بی مسئولیتی بیمارستان یا فشار روحی، کدام عامل خودکشی بود؟

تحریریه پارسینه- روز جمعه دهم اردیبشهت ماه امسال مردی حدود چهل سال همراه با بادر خود به بیمارستان میلاد تهران مراجعه کرد. او که از درد شکم به خود می پیچید کارهای پذیرش را انجام می داد. بر اساس گفته ها گویا تاریخ اعتبار دفترچه او تمام شده بود و مسئول بخش پذیرش از انجام کارهای او برای درمان و بستری خود داری کرده بود و این مرد چهل ساله که علی نام داشت خود را از طبقه سوم بیمارستان به پایین انداخت.

البته روایت های زیادی در مورد این حادثه گفته شده است. به طوری که کارکنان بیمارستان و مدیر روابط عمومی بیمارستان گفته اند که این خودکشی نبوده و این مرد هنگام مراجعه به غیر از دردی که داشت از حالت روحی مناسبی برخوردار نبوده و مسئول بخش پذیرش بر خلاف قوانین او را پذریش می کند اما آن مرد به جای اینکه به سمت رادیولوژی برود و خود را به پایین پرتاب می کند. این در حالی است که شاید بتوان گفت او تعادل خود را از دست داده و به طبقه پایین سقوط کرده است.

بیمارستان میلاد بیمارستانی است که به طور کامل زیر نظر بیمه تامین اجتماعی قرار دارد و همین موضوع باعث می شود تا در پذیرش افراد تفاوت هایی با دیگر بیمارستان ها و مراکز دولتی داشته باشد. این بیمارستان به هیچ عنوان کاری را که قانونی نباشد انجام نمی دهد و اینکه گفته می شود این بیمار برخلاف قانون پذیرش شده است تنها یک توجیه دور از ذهن برای پوشش علت اصلی حادثه ای است که اتفاق افتاده است. چرا که این موضوع یک خودکشی عمدی بوده مبنی بر پذیرش نشدن و چه عملی بوده در شرایطی خارج از حالت روانی عادی بیمار در هر صورت بیمارستان باید پاسخگو باشد پس چه راحت تر که بتواند این حادثه را اتفاقی جنون آمیز جلوه دهد که در هر صورت پی گیری آن عواقب کمتری خواهد داشت.

از سویی بیمارستان میلاد که به طور کامل زیر نظر تامین اجتماعی است طبیعی است که اگر موردی مانند علی به انجا مراجعه می کند استعلامی ساده بگیرد و راهی پیش پای بیمار و همراهان او قرار دهد نه اینکه مانند یک بیمارستان خصوصی با بیمار برخورد کند.

شاید بتوان این حادثه را فرصتی دانست که نقدی کوچک بر طرح تحول نظام سلامت وزارت بهداشت وارد کرد. در این طرح که تنها گفته می شود بیمارستان های دولتی و زیر نظر وزارت بهداشت قرار دارند انجام می شود و بیمارستان های خصوصی را شامل نمی شود باید پرسید که بیمارستان میلاد در کدام تقسیم بندی قرار می گیرد و ایا این منطقی است که طرحی درمانی برای مراکز درمانی خاص باشد؟ حال اگر بیمارستان میلاد را از مراکزی بدانیم که طرح تحول در آن اجرا می شود آیا نوع برخورد با بیمار که با صراحت در این طرح گفته شده که کادر پزشکی و پرستاری برای برخورد مناسب آموزش دیده اند، آیا در برخورد با علی برخورد مناسبی داشته اند؟

برادر علی در مورد این ماجرا گفته بود که علی در بویین‌زهرا زندگی می‌کند و راننده نیسان است. او حوالی ظهر جمعه دچار درد شدید شکم شد، طوری که از شدت درد به‌ خودش می‌پیچید. دو تن از آشنایان به کمکش رفتند و او را با ماشین به تهران منتقل کردند تا به بیمارستان میلاد برسانند. پس از مراجعه به بیمارستان و ارائه دفترچه، مسئول پذیرش گفته است که اعتبار دفرچه به پایان رسیده و باید ۳۰۰هزار تومان پرداخت کنند. این در حاالی بود که علی به آنها گفته بود بیمه است و تنها چند روز از تاریخ دفترچه گذشته و آن‌ها می‌توانند از استعلام بگیرند.

برار علی که در آن زمان برای رأی‌گیری به روستایی دورافتاده رفته بود برایش مقدور نبود که پولی برای او کارت به کارت کند به همبن دلیل از خواهرشان می خواهد که پولی به دست علی برساند و او با پول نقد به بیمارستان مراجعه می کند که البته دیر رسیده بود.

اما به گفته برخی از شاهدان گویا افرادی که در بیمارستان شاهد این ماجرا بوده اند نفری ۱۰هزار تومان می گذارند تا به علی کمک کنند که بستری شود.

در نهایت این ماجرا علی که در کما به سر می برد بدون اینکه کارهای پذیرشش روال عادی را طی کند مورد معالجه و درمان قرار می گیرد اما در نهایت فوت می کند.

اما وزیربهداشت در پی این حادثه دستور ویژه ای را صادر کرده است که بر این اساس هاشمی با توجه به اینکه این بیمارستان زیر نظر سازمان تامین اجتماعی است، از منظر حقوق بیمار، خواستار رسیدگی به این موضوع شده است.

این در حاالی است که گفته می شود به برادر علی گفته شده بود که برای شکایت و رسیدگی می توانند مستقیما به وزیر بهداشت نامه ای بنویسند و او هزینه ها و خسارت را متقبل می شود. در حالی که برای خانواده علی خسارت و پرداخت هزینه اهمیتی نداشته است.

در ادامه این ماجرا شاید جالب است بدانید که مردی ۷۴ ساله برای درمان پایش به بیمارستانی دولتی مراجعه کرده اما پزشکان به اشتباه پای دیگر او را عمل کرده و موجب شدند تا او جانش را از دست دهد.