تفاوت روشنفکری وروشنفکرمآبی

یک اصل مهم که در طول تاریخ در عرض جغرافیا به اثبات رسیده است این است که قدرت بدون نقد فساد می‎آورد. اخلاقی‎ترین آدم‎ها هم وقتی در بالای پلکان قدرت بنشینند، اگر بطور جدی با نظارت و نقد کنترل نشوند دچار "خودشیفتگی" می‎شوند و پس از این به باتلاق "ایدئوکراسی" فرو می‎غلتند (یعنی "مذهب حافظ قدرت") و پس از آن هرچه بر دیگران مکروه و حرام است بر "سلطان" مباح می‎گردد.

به همین دلیل در جامعه، روشنفکر نقد می‎کند و نقد می‎کند تا نهادهای قدرت "سالم" بمانند.

یکی از ویژگی هایی که روشنفکر را از "روشنفکر نما" یا همان "روشنفکر مآب" جدا می‎کند این است که روشنفکر مآب "نقد" نمی‎کند بلکه "نق می‎زند". نقد کردن کار آسانی نیست.

شما برای نقد کردن مدیریت یک سیستم، لازم است تاریخچه و گردش کار این سیستم را بدانید، آمار و ارقام مربوط به این سیستم را مرور کنید و با فرایند تجزیه و تحلیل اطلاعات آشنا باشید.
پس نقد کردن تخصص و مهارت و صرف وقت و انرژی می‎خواهد. اما شما می‎توانید راجع به هرچیزی نق بزنید بدون اینکه کمترین وقتی صرف مطالعه و پژوهش آن کرده باشید!

"نق زدن" یک فرایند "هیجان مدار" است. یعنی ما با نق زدن آرام‎تر می‎شوید، خشم و غم‎مان را با دیگران در میان می‎گذریم و "درد دل" میکنیم اما "نقد کردن" یک فرایند "مسأله مدار" است، ما هنگام نقد ، خودمان را سبک نمی‎کنیم بلکه مساله را "حلّاجی" و زیر و رو می‎کنیم.

"نق زدن" مخاطب تعریف شده‎ای ندارد، کافی‎ست گوش مفت بیابی، آنوقت می‎توانی شروع به نق زدن کنی ولی نقد کردن، مخاطب تعریف شده‎ای دارد. مخاطب روشنفکر پیش از همه، خودنهادهای قدرت‎اند و سپس کارشناسان، گروههای ذینفع، رسانه‎ها و سایر نقدکنندگان.

نقد کردن علاوه بر نیاز به دانش و مهارت و صرف وقت و انرژی، نیاز به شهامت و شجاعت دارد، شجاعت پرداخت هزینه! شما می‎توانید در هر مهمانی که می‎نشینید و هر تاکسی که سوار می‎شوید نق بزنید، کسی کاری به کار شما ندارد!
ولی اگر نقد خود را برای نهادهای قدرت و رسانه‎ها ارسال کنید باید آمادگی پرداخت هزینه را هم داشته باشید بنابرین یکی دیگر از ویژگی‎های روشنفکران که آنها را از روشنفکرمآبان جدا می‎کند "شجاعت" است.

البته اینجا لازم است راجع به گروهی از روشنفکران توضیح دهم که کار سخت‎تری در پیش می‎گیرند و آنن آگاه سازی توده‎های مردم است.
کسی که قرار است توده‎های مردم را آگاه نماید از یک سو باید دارای دانش و مهارت نقد باشد و از سویی باید بتواند با زبان غیر تخصصی سخن بگوید.

این کار شبیه "بند بازی" است. اگر کمی تخصصی‎تر سخن بگوید مخاطبانش سخنش را نمی‎فهمند و اگر کمی عوامانه‎تر سخن بگوید به سرعت دچار "پوپولیسم" - عوام زدگی -می‎شود! بسیاری از روشنفکران که به این قلمرو پا گذاشتند یا از این طرف یا از آن طرف فرو افتادند. با این حال این قلمرو پر خطر را نباید خالی گذشت چرا که با خالی گذاشتن این قلمرو جا را برای "پوپولیست‎های واقعی" باز می‎کنیم، کسانی که به جای نوشتن کلمه "مار" شکل "مار" را طراحی می‎کنند.

ویژگی مهم روشنفکران این است که تشکّل و شبکه سازی می‎کنند، روشنفکر اهل انزوا و درخود فرورفتن نیست.

او از جامعه قهر نمی‎کند و ناامید نیز نمی‎شود چرا که از ابتدا هم توقع تغییرات دراماتیک نداشته است. روشنفکرمآبها ناامید و سرخورده اند. شاید برخی از آنها روشنفکرهایی بوده اند که توقع زیادی از مردم و جامعه داشته‎اند، آنها به دنبال "اتوپیا" - مدینه فاضل - بوده‎اند و ناکام مانده‎اند.

روشنفکر به حرکت دائمی و پله پله اجتماع امیدوار است بنابراین تماسش را با جامعه حفظ می‎کند و تیم و تشکّل می‎سازد. منظورم از تشکل، محفل نیست بلکه نهادهای مدنی است، نهادهای مدنی شناسنامه‎دار که بطور دائمی رشد می‎کنند و با جامعه‎ی بیرون از خود ارتباط برقرار می‎کنند، اثر می‎گذارند و اثر می‎پذیرند.

دکتر محمدرضا سرگلزایی