تيم ملی واليبال ايران از انحصار «پايتخت» خارج شد!

گزارش - تحريريه پارسينه | فروش رفتن همه بلیت‌های سالن آزادی برای آخرین دیدارهای تیم ملی والیبال در لیگ جهانی، به دغدغه‌ای جدی برای والیبال ایران تبدیل شده بود.

در آستانه هر کدام از سه مسابقه، بخشی از بلیت‌ها هنوز در سامانه اینترنتی موجود بودند و در نهایت به نظر می‌رسید پر شدن ظرفیت ورزشگاه، از راه‌هایی به جز فروش مستقیم بلیت حاصل شده است. نمایش‌های نه چندان امیدوارکننده تیم کولاکوویچ در لیگ جهانی و رفتار چند ستاره ملی‌پوش، تردیدهایی برای پرداخت قیمت نجومی بلیت و حضور در ورزشگاه برای مردم به وجود آورده بود. در انتخابی جام جهانی در اردبیل اما تماشاگران ساعت‌ها قبل از برگزاری هر مسابقه برای تماشای تیم ملی در استادیوم رضازاده حاضر می‌شوند. این مسابقات در قیاس با لیگ جهانی از اهمیت به مراتب کم‌تری برخوردار است و پیش‌بینی همه نتایج تیم ملی در آن کاملا ساده به نظر می‌رسد اما هیجان میزبانی از تیم ملی، اردبیلی‌ها را برای حضور پرشور و پرشمار در ورزشگاه ترغیب می‌کند.

بلندقامتان ایرانی که در دو بازی نخست خود در چارچوب بازی های انتخابی قهرمانی جهان موفق به شکست کره جنوبی و چین شده بودند، در سومین دیدارشان امروز از ساعت هجده به مصاف قزاقستان رفتند. شاگردان کولاکوویچ با توجه به برتری چین مقابل کره جنوبی نیاز به برتری سه بر صفر یا سه بر یک داشتند تا یک روز قبل از پایان مسابقات صعود خود را قطعی کنند.

سالن شش هزار نفری حسین رضازاده اردبیل مثل چند روز اخیر مملو از تماشاگر بود که یکصدا ایران را تشویق می کردند. کولاکوویچ مثل سه بازی قبلی با ترکیب معروف، موسوی، قائمی، عبادی پور، غفور و حیدری-مرندی به عنوان لیبرو وارد زمین شد، اگرچه مسعود غلامی جای سامان فائزی را در زمین به عنوان یکی از بازیکنان سرعتی گرفته بود.

استقبال قابل‌توجه اردبیلی‌ها از پسران كولاكوویچ، انگیزه ایران را برای جدی‌گرفتن هر مسابقه و از دست ندادن ست در مقابل رقبا، به اوج رسانده است. اردبیلی‌ها از همه ظرفیت‌شان برای تشویق این تیم استفاده می‌كنند. چرا كه حالا دیگر باور دارند كه تیم ملی والیبال تنها متعلق به پایتخت‌نشین‌ها نیست و همه مردم ایران می‌توانند در لذت تماشای این تیم از نزدیك سهیم شوند. پیش از این نیز دیدارهای تیم ملی در شهرهایی مثل ارومیه برگزار شده و انتظار می‌رود این روند همچنان ادامه داشته باشد. بدون تردید برگزاری دیدارهای معتبری مثل لیگ جهانی، به استانداردهای سالن آزادی نیاز دارد اما می‌توان در رقابت‌هایی كم‌اهمیت‌تر مثل انتخابی جهانی، از پتانسیل شهرهای مختلف ایران بهره برد.

شهرهایی كه از امكانات كافی برای پذیرایی از ایران و رقبا برخوردار هستند و اشتیاق قابل توجهی برای حمایت از تیم ملی دارند. الگویی كه در این سال‌ها برای والیبال و فوتسال اتفاق افتاده، باید در فوتبال نیز تكرار شود. تیم ملی فوتبال ایران در چند سال گذشته به ندرت دیدارهای تداركاتی‌اش را در داخل كشور برگزار كرده اما اگر قرار به برگزاری چنین دیدارهایی در ایران باشد، چند شهرستان می‌توانند در میزبانی از ایران سنگ تمام بگذارند. كمبود ورزشگاه‌های استاندارد، شرایط برگزاری دیدارهای تیم ملی در بسیاری از نقاط كشور را دشوار می‌كنند اما در همین حال، چندین استادیوم خارج از تهران وجود دارند كه می‌توانند در برگزاری دیدارهای نه چندان حساس تیم ملی، سهیم باشند.

درست مثل والیبال، تیم ملی فوتبال هم تنها متعلق به تهرانی‌ها نیست. این احساس زمانی شكل خواهد گرفت كه شرایط برای برگزاری دیدارهای دوستانه ایران در شهرهای مختلف فراهم شود. هر چند كه تا امروز، تیم كی‌روش با روابط بین‌الملل استثنایی فدراسیون فوتبال، هنوز در مفهمومی به نام برگزاری بازی دوستانه با مشكل مواجه است.