آسیب‌شناسی جوک‌ها در فضای مجازی

پارسینه/الهام شکوهی دانا: امروز بیشتر ما از شبکه‌های اجتماعی استفاده می‌کنیم که تنوع زیادی هم دارند ولی بی‌شک در حال حاضر پرکاربردترینِ آن‌ها تلگرام است. امکانات فزاینده و سادگی استفاده از آن‌ها منجر به همه‌گیری‌شان است و از میان گروه‌های متنوع و کانال‌های بی‌شماری که در آن‌ها وجود دارد، بی‌شک گروه‌ها و کانال‌های جوک بسیار پرطرف‌دار هستند. در این مقاله چند جوک تصادفی را برای بررسی محتوای آن‌ها انتخاب کرده‌ام که خالی از لطف نیستند (منظورم از تصادفی این نیست که ناچار به انتخاب نشدم بلکه مجبور شدم از جوک‌های بسیار جالب توجهی که امکان انتشار نداشتند چشم‌پوشی کنم). البته کارشناسان فراتر از لطف لطیف‌گون این جوک‌ها به زوایای پنهان و ظریف موجود در آن‌ها توجه می‌کنند.

۱. دختره زنگ میزنه پیتزا فروشی، میگه ببخشید یه دونه پیتزا می خواستم،
فروشنده میگه: به نام ...؟؟؟
دختره میگه: وای خاک عالم ببخشید...به نام خدا... یه دونه پیتزا می خواستم.

آسیب‌شناسی: اشاره به خنگ‌بودن دختران، تمسخر ظریف تربیت دینی در آموزش‌های رسمی در کنار اضطراب نهادینه‌شده از تخطی غیرعمدی از آن‌ها

۲. کاش بالای سر بعضیا یه ضربدر کوچولو بود
که هر وقت حوصلشونو نداشتی روش کلیک کنی، طرف بسته بشه !

آسیب‌شناسی: تصویرسازی خلاقانه (مثبت)، عمیق‌شدن نقش تکنولوژی در زندگی امروزی، ناشکیبایی در روابط و مقایسۀ روابط انسانی با دنیای دیجیتال.

۳. غروب با دوس دخترم رفتم بیرون ﮔﻮﺷﯿﻢ جا موند تو کیفش... الانﺭﻓﺘﻢ ﺑﮕﯿﺮﻡ، ﺩﯾﺪﻡ ﺑﯿﺴﺖ ﺗﺎﭘﯿﺎﻡ ﺩﺍﺭﻡ ﺑﺎﺯﺵ ﮐﺮﺩﻡ ﺩﯾﺪﻡ ﺩﻭس ﺩﺧﺘﺮﻣﻪ. پیام داده گوشیت مونده تو کیفم بیا ﺑﺒﺮﺵ !!!!!!!
ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺦ ﺩﺭ ﺣﺪ ساقه ی پیاز ...
ﯾﮑﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻨﻮ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺩﺍﻋﺶ ﺑﺪﻩ؟

آسیب‌شناسی: عادی‌شدن واژه‌های دوست‌دختر و دوست‌پسر، ترویج غلط‌نویسی و پاس نداشتن زبان فارسی (دوس به جای دوست)، تأکید بر خنگ‌بودن دختران، خلاقیت در تصویرسازی و خلق اصطلاحات جدید، اشارۀ بی‌قیدانه به معضلات و تهدیدهای جدی سیاسی

۴. «دینگ دینگ»
گوشیو برداشتم ببینم کی sms داده دیدم

new masseg from mehrdad!!!

خدایا مهرداد نداشتیم تو مخاطبین...فورا بازش کردم....نوشته بود...سلام... من ایرانسلم... خخخخخ...
انقد واس من شاخ شدی که پیامامو نخونده پاک میکنی؟؟؟
کور خوندی...خب حالا بگو بینم تو مسابقه شرکت میکنی یا نه!؟!؟!؟!؟!؟!

آسیب‌شناسی: اعتراض به عملکرد اپراتور ایرانسل در تجاوز به حقوق کاربران و درعین‌حال احساس ناتوانی در برابر آن، ترویج غلط‌نویسی و پاس نداشتن زبان فارسی (خخخخخ و استفاده مکرر از علائم سجاوندی به جای کلمات)، ترکیب‌کردن نازیبای کاراکترهای فارسی و انگلیسی،

خوانندگان این لطیفه‌ها هرازچند گاه گوشی‌شان را از جیب درمی‌آورند و در هیاهوی کارهای جدی یا در بیکاری سفرهای بین‌شهری یا در کلاس درس یا حتی در جمع‌های خسته‌کننده لبخندی بر گوشۀ لبشان می‌نشیند و گاهی هم با بی‌خیالی آن‌ها را برای دوستانشان ارسال مجدد می‌کنند و بعد بدون هشیاری از تأثیر ناخودآگاه آن بر روان خود و نیز بر ناخودآگاه جمعی جامعۀ پیرامونشان، خیال می‌کنند آن‌ها را فراموش کرده‌اند. بی‌شک با بررسی دقیق‌تر نکات بیشتری می‌توان از درون آن‌ها استخراج کرد و جا دارد که کارشناسان روان‌شناسی و جامعه‌شناسی به آن‌ها توجه کرده و پژوهش‌های عمقی روی آن انجام دهند.