پایان عصر فوتبال تدافعی در مادرید؟

گزارش - تحریریه پارسینه | خبر پیوستن تئو هرناندز به رئال مادرید، پدیده‌ای که قرار بود جزو نسل بعدی ستاره‌هایِ اتلتیکو مادرید باشد و فصل خیلی خوبی را به صورت قرضی در آلاوس طی کرده بود، شاید از نظر صرفا فوتبالی ضربه‌ خیلی بزرگی به باشگاه نباشد، اما این اتفاق نمادی از مشکلاتی است که اتلتی دچارش شده، آن هم در آستانه‌ بازی برگشت امشب، بازی‌ای که اتلتی در آن باید شکست ۰-۳ را جبران کند.

اولین مسئله اینجاست که اگر فیفا محرومیت اتلتی از حضور در بازار نقل و انتقالات این تابستان را لغو نکند، بازیکنی که دقیقا می‌توانست در این شرایط به کمک روخی‌یلانکوس بیاید، از دست می‌رود. و مسئله‌یِ دوم این است که چنین انتقالی نشان از دست بالای رئال نسبت به اتلتی و سایه‌ سنگینی که دوباره در این دو سال رویشان انداخته است.

اگر دو سال پیش فوتبالیست مستعد ۱۹ ساله‌ای مثل تئو ممکن بود در انتخاب بین دو تیم مادریدی تصمیم دیگری بگیرد. رئال در آن دوران باشگاهی بود که تنها بازیکنانی که نام بزرگی داشتند و رابطه‌شان با فلورنتینو پرز خوب بود و از منظر تجاری و تبلیغاتی درآمدزا بودند می‌توانستند راهی به ترکیب تیم اول پیدا کنند. در نقطه‌یِ مقابل اتلتی با انرژیِ فوق‌العاده‌یِ دیگو سیمئونه پیش می‌رفت، تیمی که از سالِ ۲۰۱۰ به بعد ۹ جام گرفته بود و دو بار به فینال چمپیونز لیگ رسیده بود و دقیقا محیطی مناسب برای رشد فوتبالیست‌های جوان بود.

اما رئال حالا به رهبری زین‌الدین زیدان بدل باشگاهی ورزشی‌تر شده و شایسته‌سالاری در تیم حرف اول را می‌زند. تیمِ زیدان حالا نه تنها اتلتی را بیشتر شکست می‌دهد و در جدال‌های تاکتیکی پیروز می‌شود، بلکه بیشتر هم جام می‌برد. تفاوت این رئال، با رئالی که در فوریه‌یِ ۲۰۱۵ به رهبری کارلو آنچلوتی با چهار گل مقابل اتلتی شکست خورد بسیار زیاد است.

از ترکیب اصلی اتلتی در آن بازی حالا شش بازیکن یا دیگر جایی بین ۱۱ نفر اول ندارند یا باشگاه را کلا ترک کرده‌اند. با اینکه اتلتی در این دو سال اخیر از منظر مقایسه‌یِ نفر به نفر پیشرفت کرده، اما در مجموع به عنوانِ یک تیم و مجموع افت شدیدی داشته، به خصوص در نتیجه گرفتن در بازی‌های بزرگ.

از سالِ ۲۰۱۱ تا امروز، در دوران جدید اتلتی، قدرت این تیم به پشتوانه‌یِ دو عنصر کلیدی بوده: یک مربی عالی و خرید و فروش‌های فوق‌العاده هوشمندانه. عنصر دوم اگر محرومیت فیفا به قوت خودش باقی بماند نمی‌تواند این تابستان کمکی به باشگاه کند و آن‌ها عملا باید تا تابستان ۲۰۱۸ برای نوگرایی در تیم، چیزی که بسیار بهش نیاز دارند صبر کنند. برخی از بازیکنان اتلتی دیگر آن شور گذشته را ندارند و جوری بازی می‌کنند که انگار از جایگاه خودشان در ترکیب اصلی مطمئن هستند و خطری پشت سرشان احساس نمی‌کنند. بازیکنان دیگر، مثالِ کاپیتانِ ۳۴ ساله‌شان گابی دیگر آن کارکرد و تاثیر سابق در بازی‌های بزرگ را ندارند.

البته اگر به وضعیت اتلتی در این فصل نگاه کنیم و آن را با دوران پیش از سیمئونه مقایسه کنیم می‌بینیم که حتی این فصل هم برای روخی‌بلانکوس فصلی موفقیت‌آمیز محسوب می‌شود؛ حضور در نیمه نهایی کوپا دل ری و چمپیوز لیگ و قرار گرفتن در رده‌یِ سوم لا لیگا و کسب سهمیه‌یِ مستقیم چمپیونز لیگ برای فصل آینده. از منظر اقتصادی باشگاه اتلتیکو مادرید پیش از سالِ ۲۰۱۱ حتی رویای چنین فصلی را هم نمی‌دید.

اما از منظر فوتبالی، نتایج اخیر اتلتی، به خصوص مقابل بارسا و رئال حاکی از این است که این تیم به دو شکل می‌تواند خودش را احیا کند و به دوران موفقیت‌آمیزش ادامه دهد. شکست‌های اخیر مقابل رئال، مخصوصا در همین بازی آخر بازیکنانی را به تصویر کشید که دیگر تمام انرژی و آدرنالین خودشان در فصل‌های قبل را مصرف کرده‌اند و روحیه‌یِ جنگجویی خودشان را از دست داده‌اند. طلسم شکست‌هایِ اروپایی تلخ و کابوس‌وار مقابل رئال هم شرایط ذهنیِ این بازیکنان را به هم ریخته. اما اگر اتلتی امشب در کالدرون رئال را شکست دهد، جدا از اینکه این پیروزی برای صعود به فینال کافی خواهد بود یا نه، سیمئونه می‌تواند کلید "ریست" را بزند و دوباره تیمش را به همان تیمی بدل کند که شش بازی پیاپی در لا لیگا مقابل رئال بدون شکست بود، نه این تیمی که شبیه به تیمِ ۱۹۹۹ تا ۲۰۱۳ شده.

شکل دوم پیش گرفتن راهی است که لیورپول در دوران تسلطش بر انگلیس و اروپا می‌رفت، راهی که سر الکس فرگوسن در منچستر یونایتد می‌رفت، یعنی تغییر پرسونل تیم در پایان هر چرخه از بازیکنان و خرید استعدادهای جوان و پر انگیزه و البته فرمانبر. این راه البته همانطور که بهش اشاره کردم با مشکل محرومیت فیفا مواجه است.

در غیر این صورت شاید بهترین کار برای باشگاه و خودِ سیمئونه، پایان این دوران همکاری باشکوه باشد. سیمئونه می‌تواند یکی از پیشنهادات جذابی که بهش می‌شود را قبول کند، مثلا پیشنهاد اینتر را که همین امروز استفانو پیولی را در فاصله‌یِ سه هفته مانده تا پایان سری آ اخراج کرد. رفتنِ سیمئونه هم دورانی نو برایِ خودش رقم خواهد زد و هم برایِ تیم و مربیِ جدیدش.

در هر صورت اتلتیکو مادرید از کریسمسِ ۲۰۱۱ تا امروز، از وقتی ال چولو رهبری روخی‌بلانکوس را به عهده گرفت، یکی از باشکوه‌ترین دوران تاریخش را تجربه کرده. اما این دوران دیگر به پایان رسیده است، فقط امیدواریم این پایانی موقت باشد.