همه چیز در مورد بیماری برگشت ادرار در کودکان

شیوع این بیماری در کودکان مبتلا به عفونت ادراری تا 70 درصد است و اهمیت آن در این سنین بسیار زیاد می باشد، زیرا می تواند باعث عفونت مثانه و عفونت کلیه ها شده و عفونت کلیه باعث تخریب قسمتی از بافت کلیه می گردد.تقریبا 5 درصد نوزادانی که به‌علت تب به پزشک مراجعه می‌کنند، دچار عفونت ادراری هستند.قبل از یک سالگی شیوع عفونت ادراری در پسرها بیشتر است و جالب است بدانید قبل از شش ماهگی شیوع عفونت ادراری در پسرهای ختنه نشده 10 برابر پسرهای ختنه شده است. بنابراین ختنه یکی از عواملی است که به جلوگیری از عفونت ادراری کمک می‌کند.در سنین بالاتر و به‌ خصوص دوران مدرسه و در سنین بلوغ، عفونت ادراری در دخترها بیشتر است.

در بچه‌های زیر 2 سال علائم تب، بی قراری، بوی بد ادرار، درد شکم، بی‌حالی و خوب شیر نخوردن و وزن نگرفتن می‌توانند علائم عفونت ادراری باشند.در کودکان بالای 2 سال علائم سوزش ادرار، تکرر ادرار، درد پهلو، تهوع و استفراغ و حتی اسهال هم به موارد فوق اضافه می‌شود.ریفلاکس یا برگشت ادرار از مثانه به کلیه‌ها باعث بروز عفونت ادراری می شود که معمولا در 30‌تا‌50 درصد دختر بچه‌ها دیده می‌شود.

عفونت ادراری بیماری‌ای است که در اثر وارد شدن میکروب به مجاری ادرار ایجاد می‌شود. معمولا علت اصلی عفونت ادراری، عامل باکتریایی موجود در دستگاه گوارش است که در کودکان بیشتر دیده می‌شود و عموما مثانه را درگیر می‌کند.والدین در صورت وجود رفلاکس در کودکان باید به آن توجه و به پزشک متخصص مراجعه کنند. ریفلاکس در بچه های با عفونت ادراری و بدون عفونت ادراری دیده می شود، ولی همراهی آن در بچه های با عفونت ادراری به ویژه اگر عفونت در سن پایین تر باشد، بیشتر است.

عوارض ریفلاکس ادراری

اهمیت تشخیص ریفلاکس در سنین پایین خیلی زیاد است، زیرا می‌تواند باعث انتشار عفونت از مثانه به کلیه ها شده و عفونت کلیه در سنین پایین (زیر 10 سال) باعث تخریب قسمتی از بافت کلیه می گردد و فشار خون، عفونت ادراری مکرر و حتی نارسایی کلیه و دیالیز را ممکن است در آینده به دنبال داشته باشد.وقتی که کودکی در اثر برگشت ادرار مبتلا به عفونت ادراری می شود، باکتری ها به طرف بالا رفته و سبب آسیب کلیه ها می شوند. هر بار که این تکرار می شود، کلیه ها بیشتر آسیب می بینند و بالاخره مرحله ای می رسد که متاسفانه کلیه ها کارکرد خود را از دست می دهند.

تشخیص ریفلاکس ادراری

تشخیص ریفلاکس ادراری، با گرفتن عکس رنگی از مثانه مقدور است.توسط پزشک متخصص، یک سوند ادراری از مجرا وارد مثانه می‌شود و مثانه از طریق سوند پر از ماده حاجب می شود تا در رادیوگرافی دیده شود.در حالت طبیعی فقط مثانه پر می شود و ماده حاجب نمی تواند وارد حالب ها شود. ولی در کودکی که دارای ریفلاکس ادراری است، بسته به شدت ریفلاکس، مقداری از ماده حاجب وارد حالب ها و کلیه ها خواهد شد.

درمان ریفلاکس ادراری

با کنترل و درمان طبی مناسب، 80 درصد موارد ریفلاکس ادراری، بدون عمل جراحی بهبود می یابد.برای درمان عفونت ادراری ناشی از برگشت ادرار باید تحت نظر پزشک متخصص، آنتی بیوتیک مصرف کرد.بسیاری از ریفلاکس های ادراری خفیف، با گذشت زمان و بزرگ شدن کودک برطرف می شوند. منتهی این کودکان باید تحت نظر پزشک متخصص بوده و در صورت لزوم درمان شوند تا آسیبی به کلیه ها وارد نشود.هر قدر سن کودک کمتر و شدت ریفلاکس ادراری کمتر باشد، احتمال بهبود آن بیشتر است.گاهی لازم است برای این کودکان، آنتی بیوتیک خاصی تجویز شود.
در موارد زیر ممکن است برای درمان بیماری، نیاز به عمل جراحی باشد :
- به‌رغم مصرف آنتی بیوتیک، کودک به طور مکرر مبتلا به عفونت ادراری شود.
- روند آسیب دیدگی کلیه ها شروع شده باشد.
- کودک به اندازه ای بزرگ شده باشد که دیگر شانس بهبودی وجود نداشته باشد.
- شدت ریفلاکس ادراری زیاد باشد.