والیبال‌زده‌ها در انتظار ستاره‌های قدیمی!

گزارش - تحریریه پارسینه | نتایج تیم ملی والیبال در لیگ جهانی ناامیدکننده بود اما دلسردی عمومی از این رشته ورزشی، صرفا محدود به این نتایج نبود و ریشه در واکنش‌های ستاره‌های تیم ملی به شکست‌ها داشت. در چهره پسران باقی‌مانده از نسل طلایی والیبال، نشانی از اشتیاق برای رسیدن به پیروزی‌های بزرگ‌تر و گرسنگی برای بلعیدن موفقیت‌های بیشتر دیده نمی‌شد.

به نظر می‌رسید آن‌ها به زمین نمی‌رفتند که برنده باشند، به زمین می‌رفتند تا شکست نخوردند و به محض عقب‌افتادن از رقیب، دچار فروپاشی می‌شدند. هر بار که جوان‌ترها به زمین فرستاده شدند، تیم عملکرد بهتری داشت اما کولاکوویچ ترجیح می‌داد به مهره‌های باتجربه‌اش تکیه کند و همین موضوع، ایران را در بین دوازده تیم به رده نازل یازدهم رساند. درست مثل همیشه، عده‌ای با یادآوری اینکه زمانی یک ست گرفتن از کره و ژاپن برای والیبال ایران آرزو بود، تاکید داشتند که شکست چیزی از ارزش‌های تیم ملی کم نمی‌کند اما نحوه دوخته‌شدن به این باخت‌ها، ارزش‌های یک تیم رویایی را عوض کرد.

تا آغاز فصل جدید لیگ برتر والیبال، زمان زیادی باقی نمانده. فصلی که بدون تردید کم‌تماشاگر از چند فصل گذشته خواهد بود و با مشارکت کمرنگ‌تر حامیان مالی برگزار خواهد شد. با این وجود سلبریتی‌های محبوب والیبال، حاضر به کاهش دستمزدهای‌شان نیستند و قرار است فصل را با دریافتی‌های بیشتری آغاز کنند. در شرایطی که قرارداد بهترین بازیکنان فوتبال در پرهوادارترین تیم‌ها نزدیک به یک و نیم میلیارد تومان است، شنیده می‌شود چند والیبالیست درخواست دستمزد دو میلیاردی را مطرح کرده‌اند تا ایران تنها کشور دنیا باشد که والیبالیست‌ها در آن، بیشتر از ستاره‌های فوتبال درآمد دارند.

تا چند سال قبل، بازیکنان تیم ملی والیبال اعتراف می‌کردند که نباید در انتظار حقوق برابر با فوتبالیست‌ها باشند. آن‌ها می‌دانستند که بازار مالی والیبال هرگز قابل قیاس با فوتبال نیست اما حالا همه چیز عوض شده و این مهره‌ها بدون حقوق‌هاي ركوردشكن حاضر نيستند براي هيچ تيمي به ميدان بروند. از ستاره‌هاي تيم ملي، جواد معنوي‌نژاد و ميلاد عبادي‌پور از اين مبالغ سنگين چشم‌پوشی كرده‌اند تا در اروپا به دنبال پيشرفت باشند اما شايد اين قراردادها، آن‌ها را نيز بعد از مدتی كوتاه دوباره به فوتبال ايران برگرداند. دستمزد نجومي واليباليست‌ها، انگيزه آن‌ها براي ترك ليگ برتر و پيوستن به باشگاه‌های اروپايی را به حداقل مي‌رساند. اين هزينه‌ها در ليگي صرف مي‌شوند كه در اين چند سال بيشتر از بار فني، تحت سلطه حاشيه، درگيري و جنجال بوده است.

ليگي كه بهترين بازيكنان‌اش، جاه‌طلبي‌شان را از دست داده‌اند. ليگي كه بايد تيم ملي را تغذيه كند اما هر سال همان تركيب تكراري را به تورنمنت‌هاي مختلف ملي مي‌فرستد. تحول بزرگي كه واليبال ايران به آن نياز دارد، بدون ترديد بايد از مسابقه‌هاي باشگاهي آغاز شود اما ليگي كه تنها مصرف‌كننده‌بودن را به بازيكنان‌اش ياد مي‌دهد، چطور مي‌تواند يك تحول بزرگ را رقم بزند؟