زندگی مطلوب، آرزوی کارگران، بازداشت هدیه ای برای اعتراض

تحریریه پارسینه - اخراج کارگران از سال ۹۳ کم و بیش آغاز شده بود و در سال ۹۴ و پایان آن پایان سال به اوج خود رسید. به طوری که بسیاری از کارگرانی که مطالبه از کارفرما داشتند در اول لیست اخراجی ها قردا داشتند. البته با شروع سال جدید گمان می رفت که اخراج ها به پایان رسد و وعده و قولی در باره مطالبه کارگران اخراجی بیان شود در حالی که اخراج و بازداشت کارگران به اوج خود رسید.

این در حالی بود که سازمان پزشکی قانونی در کاهش ۲۱ درصدی حوادث کار در کل ایران گزارشی اعلام کرده بود. حال با ارائه این گزارش این سوال ایجاد می شود که آیا این کاهش ۲۱ درصدر در مقابل اخراج های بی شمار، رقمی منطقی است؟

براساس این گزارش، سال ۹۳ استان همدان بیشترین امار حوادث در کار را داشت و در مقابل در ۲۸ امردادماه سال ۹۴ هزار فرد کارگر در این استان اخراج شدند و در بهمن ماه همان سال اعلام شد که حوادث کار در استان همدان ۵۰درصد کاهش داشته اشت.

همچنین در استان کهگیلویه و بویراحمد که بیشترین نرخ بی کاری را دارد در دی ماه سال ۹۴ اعلام شد که حوادث کار در ای استان ۵۴درصد افزایش داشته است.

البته شهرها و استان های صنعتی مانند استان مرکزی که با بخش صنعت شناخته می شوند نیز علامه بر اینکه امار حوادث بالایی داشت حتی در شهریور سال ۹۴ اعلام شد که ۲۰۰فرد از کارگران آن اخراج شده اند و نائب رئیس اتاق بازرگانی اراک در این باره توضیح داده بود که بیش از ۹ درصد صنایع استان مرکزی امروز نیازمند بهسازی و بازسازی‌اند این در حالی است که نقدینگی کافی برای تحقق این امر را در اختیار ندارند. در نتیجه تصمیم گرفته شده تا برای تامین هزینه ها تعدیل نیرو انجام شود.

بر این اساس و با توجه به کاهش ۲۱درصدی امار حوادث کار که در اثر سقوط، برق گرفتگی و کمبود اکسیژن بوده است نشان می دهد که ایمنی در کار همچنان ضعیف است و این کمبود نیروی کار است که باعث کاهش حوادث کار شده است.

شنبه ۱۱ اردببهشت ماه سال ۹۵ روز جهانی کارگر بود که بنا به ماده ۶۳ قانون کار تعطیلی رسمی اعلام شد و هیچ کارفرمایی نمی توانست کارگران را مجبور به کار کند مگر اینکه به عنوان اضافه کار برای کارگر لحاظ شود. با این حال بسیاری از کارگران در شهرها و استان ها مقابل خانه کارگر در شهر خود رفتند تا نسبت به برخی حقوق پایمال شده خود اعتراض کنند.

کاگران سنندجی نیز جزو این دسته از کارگرانی بودند که در مقابل خانه کاگر تجمع کردند که با برخورد ماموران انتظامی و اطلاعاتی روبه رو شدند. یکی از شرکت کنندگان حاضر در این تجمع درباره جزییات بیشتر این خبر توضیح داد که نیروهای امنیتی از برگزاری مراسم روزکارگر خانه کارگر در سنندج مقابل خانه کارگر جلوگیری کردند در حالی که فعالان وکارگران پیشرو این فرصت را غنیمت شمرده بودند تا صدای اعتراض رادیکال کارگران را حداقل از این طریق فریاد بزنند که با ازدحام ماموران انتظامی واطلاعاتی روبه رو شدند و از تجمع جلو گیری شد. هیچ یک از نماینده های خانه کارگر در آنجا حضور نداشتند و فقط پیشروان کارگری بودند که منجر به دستگیری دو نفر از فعالان کارگری منجر شد که به اداره اطلاعات نیروی انتظامی منتقل شدند و مراسم نیز برگزار نشد.

اما ظاهرا تجمع و راهپیمایی کارگران پایتخت موفق تر بود چرا که با پلاکاردهایی که در دست داشتند برخی اعتراض های خود را اعلام کرده بودند به عنوان مثال تغییر و اصلاح قردادهای موقت و یا ۱۵ ساعت کار همچنان کفاف زندگی کارگری را تامین نمی کند.

حسن صادقی، رئیس اتحادیه پیشکسوتان جامعه کارگری در مراسم راهپیمایی روز جهانی کارگر گفت که در روابط کار در تامین اجتماعی ما شاهد دور بطلان هستیم نه شاهد امنیت شغلی و تامین معاش بازنشستگان. کجای دنیا نیروی کار ۱۵ ساعت، ۱۷ ساعت کار می‌کند ولی جزو دهک‌های پایین جامعه است.

به گفته او، همه کارگران یک هدف مشترک دارند و آن امنیت شغلی است. امروز بیش از ۴۰۰ هزار فرد امنیت شغلی ندارند و در آینده بیش از یک میلیون فرد دیگر به این آمار اضافه می‌شود. دیوان عدالت اداری ملزم است که رای خود را درخصوص تبصره ۱ و ۲ ماده ۷ باطل کند زیرا مهم‌ترین عارضه ما امنیت شغلی است.

اغلب کارگران ایرانی در آستانه ۱۱ اردیبهشت، روز جهانی کارگر، از حق برپایی تظاهرات و گردهمایی در ایران محروم شدند. محرومیتی که با آغاز به قدرت رسیدن دولت محمود احمدی ‌نژاد آغار شده است. کارگران ایران از سال ۱۳۸۵تا به امروز نتوانسته‌اند در روز جهانی کارگر در دفاع از مطالبات و خواسته هایشان، مانند دیگر همتایان خود در سراسر جهان، گردهم بیایند. هرچند اگر تجمعی هم داشته اند اعتراض هایشان به جایی نرسیده است و تنها با یک ژست همدردی مواجه شده اند و نه بیشتر.

مطالبات کارگران در دوره اول و دوم دولت محمود احمدی‌نژاد به دلیل وخامت اوضاع اقتصادی، افزایش یافت و کارگران ایران را هم در عرصه اقتصادی و هم در عرصه حقوقی تحت فشار قرار گرفتند. مسلما با وخامت اوضاع اقتصادی، کارگران اولین قشری هستند که به عنوان موتورهای اصلی اقتصاد و صنعت جامعه متحمل بیشترین ضرر‌ها می‌شوند. این موضوع در تمام جوامع یکسان است.

وضعیت کارگران در دولت حسن روحانی بدتر شده است چرا که تولیدی صورت نمی گیرد تا ط تولید به نیرو احتیاج داشته باشد و اکثر کارخانه ها و کارگاه ها تعطیل شده اند، کارگران طلبکار در پی اعتراض برای وصول حق خود اخراج می شوند و هیچ وعده ای دال بر طرف شدن این اوضاع به گوش نمی رسد.

البته اگر بی انصافی را کنار بگذاریم وعده ای داده شده است تا کارگران بومی کارخانه فروآلیاژ راین که سابقه بالای ۱۵سال کار دراین کارخانه راداشتند به علت تمدید مجدد نشدن پروانه بهره برداری کارخانه اخراج شدند قرار است در سال ۹۵ به شغل سابق خود بازگردند.
به گفته امین راد، رئیس شورای شهر راین، با اقدامات و پیگیری های موثر پروفسور زاهدی نماینده کرمان و راوردر مجلس شورای اسلامی ازطریق مدیرعامل محیط زیست پروانه بهره برداری این کارخانه درطی چندروز آینده تمدید و کارکنان اخراج شده این کارخانه به شغل سابق خود بازخواهندگشت.

روز جهانی کارگر یادمان شورش کارگران آمریکائی در اول ماه مه ۱۸۸۶ در شیکاگو است که هر سال در بسیاری از کشورهای جهان جشن گرفته می‌شود. حزب‌های کمونیست و سوسیالیست و اتحادیه‌های کارگری در بسیاری از کشورهای جهان این روز را با برگزاری تظاهرات و راهپیمائی‌های خیابانی برگزار می‌ کنند.

دهها سال است که به این مناسبت در این روز، در کشورهای مختلف (به استثنای ایالات متحده، کانادا و چند کشور کوچک) مراسم ویژه برگزار می‌ شود. ایالات متحده و کانادا نخستین دوشنبه هر سپتامبر (شهریور ماه) را به عنوان «روزکارگر» برگزار می‌کنند.