اینجا جای ورزشکاران و افراد مشهور نیست!

تحریریه پارسینه - نهم اردیبهشت «روز ملی شورا» نام دارد؛ روز ملی نهادی که مدت ها از شکل گیری آن در کشورمان می‌گذرد اما هنوز آنچنان که باید و شاید قوام نیافته و نتوانسته به جایگاهی که می‌بایست، رسیده و تبدیل به پارلمان قدرتمندی شهری شود که همه امور شهرها از دایره تصمیم گیری در آن عبور نموده و اجرایی شوند.

این را می‌شود از انبوه تخلفاتی که در ساخت و سازها در شهرها رخ می‌دهد دریافت یا تغییر کاربری های فساد آور، زمین خواری ها، بودجه ریزی های نامناسب، تصویب پروژه های گران و کم کاربرد، روی زمین ماندن پروژه های مهم و...؛ مجموعه مشکلاتی که محدود به یک شهر و یک منطقه نیست و تقریبا با شدت و ضعف های مختلف در تمامی شهرهای کشورمان دیده می‌شود.

اوضاع البته گاه وخیم تر از این هم می‌شود. آنجا که از دامن زدن برخی شوراهای شهر در گوشه و کنار کشورمان به فسادها می‌شنویم و گاه از دستگیری برخی از اعضای منتخب مردم در این شورا ها توسط نهادهای انتظامی و حتی امنیتی می‌شنویم و از حجم پرونده های شکل گرفته توسط ایشان در دوره کوتاه سپری شده از نمایندگی شان در شورا، انگشت به دهان می‌مانیم.

شاید ریشه این مشکلات در چگونگی راه یابی این افراد به شوراها باشد و به عنوان مثال، ریشه در چگونگی احراز صلاحیت این افراد داشته باشد. موضوعی که هربار در آستانه برگزاری انتخابات شوراها آنچنان داغ می‌شود که فکر می‌کنیم مانع از برگزاری انتخابات این نهاد تا رفع نواقص شود اما بعد آنچنان گرد فراموشی پیرامونش را می‌گیرد که انگار نه انگار اشکالی وجود داشته.

البته این ایراد قابل تعمیم به خود شوراها نیز هست. به این صورت که ظاهرا برای هیچ کسی مهم نیست منتخبان مردم در شوراهای اسلامی شهر و روستا چه می‌کنند که اگر مهم بود، می‌بایست شاهد رصد حال و احوال این شوراها در جامعه می‌بودیم و می‌دانستیم که در مدت سپری شده از عمر شوراهای فعلی، چه اتفاقاتی در این نهادهای تصمیم گیری شهرها و روستاها رقم خورده و بازخوردهای آن در زندگی مردم چه بوده است.

بر این اساس احتمالا مهم ترین نکاتی که بسیاری مان از عملکرد شورای اسلامی شهر و روستایمان به یاد خواهیم آورد، تغییر نام فلان خیابان یا میدان از چه به چه خواهد بود. اتفاقاتی که گاه بسیار جنجالی هم می‌شوند و مثل تغییر نام خیابانی در مجاورت سفارت عربستان در تهران به نام شیخ شهید عربستانی، تغییر نام بلواری در مشهد مقدس از یک گل به نام یک شهید وطن، میدانی در فلان شهر از یک اسم قدیمی به نام یکی از اصحاب پیامبر، خیابانی در بهمان شهر از نام یکی از شعرای بزرگ وطن به نام سرداری شهید و... .

تغییر نام هایی که ممکن است بعضا ضروری هم بوده باشند اما قابل پذیرش نیست که مهم ترین اقدام برخی از شوراهای شهر لقب بگیرند. شوراهایی که دلیل شکل گیری شان قانونمند کردن کلیه امور شهرها و روستا در راستای رفاه و امنیت مردم است اما اینقدر برایمان کم اهمیت شده که شاهد راه یابی بسیاری از ورزشکاران و مشاهیر جامعه به این شوراها هستیم تا ثابت شود که کمتر پی به اهمیت این شوراها برده‌ایم.

نه اینکه مخالف چهره های مشهور و ورزشکاران در منصب های مختلف باشیم اما براستی آیا برای حضور در شورا و تصمیم گیری درباره موضوعات شهری که با زندگی تک تک افراد جامعه در ارتباط است، سابقه کسب مدال المپیک و نام آشنا شدن افراد کافی است یا خیر؟ پرسشی که بد نیست برای پاسخ دادن به آن تلاش کرده و به این منظور سری به مصوبات شوراهایش شهرهایمان بزنیم و تلاش کنیم دریابیم کدام اعضا در راستای پیگیری مطالبات مردم تلاش بیشتری از خود نشان داده‌اند.

پرسشی که بد نیست امروز، در روز ملی شوراها به دنبال پاسخش بگردیم تا برایمان مسجل شود که انتخاب هایمان در این خصوص تا چه اندازه خوب بوده و در انتخابات بعدی شوراها به چه افرادی رای دهیم و ایشان را شایسته پیگیری امور شهرهایمان بدانیم.