حال خیلی از جوان‌های امروز خوب نیست

آدم دلش به حال جوانان می‌سوزد، به حال 15 تا 30 ساله‌هایی که حالشان خوب نیست این روزها.

درست در سنی که کلی استعداد در درونشان منتظر بیرون آمدن است، منتظر اینکه با یک فرصت و امکانات هرچند کم و مختصر این استعداد بیرون بپرد و جوان یک ورزشکار و قهرمان شود، یک نقاش و خطاط ماهر، یک نخبه که در آزمایشگاه دارویی جدید برای درمان یک بیماری کشف کند، یک حافظ قرآن، اصلا یک تعمیرکار ماهر اتومبیل، اما ... .

اما همه این استعدادها در وجودش مدفون می‌شود، توانایی‌هایش را از دست می‌دهد وقتی که روی تخت قهوه‌خانه نشسته و از دو سوراخ بینی‌اش با افتخار دود قلیان را شکل حلقه بیرون می‌دهد، استعدادهایش به سرطان ریه و کبد تبدیل می‌شود وقتی که یک بسته سیگار در جیب پشت شلوارش منتظر دود شدن است.

یک بیماری مسری خطرناک و به شدت واگیر است. آنقدر که از ایدز و هپاتیت و سرطان می‎ترسیم از مرض‌هایی که این روزها جوانان را آرام آرام می‌کشد نمی‌ترسیم، نمی‌ترسیم از اینکه سیگار دست یک رفیق به دست 10 رفیق دیگرش سرایت می‌کند، اینکه مدل و مارک شلوار و تی‌شرت و کفش باید دقیق عین فلانی باشد، از اینکه یک جوان قلیانی پای تک تک دوستانش را به قهوه‌خانه‌ها باز می‌کند.

نمی‌ترسیم از اینکه جوان ما به جای دویدن دنبال توپ و روزی 100 تا طناب زدن و دوچرخه‌سواری همه هیجان و انرژی‌اش را در دور دور کردن با سرعت زیاد در خیابان‌های شهر آن هم با صدای آهنگ بلند خالی‌ می‌کند و بعد داستان تصادف پورشه زرد و BMW نقل محافل می‌شود.

از مرض مسری جوانان نمی‌ترسیم که نیاز به تشکیل زندگی و پیدا کردن نیمه گمشده خود را در عکس‌های فتوشاپی فیسبوک و اینستاگرام جست و جو می‌کنند، ماه‌ها با شریک زندگی خیالی خود در شبکه‌های اجتماعی بدون اینکه لحظه‌ای او را دیده باشند چت می‌کنند و آخر کار هم طرف شیاد از آب در می‌آید.

حال این روزهای جوانان خوب نیست وقتی که در کمتر از چند دقیقه می‌توانند برای خود گل، شیشه، علف و ... جور می‌کنند و بدون دردسر و راحت آن را بین سیگار لاپیچ می‌کنند و نئشه می‌شوند و بغل دستی را هم دعوت نمی‌کنند.

قدیم‌ها سیگار و قلیان و پیپ و دود مال بزرگترها بود، مال پدربزرگ‌ها و حالا مال نوجوانان و جوانان است، این یعنی خطری بزرگ در کمین نسل جوان است.

با جیب خالی، شده قرض هم بگیرند پول سیگار و ساندویچ را جور می‌کنند، اما خانه نمی‌روند، خانه نمی‌روند حتی اگر غذای ظهر حاضر باشد. نمی‌روند که نصیحت و غرغر بشنوند، تحقیر شوند، اشتباهاتشان گوشزد شود، به سر به راه شدن تشویق شوند، نمی‌روند خانه که لحظه‌ای از هم سالانشان دور شوند. دختر و پسر هم ندارد، هر دو درگیرند.

البته همه هم اینطور نیستند، هستند کسانی که جوانیشان را خوب می‌گذرانند، اما تعدادشان دارد روز به روز کم می‌شود.

تا اسم جوان می‌آید همه سراغ رقم بیکاری می‌روند، سراغ اینکه کدام استان چه درصدی دارد و جایگاه چندم است. سراغ بالا رفتن سن ازدواج می‌روند، سراغ اینکه دولت وام ازدواج بدهد، تسهیلات مسکن بدهد.

مشاور استاندار کرمانشاه در امور جوانان با بیان اینکه اکثر مشکلات جوانان ریشه فرهنگی و اجتماعی دارد، گفت: متاسفانه دغدغه همه برای حل مشکلات جوانان به اشتغال معطوف شده است.

روح الله باقرآبادی در گفت و گو با ایسنا، با اشاره به آسیب‌های فراوانی که پیش روی جوانان است، تصریح کرد: متاسفانه رویکرد برنامه‌ریزی‌های ما به گونه‌ای است که منتظر می‌مانیم آسیب‌ها رخ دهند و بعد به آن بپردازیم و همین امر باعث شده جوانان ما درگیر آسیب‌هایی از جمله اعتیاد، خودکشی و ... شوند.

وی گفت: متاسفانه با ادغام غیرکارشناسی بخش ورزش و جوانان، مسائل جوانان ما به حاشیه رفته و امید است شاهد احیاء مجدد سازمان جوانان باشیم.

اما مشکل جوانان ما فقط پول نیست، فقط کار نیست، فقط ازدواج کردن نیست، دیده نمی‌شوند، شنیده نمی‌شوند و می‌خواهند خودشان را با دود نشان دهند، با صدای بلند آهنگ ماشین، با داد و دعوا و چاقو کشی، با دور دور کردن با ماشین‌های گران قیمت، با لباس‌های مارک و دوستی‌های مجازی و خیابانی.

یک کارشناس ارشد مشاوره معتقد است: خانواده‌ها باید از نصیحت جوانان خودداری کنند و آنها را ببینند، به حرفشان گوش دهند و با آنها حرف بزنند.

مهناز قراول‌باشی از خانواده‌ها خواست به جای نصیحت کردن فرزند جوان خود، با او صحبت کنند و اشتباهاتی که انجام داده را با همراهی خود او بررسی کنند.

وی تاکید کرد: جوان به دلیل ویژگی ذاتی دوران جوانی تمایل دارد با همسالان خود تعامل داشته باشد و مسائل خود را با آنها در میان بگذارد و وقتی که جوان رابطه خوبی با خانواده‌اش ندارد از همسالان خود راهنمایی می‌گیرد که معمولا دانش کافی ندارند و به همین دلیل راهنمایی‌های غلط دریافت می‌کند و به بی‌راهه کشیده می‌شود.

این مشاور از خانواده‌ها خواست ارتباط نزدیکتری با جوانان خود برقرار کنند و آنها را مورد توجه قرار دهند.

یادمان باشد این 15 تا 30 ساله‌ها قرار است فردا مدیرکل شوند، استاد دانشگاه و نماینده مجلس شوند، دکتر و مهندس شوند.

اینها همان‌هایی هستند که باید حالا در آزمایشگاه‌ها و باشگاه‌ها و دانشگاه‌ها وقت بگذرانند، نه در خیابان و پارک و پارتی و قهوه‌خانه و کافه.

کمی صدای جوانان را بشنویم، به داد دلشان برسیم، حال خیلی از جوان‌های امروز خوب نیست، آدم دلش برای جوانان می‌سوزد.