"ضمانت میکنم کسی دهانش را ببندد به حکمت میرسد"
پارسینه: حدیث معراج در بین احادیث شیعه بینظیر است. در یکی از فرازهای این گفتوگو خداوند به رسولش(ص) میفرمایند که "یا احمد! هل تعلم ما میراث الصوم"؟ آیا میدانی نتیجه روزه چیست؟
در تمام این مدت که خداوند پیامبر را مخاطب قرار میدهد، خدای تبارک و تعالی سوال میکنند و پیامبر (ص) پاسخ میدهند "خیر یا الهی" و آنگاه خداوند تبارک و تعالی توضیح میدهند.
خداوند فرمودند ثمره روزه این است که انسان کمتر میخورد و کمتر سخن میگوید.
ما عموما به فراز اول توجه میکنیم در حالیکه اصل دومی است که در عرفان را باز میکند کمتر حرف زدن چه نتیجهای دارد؟ خداوند فرمودند: کم سخن گفتن حکمت به بار میآورد. نتیجه حکمت هم معرفت است و معرفت منجر به یقین میشود. یقیین می دانید تا کجا انسان را میبرد؟ انسان همین که از دنیا به آنطرف رفت می فهمد سرمایهاش چقدر است. آن وقت است حسرت می خورد که ای کاش آن روز این کار را نکرده بودم و این کار را کرده بودم. ای کاش آن حرف را زده بودم و ای کاش آن حرف را نزده بودم. ای کاش آن چیز را نخورده بودم و ای کاش آنجا را نرفته بودم. آنجاست که انسان، حسرت، حسرت و حسرت میخورد.
خداوند میفرمایند "فهذا مقام الراضين" این افراد در اثر این مقدمات و یقین به مقام کسانی رسیدهاند که از خدای خود راضیاند و حوادث تلخ، اوقات آنها را تلخ نمیکند. در ادامه حدیث آمده "فمن عمل برضاى، الزمه ثلاث خصال" یعنی هر کس راضی به رضای من باشد، من سه خصلت را از او جدا نمی کنم. اول شکری که در آن ابدا جهلی نباشد. شکر یعنی در تمام عمرش شادمان است زیرا شاکر بودن نتیجه شادمانی از یک امری است. دوم ذکری كه در آن نسيان نباشد، و سوم محبتى كه با وجود آن هيچگاه محبت مخلوقات را بر محبت من ترجیح ندهد.
بزرگی میگفتند که خدمت علامه طباطبایی رسیدیم. ایشان میفرمودند " من سرم را ضمانت میکنم که کسی دهانش را ببندد، به حکمت میرسد". کسی که به حکمت برسد، به محبت خداوند خواهد رسید. ما اصلا نمیتوانیم این محبت را تصور کنیم و اگر یک سر سوزن از آن را بچشیم به خاطر آن از دنیا و آخرت میگذریم. آن موقع است که اگر درب بهشت را باز کنند و بگویند برو در بهشت، نگاه به بهشت نمیکند.
آیت الله جاودان
من هم ضمانت می دهم کسی دهانش را باز کند حتماً رد صلاحیت میشود
خدایا این نعمت را روزی مان فرما