یک انتقاد به ظریف؛سیاست جای نفرین و دشنام است؟!
پارسینه: آیا صحنۀ سیاسی کشور ، جای نفرین و دشنام است؟ وظیفۀ وزیر خارجه، حواله دادن به فرداهای دور نیست.
پارسینه/رضا بابایی: دکتر محمد جواد ظریف؛ وزیر خارجۀ ایران در یکی از راهروهای سازمان ملل با رئیس جمهور آمریکا دست داده است و همین کار او، اعتراضهایی را در مجلس شورای اسلامی برانگیخته است. یکی از نمایندگان مجلس در اعتراض به دست دادن ایشان با اوباما، عباراتی به کار برده است که حتی در عرف سیاسی ایران، تند و زشتگویی محسوب میشود. آقای ظریف در پاسخ به این نمایندۀ محترم، گفتهاند: «من حساب ایشان را به خدا وامیگذارم، تا در قیامت پاسخگو باشد.»
اینگونه پاسخها به هیچ وجه برازندۀ اهل سیاست نیست. سیاستمدار، وقتی هدف اعتراض قرار میگیرد، یا باید سکوت کند، یا توضیح بدهد یا عذرخواهی کند. واگذاری امور اینچنینی به قیامت و روز حشر، در مسائل شخصی معنا دارد؛ ولی وقتی مصالح کشوری در میان است، مسئول مربوط حق چنین پاسخگوییهای مبهم و بیخاصیت را ندارد. پاسخی که هر کسی میتواند آن را بگوید، پاسخ نیست. آن نمایندۀ معترض هم میتواند شما را به خدا و حسابرسیهای روز قیامت واگذارد! بدین ترتیب، مردم مقداری فحش شنیدهاند و مقداری نفرین!
آیا صحنۀ سیاسی کشور ، جای نفرین و دشنام است؟ وظیفۀ وزیر خارجه، حواله دادن به فرداهای دور نیست. خوب بود ایشان به جای واگذاری امر به قیامت، یا سکوت میکرد یا برای آن نمایندۀ محترم توضیح میداد که مصافحه(دست دادن) در عرف دیپلماتیک، هیچ معنایی ندارد جز آمادگی برای رودررویی گفتاری.
معنای دست دادن رئیس دستگاه دیپلماسی کشوری با رئیس جمهور کشوری دیگر، این است که من از شما نمیترسم و میتوانم رودروی شما بنشینم و چشم در چشم شما بدوزم و حرفم را بگویم. در واقع آقای ظریف میتوانست از همین تنش، استفاده کند و به شهروند ایرانی آموزش بدهد که شجاعت سیاسی، در دشنامگویی در خانه نیست. ممکن است آن نمایندۀ محترم از این پاسخ قانع نشود، ولی دستکم برای مردم، نوعی آموزش رفتار سیاسی است.
اینگونه پاسخها به هیچ وجه برازندۀ اهل سیاست نیست. سیاستمدار، وقتی هدف اعتراض قرار میگیرد، یا باید سکوت کند، یا توضیح بدهد یا عذرخواهی کند. واگذاری امور اینچنینی به قیامت و روز حشر، در مسائل شخصی معنا دارد؛ ولی وقتی مصالح کشوری در میان است، مسئول مربوط حق چنین پاسخگوییهای مبهم و بیخاصیت را ندارد. پاسخی که هر کسی میتواند آن را بگوید، پاسخ نیست. آن نمایندۀ معترض هم میتواند شما را به خدا و حسابرسیهای روز قیامت واگذارد! بدین ترتیب، مردم مقداری فحش شنیدهاند و مقداری نفرین!
آیا صحنۀ سیاسی کشور ، جای نفرین و دشنام است؟ وظیفۀ وزیر خارجه، حواله دادن به فرداهای دور نیست. خوب بود ایشان به جای واگذاری امر به قیامت، یا سکوت میکرد یا برای آن نمایندۀ محترم توضیح میداد که مصافحه(دست دادن) در عرف دیپلماتیک، هیچ معنایی ندارد جز آمادگی برای رودررویی گفتاری.
معنای دست دادن رئیس دستگاه دیپلماسی کشوری با رئیس جمهور کشوری دیگر، این است که من از شما نمیترسم و میتوانم رودروی شما بنشینم و چشم در چشم شما بدوزم و حرفم را بگویم. در واقع آقای ظریف میتوانست از همین تنش، استفاده کند و به شهروند ایرانی آموزش بدهد که شجاعت سیاسی، در دشنامگویی در خانه نیست. ممکن است آن نمایندۀ محترم از این پاسخ قانع نشود، ولی دستکم برای مردم، نوعی آموزش رفتار سیاسی است.
ظريف گفت:" كساني كه توهين و تهمت مي زنند رو بخدا واگذار ميكنم " كه اصلا حرف عجيبي نيست و موندم چجوري نويسنده ازين جمله برداشت نفرين كرده .اما پاسخ ديپلماتيك براي كساني هست كه سوال يا انتقادي دارند و دنبال جواب هستند كه صد البته در اين حالت آقاي ظريف بايد پاسخ ديپلماتيك بدناما انصافا كسايي كه كارشون فقت تهمت و توهين هست دنبال پاسخ ديپلماتيك هستن؟
كاملا موافقم بايد جواب كوبنده اي مي داد
به نظر من هم دکتر خوب گفتن.
دکتر ظریف عزیز
آقای رضا بابایی: نویسنده محترم: شما کجا درس خوانده اید؟ رشته تان چیست؟ از کی تا حالا واگذاری توهین کنندگان و افترازنندگان به خدا فحش و نفرین است؟ چقدر همه برای خودشان کارشناس شده اند. آقا جمع کن.
برو بابا! فحش کجا بود؟ شاید حرف بی خاصیتی زده باشه اما فحش و نفرین توش نیست.