کسی بگوید کارلوس کیروش از انتخاب زلاتکو کرانچار ناراحت است، حرف خاصی نزده چون با توجه به عمق مشکلات این دو، چنین اتفاقی طبیعی به نظر می‌آید. اختلافات این دو از پیش از جام جهانی 2014 آغاز شد. کیروش اعتقاد داشت تیم ملی برای حضور قدرتمند در برزیل نیاز به بازیکنانش دارد و کرانچار چنین اعتقادی نداشت. اصرار او به حفظ ملی‌پوش‌هایش در سپاهان باعث شد تا امید ابراهیمی و شجاع خلیل‌زاده خط بخورند و جام جهانی برزیل را از دست بدهند. امید چندی بعد در مصاحبه‌اش، وقتی با این سؤال روبه‌رو شد که کرانچار عامل خط خوردنت بود یا کیروش پاسخ داد: «سرمربی سپاهان.» طبیعتاً وقتی این مربی به نیمکت امیدها رسیده، کیروش دلخور است، به ویژه وقتی در پاسخ به سؤال تاج گفته بود بهترین گزینه جواد نکونام است اما شاید برداشت دیگری هم بتوان از این مسئله کرد. شاید کیروش این دلخوری را پنهان کند و در ادامه بنشیند و نظاره‌گر خروجی کرانچار در تیم امید باشد. در آن صورت او می‌تواند فاتح این جنگ بزرگ باشد.
کیروش می‌رود یا می‌ماند؟
اگر پروژه کرواسینیزه فوتبال ملی را جدی بگیرید، احتمالاً در ادامه با یک مرد سرسخت روبه‌رو می‌شوید. در ظاهر فدراسیون و تاج قصد دارند این پروژه را نهایی کنند ولی وقتی کیروش به این نتیجه برسد که واقعاً چنین قصه‌ای در کار است، قطعاً سفت و سخت‌تر از هر زمان دیگری کارش را ادامه می‌دهد. کیروش در این مواقع بیشتر شبیه جنگجوها می‌شود و خدا نکند چنین شرایطی ایجاد شود، چون در آن صورت دوباره اختلاف بین تیم ملی امید و بزرگسالان علنی می‌شود و در آن صورت فوتبال ملی است که ضربه می‌خورد. کاشانی (کسی که کنترات تیم المپیک را در دوره قبل و حالا به او سپرده‌اند) در دوره قبلی با انتخاب مایلی‌کهن این جنگ را برافروخت و ناخواسته تیم امید را با مشکلات زیادی روبه‌رو کرد. چه بسا اگر او مایلی‌کهن را انتخاب نمی‌کرد آن اتفاقات نمی‌افتاد. حالا هم دوباره انتخاب کرانچار، می‌تواند این آتش را روشن کند البته همه امیدوارند تا در نهایت تیم ملی‌امید بتواند به المپیک برسد.
یک مشکل بزرگ برای کرانچار
در سال‌های گذشته همواره یکی از مشکلات کیروش با کرانچار این بود که چرا برای او تیم ملی در اولویت اول نیست؟ حالا زلاتکو سرمربی تیم ملی امید شده و حالا این سؤال پیش می‌آید باشگاه‌ها به کرانچار بازیکن می‌دهند؟ تیم ملی امید همواره با این مشکل روبه‌رو بوده که باشگاه‌ها به آن بازیکن نداده‌اند و حالا کرانچار با سابقه‌ای که داشته بی‌شک مشکل زیادی در این راه خواهد داشت.
کدوم عقل سلیمی قبول میکنه که وقتی بعد از جام جهانی فقط و فقط شش ماه تا جام ملتهای آسیا وقت داریم، سرمربی هفت ساله تیم ملی رو در اون فرصت کم عوض کنیم و سرمربی جدید جایگزین کنیم؟ معلومه که هرکی بیاد شانس موفقیتش در اون فرصت کم کمتر از کیروشه که بعد از هفت سال تیم رو ساخته و حالا دقیقا وقت میوه دادن این هفت ساله. برانکو هم اون اول که اومد پرسپولیس تا چند ماه ضعیفترین نتایج رو داشت. بعد هم برانکو تو لیگ ایران و بدون داشتن رقیب درست و حسابی هست که داره میتازونه، وگرنه وقتی یه رقیب خوب مثل شفر براش اومد عیار فنی پایینش مشخص شد، همچنان که تو آسیا مشخص شده بود. سال دیگه هم قشنگ مشخص میشه که برانکو چقدر حتی از شفر پایین تره. محبوبیتش هم که فقط بین طرفدارهای پرسپولیسه و سال دیگه با مشخص شدن عیار فنی پایینش محبوبیتش هم نابود میشه. ضمنا سیر پیشرفت ایران با کیروش هم مشخصه: تیمی رو که در مقدماتی جام جهانی در گروهش بین پنج تیم چهارم شده و حتی به پلی آف هم نرسیده بود رو برای نخستین بار در تاریخمون به دو جام جهانی پیاپی رسوند: به سختی به اولین جام جهانی و به راحتی هرچه تمامتر و با کلی بازیکنهای جوان و نسل جدید به دومین جام جهانی، که این دقیقا سیر پیشرفت تیم با کیروش در این هفت سال رو نشون میده. تو اولین جام ملتها با کیروش هم اگه اون داوری لعنتی مانع نشده بود واقعا میتونستیم حداقل طلسم چهل سال فینالیست نشدن رو بشکنیم، اما تو دومین جام ملتها با کیروش واقعا میتونیم تمام موانع از جمله داوری رو از سر راه برداریم و این کار رو انجام بدیم، اگر بعضیها بذارن که فقط شش ماه بعد از جام جهانی هم سرمربی باشه و کاری نکنن که ثمره این هفت سال هزینه رو دقیقا جایی که باید ازش نتیجه بگیریم مثل گاو نه من شیرده لگد بزنیم به سطل و دوباره روز از نو روزی از نو
مربی بعدی میتونه ایرانی باشه... متاسفانه اقای کیروش از پول کشور کلی خورد و برد و مدام در مرخصی بسر برده اما دست دو تا مربی ایرانی خوب رو نگرفت تا ازش یک مربی با تجربه بسازه... با همه به نوبت دعوا افتاده... بنظره من به مربی های جوون خودمون اعتماد کنیم خیلی بهتره...