مرگ کسب و کار من است

چه عيد تا عيدى شده؛قلب نحيف هادى نوروزى طورى دوام نياورد كه انگار نه انگار سالهاست با توان بالا در خدمت بدنى ورزيده بوده و برمبناى باورى منطقى،مى بايست حالا حالاها كار مى كرد.اما،توان ادامه دادن نداشت تا بار ديگر طعم تلخ مرگ هاى ناگهانى را به كام مان بچشاند. مرگ هاى ناگهانى-ناشي از تصادف،حادثه،ايست قلبى و...-بار دراماتيك فاجعه را دوچندان مى كند.كسى كه تا لحظاتى قبل كنارت نشسته بود،غذا مى خورد،مى گفت مى خنديد؛ناگهان از دستش مى دهى.چنين فقدان دفعتى-كه مواردش اين روزها زياد ديده مى شود-گذشته از اينكه براى نزديكان و اطرافيان فرد درگذشته تحمل اش سخت و طاقت فرساست،زنگ خطر جدى را براى جامعه شناسان و پزشكان و روانشناسان-والبته دولت مردان-به صدا درمى آورد كه به بررسي دقيق و عميق آسيب شناسي ماجرا بپردازند تا بلكه بتوان نور اميدى را ردگيرى كرد.

قلب نازك و شكننده ى كاپيتان نجيب و باشخصيت طورى از تپش بازايستاد كه حواسمان باشد كه اين نوع مرگ،نتيجه ى شيوه اى از زندگى است كه انسان هاى احساساتى و آسيب پذير اين سرزمين را درگيرش مى كند و به كام نابودى مى كشاند،شيوه اى كه ملاحظه كارى بيش از حد،زودرنجى و حساسيت فزاينده به نامرادي هاى روزگار اجزاى تفكيك ناپذيرش هستند.شيوه اى از زندگى كه به اين نوع مرگ مى انجامد،مرگ ناشي از ايست قلبى كه حتا ورزشكاربودن هم چاره اش نيست.

و اجل لابد دست بالا را دارد...