چگونه پیروزی «اردوغان» گریبان‌گیر خودش خواهد شد؟

به گزارش خبرنگار «پارسینه» ، اصلی آیدینتاسباس، تحلیل گر روزنامه حریت و عضو شورای روابط خارجی اروپا، با اشاره به رای شکننده اردوغان برای افزایش قدرت خود، در واشنگتن پست نوشت:

البته، واقعیت این است که کشور تقسیم شده است. اردوغان در هر سه شهر بزرگ ترکیه (استانبول، آنکارا، و ازمیر) باخت و اکنون با ملی گراهای ترک ائتلاف کرده است که دیدگاه های ارتجاعیشان آینده ترکیه را تهدید می کند. این، در بهترین حالت، یک پیروزی با هزینه ای بسیار زیاد است.

اردوغان حتی با قدرت جدیدش همچنان باید با مسئله کردها، یک باتلاق احتمالی در سوریه، تنش با غرب و اقتصاد شکننده مواجه شود. او باید سخت اندیشه کند که چرا رای تمام شهرهای بزرگ و مراکز صنعتی را واگذار کرد. نظرسنجی ها نشان دهنده آن است که هرچه سطح درآمد و تحصیلات افراد بالاتر باشد، نگاه هایشان [به اردوغان] منفی تر می شود و هیچ رهبری درباره این که بهترین ها و برجسته ترین ها او را از خود ندانند، خوشحال نمی شود.

همچنین، اردوغان باید با یک واقعیت ناراحت کننده دیگر زندگی کند: حتی در حالی که یکی از رهبران بزرگ ترین حزب هوادار کردها به همراه چندین نفر از معاونان و نزدیک به 85 نفر از شهرداران منتخبش زندانی شده است، بیشتر کردها- که یک پنجم جمعیت کشور را تشکیل می دهند- در اتاق های رای گیری در مناطق به شدت نظامی، رای «خیر» را انتخاب کردند.

دوستانم می گویند من توهمی هستم و در میان همه این ها به دنبال یک جنبه مثبت می گردم، و شاید هم باشم. اما واقعیت این است، حتی در یک رژیم اقتدارگراتر، محدودیت هایی برای قدرت اردوغان وجود دارد (و امکان مشابه برای ظهور رهبران جدید). تنها به این واقعیت فکر کنید: در هر انتخاباتی در ترکیه، رییس جمهور ترکیه خانه به خانه گشته است، بی وقفه تبلیغ کرده است و انرژی غیرمعمولی گذاشته تا دوباره رییس جمهور شود. ولادیمیر پوتین روسیه یا عبدالفتاح السیسی مصر مجبور نیستند شب و روز تبلیغ کنند، ائتلاف های مذهبی را بسیج کنند و منافع اقتصادی را توزیع کنند برای این که رای کافی تامین شود. آنها همیشه برنده اند. اردوغان باید برای پیروزی سخت تلاش کند- و این بار، او تنها در خط پایان جیغ و فریاد کرد.

فضای انتخاباتی ترکیه نه عادلانه است و نه متوازن، اما خیلی آزاد است. اختلال ها و رای پر کردن ها تفاوت معناداری در نتیجه ایجاد نمی کند، حتی اگر فاصله بسیار کم باشد. اردوغان پیروز است چرا که تنها کسی است که برای توده های محافظه کار ترکیه صحبت می کند. مخالفان، گستره ای از هویت های از هم گسیخته هستند- سکولاریست های شهرنشین، کردها، علوی ها، لیبرال ها- اما هنوز نتوانسته یک ائتلاف تشکیل دهند یا رهبری جایگزین که بتواند از طرف «نیمی دیگر از مردم» صحبت کند، معرفی کنند.

آنچه ترکیه نیاز دارد یک جایگزین میانه رو خوب برای دولت قدرتمند اردوغان است. تا زمانی که این اتفاق نیافتد، او به کشور را اداره خواهد کرد- هرچند با ترکیبی از سرکوب و اقناع سازی ناشیانه.

اردوغان قهرمان این داستان نیست. امیدوارم او عمل گرایی لازم را داشته باشد که اگر می خواهد صلح جویانه حکومت کند، با نیمی دیگر از رای دهندگان مصالحه کند. اردوغان استانبول و آنکارا را واگذار کرد - از جمله محله هایی که او در آنها خانه ، کاخ و یک سکونت گاه دارد. در زمان تبلیغات رفراندوم، او اردوگاه «خیر» را متحد تروریست ها توصیف کرده بود. اکنون، این به اصطلاح متحدان تروریست ها بسیار زیاد هستند و به شکل فیزیکی او را محاصره کرده اند. احتمالا او باید درک کرده باشد که اکنون زمان امضای یک توافق صلح با آنها است.