آیا هنوز رهبران «قهرمان» می‌توانند مشکلات را حل کنند؟

به گزارش خبرنگار «پارسینه» به نقل از گاردین، مهم ترین مشکلاتی که جهان را درگیر ساخته اند شامل فقر، تغییرات آب و هوایی و امنیت ملی، اکنون به فرای صلاحیت یک فرد، سازمان یا بخش گسترش پیدا کرده اند.

ترامپ ممکن است ادعا کند- همان گونه که در دوره تبلیغات مدعی شد- که می تواند به تنهایی مشکلات را حل کند، اما این ادعا از سوی فعالان اجتماعی، خدمات عمومی، فعالان اقتصادی و حتی فرماندهان نظامی، یعنی کسانی که قدرت اقدام جمعی و مشترک را در سطوح مختلف درک کرده اند، رد شده است.

رییس یک کشور نمی توند مشکلات جهان را حل کند. هرچند، آنها می توانند به افسانه خطرناک ضددموکراتیک مبنی بر این که لازم است افراد یا گروه های خاصی قدرت را قبضه کنند دامن بزنند.

انسان به طور طبیعی به جواب های ساده برای مسائل پیچیده میل دارد. دوست داریم یک نفر همه چیز را حل کند و مراقب ما باشد. ما به سمت افراد و نمادها و شعارهای ساده- مانند «بزرگی را به آمریکا بازگردان»- کشیده می شویم و توسط سازمان ها و شبکه های ناشناخته عقب رانده می شویم.

به داستان های ساده فهم که جهان پیچیده را ساده می کنند واکنش نشان می دهیم و به احتمال زیاد به یک شخصیت آرام و سرگرم کننده یا پدرگونه مقتدر بیشتر گوش می کنیم تا به کارشناسان خسته کننده که از آمارها و داده ها صحبت می کنند.

اما پاسخ به مشکلات پیچیده ساده نیستند. کسانی که می خواهند که با این گرایش های طبیعی مبارزه کنند و درمان های دموکراتیک و بادوام برای مشکلات پیدا کنند، باید با تشخیص این موضوع شروع کنند که حکومت های امروز در جهانی عمل می کنند که قدرت تقسیم شده است و هیچ کس مسئولیت همه چیز را بر عهده ندارد. مواجهه با مشکلات مشترک به معانی فعال کردن منابع و انرژی های گروه های بسیار و سازمان های متنوع است.

اندیشمندان اکنون توانایی های مختلفی را برای تبلیغ و ترویج رهبری جمعی و مشترک به جای رهبری انفرادی و استبدادی شناسایی کرده اند. این توانایی ها شامل هوش سیاسی، قانع کردن دیگران، ارتباط سازی، آموزش مستدل و همچنین داستان گویی درباره دستاوردهای جمعی و امکانات آینده می شوند. چه یک رهبر سیاسی یا هر رییس و سرپرست دیگری، این توانایی ها به ما کمک می کنند تا مردم را به سمت رها کردن جای راحتشان و قبول کردن مسئولیت برای زندگی و اجتماعشان سوق دهیم.