مرد اول نفت ایران: اگر مدیری اشتباه کرد کتکش نزنید، کمکش کنید!

تحریریه پارسینه -آذرجزایری: باشعار" توسعه پایدار" برمسند مدیریت شرکت ملی نفت تکیه زد. اما همان روز اول حضورش برمسند مدیریت شرکت ملی نفت (۲۳خرداد) حاشیه ها آغازشد. ۵۰ میلیارد دلار عدم النفع و جریمه ایران در قرارداد کرسنت کافی بود تا رسانه ها از انتخاب زنگنه گلایه کنند و این انتصاب را نادرست بدانند.

وی که در زمان انعقاد قرارداد کرسنت عنوان یکی از اعضای هیات مدیره شرکت ملی نفت را یدک می‌کشید، یکی از مقصرین اصلی امضای این قرارداد محسوب می‌شد.

با این‌ حال وزیر نفت پس از جوادی یکی از اسامی مطرح در قرارداد کرسنت بازهم یکی دیگر از اعضای هیات مدیره آن‌زمان شرکت ملی نفت را به عنوان مدیرعامل جدید برگزید تا باردیگر این پیام را به جامعه انتقال دهد که معتقد است دست ناپاکی در قرارداد کرسنت وجود نداشته و سیاسی کاری‌ها این قرارداد را سیاه نشان داده است.

برهمین اساس کمتر از یک‌ماه از حضور کاردر برمسند شرکت ملی نفت می گذشت که خبر از رای دیوان عالی کشور در رسانه ها منتشرشد. دراین خبر از حکم محکومیت و انفصال از خدمات دولتی آقای علی کادر مدیرعامل شرکت ملی نفت ایران و دیگر اعضای هیئت مدیره این شرکت در دوره اول وزارت مهندس زنگنه به گوش می‌رسید. با این‌حال واکنش نفتی ها نسبت به این حکم تنها سکوت بود.

مرد اول نفت کشور بیش از سه ماه از حضورش در مدیریت شرکت ملی نفت می گذرد اما در این مدت با حاشیه های زیادی دست و پنجه نرم کرده است.

وی که در ابتدای حضورش توسعه پارس جنوبی و میادین غرب کارون را اولویت دارترین طرح های خود اعلام کرده بود این روزها با حرف و حدیث های زیادی دست و پنجه نرم می‌کند تا جایی‌که برخی از کارشناسان همراه دولت از این انتصاب انتقاد می‌کنند و معتقدند تصمیم زنگنه این‌بار برای شرکت ملی نفت ایران اشتباه بوده چراکه این مدیر به دلیل حاشیه های زیادی که حول و محورش می‌چرخد قدرت ریسک خود را از دست داده در حالی‌که یک مدیر در چنین سمت حساسی باید در برخی مواقع در لحظه تصمیم درست را بگیرد و اجرا کند.

اما عملکرد سه ماه گذشته کاردر نشان دهنده محافظه کاری وی در تصمیم گیری‌هاست. این روزها شرکت ملی نفت مشکلات زیادی دارد که قطعا در برخی مواقع با محافظه کاری نمی‌توان آنان را مرتفع کرد.

در حال حاضر افزایش تولید در ازای هر بشکه نفت به ۲۰ تا ۴۰ هزار دلار سرمایه گذاری نیاز دارد در حالی‌که سرمایه گذار اندکی به فکر مذاکره و توسعه نفت ایران است. هر چند که کاردر و یارانش این روزها دل به قراردادهای جدید نفتی بسته اندتا شاید از طریق این نوع قراردادها جذابیت سرمایه گذاری را ایجاد کنند اما حاشیه های این نوع قراردادها هم کم نیست.

با این‌که زنگنه در مجلس حضور یافت و توضیحات قانع کننده ای ارائه داد با این‌حال روزی نیست که کارشناسی از ایرادات این قراردادها حرف نزند و حتی هفته ای نیست که نامه ای از انجمن و یا نهادی منتشر نگردد که خواستار اصلاحیات در این نوع قراردادها نباشند.

بنابراین به نظرمی‌رسد کاردر روزهای سختی پیشرو داشته باشد که البته بیش از دیگران به نظرمی‌رسد خودش بهتر از دیگران می‌داند که چه روزگار سختی در پیش خواهد داشت. دو سال حکم مدیریت بر مسند شرکتی که سیاسی ترین شرکت موجود در ایران تلقی می‌شود و دراین بین باید علاوه بر فروش مناسب نفت و افزایش تولید به طور کامل نگاهش به نحوه عملکرد نیروی انسانی خود و اجرای کامل و بدون قید وشرط قوانین باشد تا شاید گوشه ای از کار راه انتقاد مجدد را ایجاد نکند.

کاردر این روزها بر روی خط قرمز گام برمی‌دارد و جای اشتباه دیگری ندارد تا جایی‌که خودش در اظهار نظری در خصوص تفاوت های زمان جنگ با شرایط فعلی تاکید می‌کند: " فرض که مدیری در این روزها راه را اشتباه رفت کتکش نزنید؛ کمکش کنید!"

همین اظهارنظر نشان می‌دهد کاردر این روزها به شدت از اشتباه دوباره دوری می گزیند و دراین راستا قطعا محافظه کاری وی بیش از دیگر روزها خواهد بود آن‌هم در شرایطی که نفت بیش از هر چیز دیگری به ریسک پذیری زیاد دارد. برخی از اظهارات کاردر در گفت وگو با شانا در خصوص جنگ تاییدی خواهد بود برادعاهای مطرح شده در این گزارش!

وی در این گفت وگو از نبود اعتماد به مدیران اجرایی می‌گوید و درعین حال از روحیات ایرانی مبنی بر سازکاری با تخریب به جای بازسازی پرده برمی‌دارد.

اما یک نکته در اظهارات وی قابل تامل است:" امروزاگر کسی در کار اجرایی با مانعی روبه‎رو شود، با او چه برخوردی می‎‏کنیم؟ نه تنها کمک نمی‎کنیم، بلکه هر کدام از کنار آن فرد رد می‌شویم، یکی هم به او می‎زنیم یا می‎گوییم «ما که قبلا گفته بودیم».

به گفته کاردر،"واقعیت این است که کار کردن در این دوره بسیار سخت است. مقابله‎های سیاسی این روزها کمی اذیت‎کننده است. البته ما نقطه ضعف بزرگی داریم که در جنگ هم خود را نشان می‎داد و آن، روحیه ضعیف ما در بازسازی و توسعه بود.

در آن سال‎ها تا وقتی حرف از مقابله با دشمن و جنگ بود، با تمام قدرت در صحنه بودیم، اما به بازسازی که می رسیدیم باید کمی هلمان می‎دادند. فکر می‎کنم این موضوع به حافظه تاریخی ایران برمی‎گردد. مردم ما همواره شاهد جنگ و نبرد سلسله‎های مختلف حکومتی بوده‎اند و از این جهت است که روحیات ما به‎طور ناخودآگاه، با تخریب سازگارتر است تا بازسازی. از این حیث فکر می‎کنم امروز نسبت به روزهای جنگ، عملکرد نه مناسب، بلکه بهتری داریم که به گمانم این ضعف و تعلل ما در فعالیت‎های توسعه‎ای تا حدودی از همان روحیه نشات می گیرد. اما در بقیه موارد باید بگویم فضای جنگ بهتر بود. اصلا هرگاه از جنگ برمی‎گشتیم، تا مدتی حالمان خوب بود.

براساس اظهارات این مرد اول نفت ، امروزاگر کسی در کار اجرایی با مانعی روبه‎رو شود، با او چه برخوردی می‎‏کنیم؟ نه تنها کمک نمی‎کنیم، بلکه هر کدام از کنار آن فرد رد می‌شویم، یکی هم به او می‎زنیم یا می‎گوییم «ما که قبلا گفته بودیم». مگر در جنگ اینگونه بود؟ اگر فرمانده گردانی اشتباه می‎کرد، مگر کسی او را مقصر می‎دانست و یا سرزنش می‎کرد؟ تازه در جایی که بحث، جان آدم‎ها بود نه مالشان. جان که ارزشش قابل مقایسه با مال نیست. چرا؟ چون اعتماد بود. چون باور بود به این که آن فرمانده نیت صادقانه ای داشته است.

وی ادامه داد: اگر روحیه فعلی، آن زمان بر جامعه حاکم بود، فرمانده را می‎بردیم دادگاه و بازخواستش می‎کردیم. امروز با مدیران اجرایی برخورد خوبی نمی‎شود و دلیل آن، همان نبود اعتماد است. فرض که مدیری راه را اشتباه رفت؛ کتکش نزنید، کمکش کنید. حتی اگر مدیری در دوران تحریم نیت درستی داشته اما راه را اشتباهی رفته‎ است، دستش را بگیرید. فرقی نمی کند؛ تحریم هم نوعی جنگ بود."