.svg)
ضدقهرمانی که قهرمان منچستر شد!
پارسینه: اصلا معلوم بود. منچستر یونایتد خوب بازی نکرد، پر از اشتباه بود، دو گل برتری را از دست داد و در آستانه‌یِ کشاندنِ بازی به وقت اضافه بود
گزارش - تحریریه پارسینه | اصلا معلوم بود. منچستر یونایتد خوب بازی نکرد، پر از اشتباه بود، دو گل برتری را از دست داد و در آستانه‌یِ کشاندنِ بازی به وقت اضافه بود...
اما معلوم بود، انگار یونایتدی‌ها ته وجودشان می‌دانستند زلاتان ابراهیموویچ نجاتشان می‌دهد. وقتی آندر هررا توپ را رویِ دروازه‌یِ ساوتهمپتون ارسال کرد قطعا هیچ هوادارای نبود که ترجیح بدهد بازیکنی غیر از زلاتان به توپ برسد. رفتارِ زلاتان درون و خارج از زمین مثال‌زدنی است. گلِ اول او که از رویِ یک ضربه‌یِ ایستگاهی دلچسب به دست آمد باید پیروزی‌ای راحت را برایِ یونایتد رقم می‌زد. گلِ دومش اما در نهایت این پیروزی را پدید آورد.
اما ساتهمپتونِ بیچاره. ساوتهمپتون از ابتدایِ بازی بر جریانِ آن مسلط بود، گل اول را زد که به اشتباه آفساید اعلام شد، دو گل عقب‌ماندگی را جبران کرد و وقتی ضربه‌یِ سر اوریل رومئو به تیر دروازه‌یِ داوید دخئا خورد چیزی تا پیش افتادن فاصله نداشت. اما انگار ساوتهمپتونی‌ها هم ته وجودشان حس می‌کردند آخر بازی برنده نخواهند بود. به هر حال باید به خاطر نمایش‌شان ازشان تقدیر کنیم. اگر ساوتهمپتون به همین فرم ادامه بدهد، به خصوص با مانولو وگابیادینیِ بسیار خطرناک در خطِ حمله، خیلی زود می‌تواند به روندی خوب در لیگ بازگردد.
به یاد دارید وقتی در ژانویه تاتنهام چلسی را شکست داد همه گفتند: «خب، حالا ببینیم واکنش اونا چیه.» واکنش چلسی این بود: چهار پیروزی و دو تساوی و گرفتنِ ۱۴ امتیاز از ۱۸ امتیازِ ممکن. با اینکه سوانزیِ احیا شده به رهبریِ پل کلمنت رقیبِ ساده‌ای برایِ چلسی نبود، اما در نهایت همان سرنوشتی که اکثر تیم‌ها این فصل باهاش مواجه شدند در انتظارشان بود. شاگردانِ آنتونیو کونته این روزها با ذهنی باز و پاهایی رها بازی می‌کنند. آیا تیمی می‌تواند جلوی قهرمانی‌شان را بگیرد؟
راستش پاسخ این است که بله. هنوز ۱۲ بازی تا پایانِ فصل باقیست (نزدیکِ یک سوم کلِ فصل) و تاتنهام با درخششِ هری کین جدی‌ترین تهدید برایِ چلسی به حساب می‌آید. کین دیروز سومین هت‌تریکش در سالِ ۲۰۱۷ را زد تا تاتنهام با قدرت استوک را ۰-۴ از مقابل بر دارد. شاید موریسیو پوچتینو عمق لازم در اسکوادش برای قهرمانی را نداشته باشد، اما هسته‌یِ مرکزیِ این تیم در کیفیت کم از هیچ تیم دیگری در لیگ ندارد.
بعد از شکستی که قلبِ ساوتهمپتونی‌ها را شکست، به خصوص وقتی این همه تلاش کردند که به بازی برگردند و تصمیماتِ داوری به ضررشان بود، کمی بی‌رحمانه به نظر می‌رسد که ازشان انتقاد کنیم. اما به هر حال... بچه؟! این زلاتانه! توپ در حال ارسال شدن روی دروازه است و هیچکس با زلاتان حرکت نمی‌کند؟! این اصلا قابل قبول نیست، نمیشه که... ای بابا! نه، اینوری نمیشه، نمیشه از دستتون عصبانی باشیم. بیاین بغل کنیم همو!
شکست مقابلِ کریستال پالاس یک طرف، مشکل گل زدنِ میدلزبورو واقعا نگران‌کننده شده است. شاگردانِ آیتور کارانکا حالا سه بازی در لیگ است که حتی یک گل هم نزده‌اند و در واقع از ۱۷ دسامبر بدین سو، بعد از پیروزیِ ۰-۳ مقابلِ سوانزیِ بحران‌زده، در ۹ بازی فقط و فقط سه بار موفق به باز کردنِ دروازه‌یِ حریفان شده‌اند. اگر این وضعیت ادامه پیدا کند راهی جز سقوط پیش پایِ آن‌ها نخواهد ماند.
و البته ساندرلند، تیمی که مدت‌ها پیش فرسنگ‌ها زمین در منطقه‌یِ سقوط خریده بود و این هفته دومین شکستِ پیاپیش در لیگ، بعد از آن پیروزیِ شگفتِ انگیزِ ۰-۴ مقابلِ پالاس، را هم متحمل شد. دوید مویز امید داشت بازگشتش به گودیسون پارک، جایی که ۱۱ سال خانه‌ای بود، خاطراتِ بهتری برایش به یادگار بگذارد، اما ساندرلند مقابلِ اورتون کاملا یک سطح پایین‌تر بود و با اینکه زیاد شاگردانِ مویز زیاد دویدن اما نتوانستند با کیفیتِ میزبانشان برابری کنند. اگر به خاطر جرمین دفو نبود، سقوطِ ساندرلند از همین حالا قطعی شده بود.
اما ساتهمپتونِ بیچاره. ساوتهمپتون از ابتدایِ بازی بر جریانِ آن مسلط بود، گل اول را زد که به اشتباه آفساید اعلام شد، دو گل عقب‌ماندگی را جبران کرد و وقتی ضربه‌یِ سر اوریل رومئو به تیر دروازه‌یِ داوید دخئا خورد چیزی تا پیش افتادن فاصله نداشت. اما انگار ساوتهمپتونی‌ها هم ته وجودشان حس می‌کردند آخر بازی برنده نخواهند بود. به هر حال باید به خاطر نمایش‌شان ازشان تقدیر کنیم. اگر ساوتهمپتون به همین فرم ادامه بدهد، به خصوص با مانولو وگابیادینیِ بسیار خطرناک در خطِ حمله، خیلی زود می‌تواند به روندی خوب در لیگ بازگردد.
به یاد دارید وقتی در ژانویه تاتنهام چلسی را شکست داد همه گفتند: «خب، حالا ببینیم واکنش اونا چیه.» واکنش چلسی این بود: چهار پیروزی و دو تساوی و گرفتنِ ۱۴ امتیاز از ۱۸ امتیازِ ممکن. با اینکه سوانزیِ احیا شده به رهبریِ پل کلمنت رقیبِ ساده‌ای برایِ چلسی نبود، اما در نهایت همان سرنوشتی که اکثر تیم‌ها این فصل باهاش مواجه شدند در انتظارشان بود. شاگردانِ آنتونیو کونته این روزها با ذهنی باز و پاهایی رها بازی می‌کنند. آیا تیمی می‌تواند جلوی قهرمانی‌شان را بگیرد؟
راستش پاسخ این است که بله. هنوز ۱۲ بازی تا پایانِ فصل باقیست (نزدیکِ یک سوم کلِ فصل) و تاتنهام با درخششِ هری کین جدی‌ترین تهدید برایِ چلسی به حساب می‌آید. کین دیروز سومین هت‌تریکش در سالِ ۲۰۱۷ را زد تا تاتنهام با قدرت استوک را ۰-۴ از مقابل بر دارد. شاید موریسیو پوچتینو عمق لازم در اسکوادش برای قهرمانی را نداشته باشد، اما هسته‌یِ مرکزیِ این تیم در کیفیت کم از هیچ تیم دیگری در لیگ ندارد.
بعد از شکستی که قلبِ ساوتهمپتونی‌ها را شکست، به خصوص وقتی این همه تلاش کردند که به بازی برگردند و تصمیماتِ داوری به ضررشان بود، کمی بی‌رحمانه به نظر می‌رسد که ازشان انتقاد کنیم. اما به هر حال... بچه؟! این زلاتانه! توپ در حال ارسال شدن روی دروازه است و هیچکس با زلاتان حرکت نمی‌کند؟! این اصلا قابل قبول نیست، نمیشه که... ای بابا! نه، اینوری نمیشه، نمیشه از دستتون عصبانی باشیم. بیاین بغل کنیم همو!
شکست مقابلِ کریستال پالاس یک طرف، مشکل گل زدنِ میدلزبورو واقعا نگران‌کننده شده است. شاگردانِ آیتور کارانکا حالا سه بازی در لیگ است که حتی یک گل هم نزده‌اند و در واقع از ۱۷ دسامبر بدین سو، بعد از پیروزیِ ۰-۳ مقابلِ سوانزیِ بحران‌زده، در ۹ بازی فقط و فقط سه بار موفق به باز کردنِ دروازه‌یِ حریفان شده‌اند. اگر این وضعیت ادامه پیدا کند راهی جز سقوط پیش پایِ آن‌ها نخواهد ماند.
و البته ساندرلند، تیمی که مدت‌ها پیش فرسنگ‌ها زمین در منطقه‌یِ سقوط خریده بود و این هفته دومین شکستِ پیاپیش در لیگ، بعد از آن پیروزیِ شگفتِ انگیزِ ۰-۴ مقابلِ پالاس، را هم متحمل شد. دوید مویز امید داشت بازگشتش به گودیسون پارک، جایی که ۱۱ سال خانه‌ای بود، خاطراتِ بهتری برایش به یادگار بگذارد، اما ساندرلند مقابلِ اورتون کاملا یک سطح پایین‌تر بود و با اینکه زیاد شاگردانِ مویز زیاد دویدن اما نتوانستند با کیفیتِ میزبانشان برابری کنند. اگر به خاطر جرمین دفو نبود، سقوطِ ساندرلند از همین حالا قطعی شده بود.
ارسال نظر