خدا را شکر مایلی کهن رفت!

«من در رابطه با مشکلات معیشتی مردم کشورم و بهبود زندگی مردم کشورم هیچ وقت سکوت نخواهم کرد. به هر حال رقم درشتی به سرمربی تیم ملی می دهیم وچیزی هم عاید فوتبال ما نمی شود . اگر من بچه این مملکت نیستم سرم را بگذارم بمیرم و اگر هستم هم به من این فرصت را بدهند تا نیم ساعت در تلویزیون درباره او حرف بزنم» چه کسی غیر از محمد مایلی کهن می تواند این جمله را گفته باشد؟

محمد مایلی کهن بعضی وقت ها درست هم می گوید ، طوری این حرفها را می گوید که نمی شود حرف هایش را شنید. او که سالهاست خود را حلاج این فوتبال می داند و درد دفاع از حقوق بچه حزب اللهی ها ، بچه های جنگ و آنهایی که دین شان را به دنیای شان نفروختند ، دارد. فریاد می زند و می گوید دلش می سوزد وقتی می بیند میلیارد، میلیارد پول مملکت می ریزد به شکم اجنبی بی سودی برای فوتبال مان ، مثل کارلوس کروش . او که بزرگترین هنرش پنجم کردن تیم ملی در گروه 4 تیمی جام جهانی بوده است. آن هم با تیم های معمولی و ضعیفی مثل آرژانتین ، بوسنی و نیجریه.

مایلی کهن دوباره می نالد و حتما به حق می نالد . او درد بچه های جبهه و جنگ را به دل دارد. چه اهمیتی دارد اگر کسی یادش نیاید که مایلی کهن حتی یک روز در طول این 8 سال به جبهه رفته باشد. شاید او نگفته باشد تا ریا نشود. اینکه از خدمت سربازی هم معاف شده در همان سالها ، باز دلیلی نیست برای اینکه او را بچه جبهه و جنگ ندانیم.

مایلی کهن خود را حلاج این فوتبال می داند که دارد فریاد «انالحق» سر می دهد. سال هاست که این کار را می کند. از همان روزی که برای مشکل مسکن عمه پیرش به دیدن محمود احمدی نژاد رفت و هیچ وقت مشکل مسکن آن پیرزن حل نشد اما همان روزها ها حاجی شد سرمربی تیم فولاد . اصلا مهم نیست ته آن فصل تیمی که حاجی مایلی بسته بود چه سرانجامی پیدا کرد. اصلا چه اهمیتی دارد که نتایج فنی تیم های او در 14 سال گذشته چه بوده اند. از تیم امید و پیکان ، فولاد تا همین گهر درود! مهم این است که حاجی هر جا بوده ، درد افشاگری از فساد فوتبال داشته و به حق با تمام انرژی به همه تاخته. از دوست دیرینش محمد دادکان تا علی پروین و کاشانی و علی دایی و کفاشیانی که در فدراسیونش کار می کند . او اما هنوز گلایه دارد از نداشتن میکروفن و اقلا نیم ساعت آنتن برنامه زنده می خواد برای گفتن آنچه در دل دارد. کاش همین امشب این آنتن را هم در اختیارش بگذارند تا حرف هایش را بگوید. یعنی باز بگوید ، برای بار شاید هزارم ، شاید مشکلات فوتبال حل شود.

آقای مایلی کهن عزیز ، سالهاست که می گویید و مدام ژست می گیرد که تنها ناجی مصلح این فوتبالید . مدام به تیم نسل 98 تان بر می گردید و از آن تیم می گویید. تیم خوبی که باعث فخر همه ماست و بی آنکه باز بپردازیم به نحوه نشستن تان روی نیمکتش فقط می پرسیم یادتان هست همان تیم با شما از رسیدن به جام جهانی بازماند و در میان ناامیدی کامل وقتی شما کنار رفتید ، دوباره جانی دوباره گرفت. یادتان هست چطور در تهران و ریاض برابر عربستان ناکام ماندید؟ یادتان هست چطور اسیر تاکتیک های میلان ماچالا و تیم کوچک کویت شدید؟ یادتان هست وقتی رفتید برای تان تیتر زدند... ، ولش کنید ، مهم روزی است که به تیم امید برگشتید و برای تان تیتر زدند :«خداراشکر مایلی کهن آمد!»

ته آن خداراشکر مایلی کهن برگشت اما چه بود؟ سایر نتایج تان چه بود؟ شما اصلا بهترین اما هیچ با خود فکر کردید که چرا یکی مثل کارلوس کروش با همه ناکامی ها ، ناتوانی ها ، رفتارهای زشت و زننده ای که از آنها یاد می کنید، محبوبیت دارد؟ پاسخش خیلی ساده است. ترس ، ترس همان هایی که بالای 80 درصدشان می گویند کارلوس کروش را می خواهند . خواسته یک ملت که عالی ترین مقامات دولتی را وا می دارد تا جلوی پروژه حذف مربی پرتغالی را بگیرند. جماعتی که دیگر گفته های شما را باور ندارند چون می توانند نتایج و گفته های شما و همفکران تان را روی کفه ترازو بریزند و بر آنها قضاوت کنند. هنوز 72 ساعت از حرف های محمد علی آبادی نگذشته که نشان می دهد شما چطور در سال 88 شانس نشستن مجدد روی نیمکت تیم ملی را پیدا کردید.

ما هم مثل شما به خیلی از رفتارهای کارلوس کروش انتقاد داریم. شاید حتی خیلی جدی تر از شما سبک فوتبالش را نپسندیم ، خسته باشیم از این همه گلایه های بی پایانش . از رفتارهای گاه تندش با یکی مثل میلاد محمدی اما وقتی این گفته های تان را می خوانیم و باز به روزگار شما و هم سلفان تان فکر می کنیم می ترسیم. ما می ترسیم که شما و شمایانی که سالهاست حرف های تان را باور نداریم برگردید.به راستی اگر قرار بود کارلوس کروش برود و فوتبال در ادامه مسیر پیشرفتش به یکی از بزرگان فوتبال دنیا سپرده شود ، باز هم این همه از یکی مثل این مرد پرتغالی دفاع می شد؟ آقای مایلی کهن باور کنید کارلوس کروش محبوب است چون یکی مثل شما منتقدش هستید.