این حکایت واقعی است!

مشغول خواندن زیارت نامه بودم که راز و نیاز ملتمسانه و گریه و زاری پیرمردی سالخورده به زبان ترکی، توجهم را جلب کرد:

- آقای من، التماس می کنم رحمی به دل "ابوذر" بینداز تا مانع کاسبی ما نشود... اگر نتوانم دستفروشی کنم، باید به گدایی بیفتم...

اسمی که گفت برایم آشنا بود... "ابوذر" سرپرست ماموران همان منطقه ای بود که من نیز ساکنش هستم...به شهر خود برگشتم... راز و نیاز سوزناک آن پیرمرد از ذهنم پاک نمی شد.
به محض رسیدن، یک راست سراغ ابوذر رفتم... او را در دفتر کارش یافتم... با همان هیبت و گردن کلفتی!

بی مقدمه ماجرا را برایش تعریف کردم

انگار که رعد و برق زده باشد، یکباره از جایش پرید! دستانش را بر سرش کوبید و درحالیکه به شدت گریه می کرد گفت: وای بر من! یعنی شکایتم را نزد "آقــا" برده است؟!

***
پیرمرد جگرکی، هر روز دو ساعت بساط پهن می کند، می فروشد و به خانه می رود.
کسی هم از ترس "ابوذر" با او کاری ندارد!

پ ن:"دستفروشان" به عنوان یک واقعیت اجتماعی، در تمام دنیا فعالیت دارند. باید به جای جمع آوری، ساماندهی شوند.

مهرداد خوشکار مقدم/روزنامه نگار