اشکی که دریاهای آتش را خاموش می کند

روایت شده : قطره ی اشکی که از خوف خدا ریخته شود ، دریاهایی از آتش را خاموش می کند.

باز روایت شده: هیچ مومنی نیست که از ترس خدا قطره ی اشکی ، ولو به اندازه ی بال مگسی بر چهره اش جاری شود ، مگر اینکه خدا او را بر آتش حرام سازد.

روایت شده : هرگاه قلب مومن از خوف خدا بلرزد ، گناهانش همچون برگ درخت که از شاخه برگیرند ، می ریزد.



از امام باقر(ع) رسیده که فرمود : امیرالمومنی علی (ع) آن گاه که در عراق بود ، روزی پس از نماز صبح به موعظه پرداخت و از خوف خدا گریست و دیگران را هم به گریه انداخت!
سپس فرمود:
به خدا سوگند که از عهد خلیلم رسول خدا اقوامی را به یاد دارم که صبح می نمودند و شب می کردند در حالی که چهره ها گرفته و احوالشان پریشان و شکم ها از گرسنگی به پشت چسبیده و پیشانی آن ها بر اثر سجده ، چون زانوی شتر می بود.شب را در حال سجده و قیام برای پروردگارشان به روز می آوردند .گاهی می ایستادند و گاهی پیشانی به خاک می نهاندند و با خدای خود سرگرم گفتگو و مناجات بودند و آزادی خود را از آتش از او می خواستند .سوگند به خدا با همه ی این احوال ، آن ها را می دیدم که بیمناک و هراسانند.

در بعضی از روایات آمده است که فرمود :
چنان بودند که گویا صدای افروخته شدن آتش در گوش آن هاست .هرگاه نزد آن ها نام خدا برده می شد ، چون درخت خم می شدند و چنان بودند که گویا شب را در غفلت به روز آورده اند.
راوی می گوید : پس از این خطبه بود که دیگر آن حضرت خندان دیده نشد تا آن گاه که به جوار رحمت حق تعالی رفت.

در حدیث موسی(ع) آمده است : اما کسانی که از خدا می ترسند اینان را رفیق اعلی و برتری است که دیگران را مشارکتی در آن نیست.

روایت شده : هیچ قطره ای نزد خدا محبوب تر از قطره اشکی که از ترس خدا باشد و قطره ی خونی که در راه خدا ریخته شود ، نیست.

از رسول خدا(ص) روایت شده که فرمود:
هفت طایفه اند که خدا در روزی که سایه ای جز سایه ی او نیست ، بر آنان سایه افکند ، از جمله یکی، آن کس که یاد خدا کند و از ترس چشمانش پر از اشک شود.




کتاب اسرارالصلوة شیخ جلیل القدر میرزا جواد ملکی تبریزی/ترجمه رضا رجب زاده/ص 198و 199و 200 با اندک تصرف