شاهکار تلویزیون پس از تصویب کلیات طرح برجام در مجلس

مهم ترین کانال اطلاع رسانی در همه کشورهایی که می توان کشورشان نامید تلویزیون است. در بعضی از ممالک- یکیش هم مملکت ما- در غیاب یک تلویزیون درست و حسابی، چنین وظیفه ای برعهده سایت ها و خبرگزاری هاست. با این حال به دلیل فراگیر بودن رسانه تلویزیون و ادعایی که خودش دارد- ملی بودن- گاهی اوقات از این رسانه انتظار می رود به وظیفه ای که دارد حداقل به صورت نصفه و نیمه عمل کند و فی المثل در پوشش اخبار نهادهای رسمی از قافله عقب نماند. نهادهای رسمی که می گویم دولت را استثنا کنید چرا که صدا و سیما با سلایق حاکم بر آن طبیعی است که از دولت آقای روحانی هیچ خوشش نیاید و یا دربست در خدمت دولت آقای احمدی نژاد باشد و یا کمر به نابودی دولت اصلاحات ببندد. منظورم این است که در حال حاضر از صدا و سیما توقع نمی رود که اخبار دولت را درست و حسابی پوشش دهد اما این انتظار حداقلی وجود دارد که دست کم به مجلس بی اعتنا نباشد. امروز و در جریان تصویب کلیات طرح برجام فکر کردم حالا که هنوز موقع پخش برنامه های فارسی شبکه های آن ور آبی فرا نرسیده سری به شبکه سراسری خبر که دعوی بین المللی بودن هم دارد بزنم تا ببینم اوضاع از چه قرار است. شنیده بودم که کلیات طرح تصویب شده اما از آن جایی که اینترنت منزل مشکل داشت گفتم اصل خبر را از تلویزیون بشنوم و بعد مفصل تر خبر را پی گیری کنم. تلویزیون را روشن کردم و مستقیم سراغ شبکه خبر رفتم.

جالب بود. آقای زاکانی با آن لبخند معروفش- که به شدت مرا به یاد آقای کفاشیان می اندازد- مشغول صحبت بود. خب طبیعی است که آقای زاکانی آن هم با آن نقش محوری ای که در مخالفت با برجام دارد نمی توانست در آن ساعت در استودیوی شبکه خبر حضور داشته باشد.گفتم باز خدا امواتشان را بیامرزد که مستقیم رفته اند مجلس و از این اتفاق مهم خبر زنده تهیه کرده اند. البته چون شنیده بودم طرح رای آورده کمی مشکوک شدم. اگر طرح تصویب شده پس چرا آقای زاکانی دارد می خندد. او که قرار بود اگر قضایا چنان که دلخواهش پیش نرود پیراهنش را دربیاورد اما حالا نه تنها پیراهنش را درنیاورده که کت و شلورا هم پوشیده و هی دارد رو به دوربین لبخند ژوکوند می زند. چرا؟ کمی دقت کردم و دیدم ای دل غافل. برنامه هیچ ربطی به اتفاقات امروز ندارد. در مجلس بلوایی برپاست و حضرات رسانه ملی دارند برنامه گفت و گوی خبری دیشب را پخش می کنند. خیلی جالب است. عوض این که به مخاطب بگویند در مجلس چه اتفاقی افتاده دارند موضوعی را طرح می کنند که از اساس تاریخ مصرفش گذشته. با خودم فکر کردم اگر طرح رای نمی آورد بازهم تلویزیون همین کار را می کرد و یا آهنگ های شادِ شیش و هشتی پخش می کرد؟ نومیدانه تلویزیون را خاموش کردم و منتظر ساعت پنج شدم.