.svg)
ستاره‌ای که مخالفانش را به سکوت دعوت کرد!
پارسینه: شما مربی تیمی هستید که برای اولین بار در شصت سال اخیر دنبال قهرمانی دوگانه‌ی لا لیگا و جام باشگاه‌های اروپاست.
گزارش - تحریریه پارسینه | شما مربی تیمی هستید که برای اولین بار در شصت سال اخیر دنبال قهرمانی دوگانه‌ی لا لیگا و جام باشگاه‌های اروپاست.
تنها شش بازی تا پایان فصل باقی مانده، بازی‌هایی که همه‌شان را باید ببرید. شما مربی تیمی هستید که دنبال اولین قهرمانی‌اش در لیگ در پنج سال اخیر است، بیشترین زمان بدون قهرمانی در دو دهه‌یِ اخیر. هیچ جایی برای خطا و لغزش نیست. پس چه تصمیمی می‌گیرید؟ اینکه بهترین گلزن خودتان را بیرون بگذارید، بازیکنی که در پنج بازی اخیرش نه گل زده است.
در نگاه اول این تصمیم اصلا منطقی نیست و معنی نمی‌دهد. اما مسئله اینجاست که این تصمیم برای تیمتان مفید بوده، و مسئله‌ی مهمتر اینکه این تصمیم برای مهاجم‌تان هم مفید بوده است.
زین‌الدین زیدان به احتمال خیلی زیاد برای بازی امشب در زمینِ گرانادا برای چهارمین بازی خارج از خانه‌یِ پیاپی کریستیانو رونالدو را با خودش سوارِ هواپیما نخواهد کرد: «من کریستیانو زیاد حرف میزنم و بهش میگم که بازیکنان نیاز به استراحت دارند.» به خصوص بازیکنی مثل رونالدو که هفته‌یِ پیش ۴۰۰اُمین گلش را هم برای رئال مادرید زد.
رونالدو این فصل بیش از هر فصل دیگری در دوران فوتبالش استراحت کرده است. او در همین مقطع از فصل گذشته دنبال ثبت رکورد حضور در تمام دقایق بازی‌های لا لیگا بود و نسبت به این فصل ۳۰۰ دقیقه بیشتر بازی کرده بود. رونالدو یک فصل قبلش هم در همین مقطع تقریبا ۳۰۰ دقیقه بیشتر از فصل پیش بازی کرده بود. او در واقع فصل پیش در ۹۰ درصد دقایق ممکن برای رئال بازی کرده بود، آماری که این فصل به ۸۱ درصد رسیده است.
این اولین فصلی است که رونالدو با تصمیم مربی‌اش از ترکیب اصلی خارج شده، نه به خاطر مصدومیت. مثلا رونالدو فصلِ ۲۰۱۳-۲۰۱۲ هم ۱۱ بازی را از دست داد، اما تنها یکی از این بازی‌ها بر اساس تصمیم مربی بود و بقیه اجباری. این فصل اما زیدان در ۱۱ بازی خارج از خانه به او استراحت داده است تا واقعا استراحت کند، جسمی و ذهنی.
تصمیم زیدان با توجه به سن رونالدو، بازیکنی که در فوریه‌یِ ۲۰۱۵ مرز ۳۰ سالگی را رد کرد، منطقی به نظر می‌رسد، البته به پشتوانه‌یِ عمق بالای اسکواد رئال که اصلا چنین تصمیمی را ممکن می‌کند. با این وجود اما کنار گذاشتن رونالدو همچنان کار آسانی نیست و نگاه‌هایِ زیادی را به خودش متوجه می‌کند.
فصل پیش بود که وقتی از زیدان پرسیدند آیا ترجیح نمی‌دهد رونالدو بیشتر استراحت کند با لبخندی جواب داد: «بله»؛ انگار می‌خواست بگوید من دوست دارم بیشتر استراحت کند ولی اگر می‌شود این را به خودش بگویید. این فصل اما زیدان کاری را که مد نظر داشت بالاخره انجام داد. اما وقتی او مقابل لاس پالماس رونالدو را بیرون کشید، تصمیمی که به خاطر آینده‌نگری بود، رونالدو ناراضی روی نیمکت نشست و رئال در دقایق پایانی گل تساوی را خورد. این بازی شرایط را برای زیدان سخت کرد، اما او به حرف زدن با رونالدو ادامه داد و بالاخره قانعش کرد.
زیدان این فصل از رونالدو محافظت کرده و رونالدو به زیدان این اجازه را داده. با اینکه ادعایِ مدیر برنامه‌هایِ رونالدو در این باره که او تا ۴۰ سالگی هم می‌تواند همینطور در باکس حاضر باشد و توپ‌ها را یکی پس از دیگری به گل تبدیل کند، اغراق‌آمیز است، اما با توجه به تغییر نوع بازی او و آماری که در طول سال‌های اخیر داشته (رونالدو از ۱۰۴ گلش در چمپیونز لیگ ۷۷ تا را با ضربه‌ای تک ضرب وارد دروازه‌یِ حریفان کرده که نشان از غریزه‌یِ بالای او برای بازی در نقش یک شماره‌یِ ۹ کلاسیک دارد) تا حدی هم دور از تصور به نظر نمی‌رسد. رونالدو دیگر مثل سابق بر بازی‌ها سلطه ندارد، اما همچنان سرنوشت‌شان را رقم می‌زند.
بعد از آخرین باری که رونالدو توپ طلا را برد در مصاحبه‌ای با فرانس فوتبال گفت: «با بالا رفتن سن ما همه چیزهایی را از دست میدیم، اما چیزهایی را هم به دست میاریم. من حالا باید حواسم جمع باشه که ۳۱ سال دارم و ماراتونی پیش رویم هست. من باید این بازی‌ها را مدیریت کنم، به این معنی که در همه‌شان حضور نداشته باشم.»
این اولین باری بود که خود رونالدو اعتراف کرد سوپرمن نیست که بالای ۳۰ سالگی بتواند فصلی ۶۰ بازی کند. رونالدو به این نتیجه رسیده که نیازی نیست در ماه‌های سپتامبر و اکتبر اوج بگیرد و پشت سر هم دروازه‌ی تیم‌های کوچک را باز کند. او فقط کافیست انرژی‌اش را برای مقطع پایانی فصل بگذارد و در بازی‌های بزرگ خوب بازی کند.
با اینکه رونالدو هفته‌یِ پیش گفت همیشه جوری تمرین کرده که برای مقطع پایانی فصل آماده باشد، اما شرایط همیشه هم اینطور نبوده. رونالدو سالِ ۲۰۱۴ فینال کوپا دل ری را از دست داد و تاثیری کمی هم در فینال لیسبون داشت. او سال ۲۰۱۶ هم بازی رفت مقابل منچستر سیتی در نیمه نهایی چمپیونز لیگ را از دست داد و در فینال میلان هم نمایش چندان چشمگیری نداشت. حتی خودش هم بعد از پایان بازی در سن سیرو اعتراف کرد که دوست داشته تاثیر بیشتری در آن می‌داشته.
این فصل با مصدومیت رونالدو شروع شد، اتفاقی که حالا به نظر می‌رسد به نفعش بوده. رونالدو تا کریسمس فصل خوبی را پشت سر نگذاشته بود، اما آماده‌سازی و برنامه ریزی‌هایش سر جایش بود و باعث شد از اواخر ژانویه اوج بگیرد.
اما این اتهامات حالا بیش از هر وقت دیگری بی اساس جلوه می‌کنند. رونالدو چهاردهمین سپتامبر دروازه‌یِ اسپورتینگ را باز کرد و دو هفته‌یِ بعدش هم به بوروسیا دورتموند گل زد. و بعد شش ماه دیگر هیچ خبری از گل در چمپیونز لیگ نبود. تا اینکه یک چهارم نهایی از راه رسید و رونالدو در دو بازی مقابل بایرن مونیخ پنج گل زد و بعد در بازی رفت نیمه نهایی مقابل اتلتیکو مادرید هم دومین هت‌تریک این فصلش مقابلِ شاگردان دیگو سیمئونه را به ثبت رساند تا خیال رئالی‌ها از بابت فینالیست شدن راحت بشود.
در نگاه اول این تصمیم اصلا منطقی نیست و معنی نمی‌دهد. اما مسئله اینجاست که این تصمیم برای تیمتان مفید بوده، و مسئله‌ی مهمتر اینکه این تصمیم برای مهاجم‌تان هم مفید بوده است.
زین‌الدین زیدان به احتمال خیلی زیاد برای بازی امشب در زمینِ گرانادا برای چهارمین بازی خارج از خانه‌یِ پیاپی کریستیانو رونالدو را با خودش سوارِ هواپیما نخواهد کرد: «من کریستیانو زیاد حرف میزنم و بهش میگم که بازیکنان نیاز به استراحت دارند.» به خصوص بازیکنی مثل رونالدو که هفته‌یِ پیش ۴۰۰اُمین گلش را هم برای رئال مادرید زد.
رونالدو این فصل بیش از هر فصل دیگری در دوران فوتبالش استراحت کرده است. او در همین مقطع از فصل گذشته دنبال ثبت رکورد حضور در تمام دقایق بازی‌های لا لیگا بود و نسبت به این فصل ۳۰۰ دقیقه بیشتر بازی کرده بود. رونالدو یک فصل قبلش هم در همین مقطع تقریبا ۳۰۰ دقیقه بیشتر از فصل پیش بازی کرده بود. او در واقع فصل پیش در ۹۰ درصد دقایق ممکن برای رئال بازی کرده بود، آماری که این فصل به ۸۱ درصد رسیده است.
این اولین فصلی است که رونالدو با تصمیم مربی‌اش از ترکیب اصلی خارج شده، نه به خاطر مصدومیت. مثلا رونالدو فصلِ ۲۰۱۳-۲۰۱۲ هم ۱۱ بازی را از دست داد، اما تنها یکی از این بازی‌ها بر اساس تصمیم مربی بود و بقیه اجباری. این فصل اما زیدان در ۱۱ بازی خارج از خانه به او استراحت داده است تا واقعا استراحت کند، جسمی و ذهنی.
تصمیم زیدان با توجه به سن رونالدو، بازیکنی که در فوریه‌یِ ۲۰۱۵ مرز ۳۰ سالگی را رد کرد، منطقی به نظر می‌رسد، البته به پشتوانه‌یِ عمق بالای اسکواد رئال که اصلا چنین تصمیمی را ممکن می‌کند. با این وجود اما کنار گذاشتن رونالدو همچنان کار آسانی نیست و نگاه‌هایِ زیادی را به خودش متوجه می‌کند.
فصل پیش بود که وقتی از زیدان پرسیدند آیا ترجیح نمی‌دهد رونالدو بیشتر استراحت کند با لبخندی جواب داد: «بله»؛ انگار می‌خواست بگوید من دوست دارم بیشتر استراحت کند ولی اگر می‌شود این را به خودش بگویید. این فصل اما زیدان کاری را که مد نظر داشت بالاخره انجام داد. اما وقتی او مقابل لاس پالماس رونالدو را بیرون کشید، تصمیمی که به خاطر آینده‌نگری بود، رونالدو ناراضی روی نیمکت نشست و رئال در دقایق پایانی گل تساوی را خورد. این بازی شرایط را برای زیدان سخت کرد، اما او به حرف زدن با رونالدو ادامه داد و بالاخره قانعش کرد.
زیدان این فصل از رونالدو محافظت کرده و رونالدو به زیدان این اجازه را داده. با اینکه ادعایِ مدیر برنامه‌هایِ رونالدو در این باره که او تا ۴۰ سالگی هم می‌تواند همینطور در باکس حاضر باشد و توپ‌ها را یکی پس از دیگری به گل تبدیل کند، اغراق‌آمیز است، اما با توجه به تغییر نوع بازی او و آماری که در طول سال‌های اخیر داشته (رونالدو از ۱۰۴ گلش در چمپیونز لیگ ۷۷ تا را با ضربه‌ای تک ضرب وارد دروازه‌یِ حریفان کرده که نشان از غریزه‌یِ بالای او برای بازی در نقش یک شماره‌یِ ۹ کلاسیک دارد) تا حدی هم دور از تصور به نظر نمی‌رسد. رونالدو دیگر مثل سابق بر بازی‌ها سلطه ندارد، اما همچنان سرنوشت‌شان را رقم می‌زند.
بعد از آخرین باری که رونالدو توپ طلا را برد در مصاحبه‌ای با فرانس فوتبال گفت: «با بالا رفتن سن ما همه چیزهایی را از دست میدیم، اما چیزهایی را هم به دست میاریم. من حالا باید حواسم جمع باشه که ۳۱ سال دارم و ماراتونی پیش رویم هست. من باید این بازی‌ها را مدیریت کنم، به این معنی که در همه‌شان حضور نداشته باشم.»
این اولین باری بود که خود رونالدو اعتراف کرد سوپرمن نیست که بالای ۳۰ سالگی بتواند فصلی ۶۰ بازی کند. رونالدو به این نتیجه رسیده که نیازی نیست در ماه‌های سپتامبر و اکتبر اوج بگیرد و پشت سر هم دروازه‌ی تیم‌های کوچک را باز کند. او فقط کافیست انرژی‌اش را برای مقطع پایانی فصل بگذارد و در بازی‌های بزرگ خوب بازی کند.
با اینکه رونالدو هفته‌یِ پیش گفت همیشه جوری تمرین کرده که برای مقطع پایانی فصل آماده باشد، اما شرایط همیشه هم اینطور نبوده. رونالدو سالِ ۲۰۱۴ فینال کوپا دل ری را از دست داد و تاثیری کمی هم در فینال لیسبون داشت. او سال ۲۰۱۶ هم بازی رفت مقابل منچستر سیتی در نیمه نهایی چمپیونز لیگ را از دست داد و در فینال میلان هم نمایش چندان چشمگیری نداشت. حتی خودش هم بعد از پایان بازی در سن سیرو اعتراف کرد که دوست داشته تاثیر بیشتری در آن می‌داشته.
این فصل با مصدومیت رونالدو شروع شد، اتفاقی که حالا به نظر می‌رسد به نفعش بوده. رونالدو تا کریسمس فصل خوبی را پشت سر نگذاشته بود، اما آماده‌سازی و برنامه ریزی‌هایش سر جایش بود و باعث شد از اواخر ژانویه اوج بگیرد.
اما این اتهامات حالا بیش از هر وقت دیگری بی اساس جلوه می‌کنند. رونالدو چهاردهمین سپتامبر دروازه‌یِ اسپورتینگ را باز کرد و دو هفته‌یِ بعدش هم به بوروسیا دورتموند گل زد. و بعد شش ماه دیگر هیچ خبری از گل در چمپیونز لیگ نبود. تا اینکه یک چهارم نهایی از راه رسید و رونالدو در دو بازی مقابل بایرن مونیخ پنج گل زد و بعد در بازی رفت نیمه نهایی مقابل اتلتیکو مادرید هم دومین هت‌تریک این فصلش مقابلِ شاگردان دیگو سیمئونه را به ثبت رساند تا خیال رئالی‌ها از بابت فینالیست شدن راحت بشود.
ارسال نظر