بیژن جزنی "روشنفکری اندیشه ورز" یا "کمیسر حزبی" استالینی

تحلیل هایش فالبی و باب روز بود . "تاریخ سی ساله" اش، مشتی شفاهیات من درآوردی و تاریخ نویسی استالینی بوده. با اینکه نقاش بود "فرهنگ" را نمی شناخته ، نوشته هایش تسویه حساب های سیاسی ، تشکیلاتی و حتی شخصی بوده و با انگ هایی مانند افکار لیبرالی و فرهنگ خرده بورژوایی و جلق فکری مخالفان خود را تحقیر می کرده.

ببخشید! جملات بالا را من ننوشته ام. کینه ورزی لیبرالها و نئولیبرالها علیه چپ در مجله مهرنامه هم نیست! اینها بخشی از قضاوت های جناب فرج سرکوهی منتقد معروف ادبی و هنری در باره بیژن جزنی است. این منتقد با سواد و صریح اللهجه اما مدتی است ، زیر پرچم چپ ، گروهی از روزنامه نگاران بخصوص محمد قوچانی و تیم همراه او را به خاطرانتقادهایی بسیار رقیق تر از اینها از چپها به توپ بسته است. عنوان روی جلد شماره ویژه جزنی " روشنفکر تروریست "را من هم مثل خیلی ها قبول ندارم. اما به خاطر یک دستمال یک قیصریه را به آتش نمی کشند.

آقای فرج سرکوهی در کناب یاس و داس صفحه 18 در بخش بندیان نوشته است : "...آقای بیژن جزنی هم بود که جزوه های سیاسی می نوشت. تحلیل های قالبی و باب روز. جزوه ای هم دارد به نام تاریخ سی ساله. روایتی نامستند و سراپا اتهام علیه این و آن .بی هیچ سند و مدرک و مرجعی . شفاهیات بی ماخد و گاه من درآوزدی. نوعی تاریخ نویسی استالینی . برای تسویه حساب های سیاسی ، تشکیلاتی و حتی شخصی .... برای آقای جزنی فرهنگ هم چیزی بود در ردیف تبلیغات عوام پسند برای این یا آن برنامه سیاسی ....بینش او در همان محدوده گفتمان قالبی ، سطحی و کلیشه ای حزب توده و مارکسیسم روسی مانده است. حتی همین برداشتها را سطحی و ساده کرده بود. "

آقای فرج سرکوهی در صفحه 19 یاس و داس نوشته است : "رهبران سازمانها و اتوریته های زندان از جمله بیژن جزنی بیشتر به کمیسرهای حزبی شباهت می بردند تا روشنفکرانی اهل اندیشه ورزی و چون وچرا . فضای زندان را چنان ساخته بودند که هرچه در قالب تنگ اشان نمی گنجید با انگ هایی چون فرهنگ خرده بورژوایی، افکار ارتجاعی لیبرالی ، جلق فکری روشنفکران بی عمل ، فرهنگ منحط سرمایه داری و و و و تحقیر می کردند.مجاهدین و چپ تشکیلاتی با تابوهای اخلاقی و مذهبی و سنتی ، با ریاضت کشی ، و تحقیر اندیشه و جسم و شادی با ستایش عمل و خشونت به مثل به جنگ لیبرالیزم می رفتند که به گمان ایشان ام الفساد بود."

آقای فرج سرکوهی با این قضاوت تند و البته بدون فکت و استدلال، اکنون در قالب مدافع بیژن جزنی، مقالات شماره ویژه مهرنامه را "ترکیبی از متن های تامل برانگیز و داده های درست با داده های دروغ ، ضد اطلاعات، خاطره های دروغین ؛ تحلیل های داستان گونه آبکی محفلی" می داند. آیا آقای سرکوهی و منتقدان مهرنامه می توانند در مقالات آن شماره مهرنامه جملاتی مانند جملات ویرانگر آقای سرکوهی پیدا کنند ؟ آیا دفاع امروز بعضی از بیژن جزنی اصالت دارد یا بهانه ای است برای تسویه حساب های سیاسی و عقیدتی از طریق تحریک احساسات افرادی که آن جان های شیفته و پاک را به رغم اشتباهاتشاندوست می دارند ؟

شیرزاد عبداللهی/روزنامه نگار