چرا وضع کفّار خوب است؟!

اگر کسی بگوید: کفّار با توجه به این که این همه گناه و فجور می کنند، چرا باز هم وضعشان خوب است؟ جوابش این است که خداوند آنها را مبتلا به استدراج کرده و توفیق شکرگذاری را از آن ها گرفته است. این به ضرر آن ها است.

ریشه گرفتاری های مسلمین مسلمان ها هم از این جهت مانند کفّار هستند که اگر نعمت به آن ها برسد و آن را در راه غضب الهی مصرف کنند، خدا برای توبه به آنها مهلت می دهد، اگر توبه کردند که هیچ، وگرنه توفیق شکرگذاری از آنها سلب شده و دچار استدراج می شوند. گرفتاری های ما هم از همین جا نشأت می گیرد که ما نعمت ها را، نعوذبالله در راه گناه صرف می کنیم و بعد مبتلا به انواع گرفتاری ها می شویم تا بیدار شویم و استغفار کنیم. این گرفتاریها نیز، پس گردنی هایی است که خدا برای باز شدن چشم بنده اش می زند که بنده بگوید: خدایا غلط کردم که نعمتت را در بیراهه خرج کردم! حال اگر نعمت را در مسیر غضب الهی خرج کردیم و وقتی هم که خدا برای بیدار شدنمان ما را به گرفتاری ها مبتلا کرد، باز هم چشم هایمان باز نشد و توبه و استغفار نکردیم، این جا است که دچار استدراج شده و نعوذبالله به وادی کفر کشیده می شویم!
استدارج راهی به سوی «کفر»

این چیزهایی که من می گویم، متن روایت امام صادق است. چون خیلی فرصت ندارم، همه روایت را نمی خوانم. آیه قرآن هم این مطالب را دارد و می فرماید: «إِنَّما نُمْلی لَهُمْ لِیَزْدادُوا إِثْماً»، خدا مهلت می دهد تا ببیند آیا تو استغفار می کنی یا نه! اگر استغفار کردی مسأله ای پیش نمی آید، امّا اگر استغفار نکردی، خدا نعمتش را تجدید می کند؛ یعنی نعمت را دوباره به تو می دهد. این جا دیگر تو توفیق شکرگذاری نداری و در حقیقت، خدا این توفقی را از تو سلب کرده است.

این بی حساب نیست که خدا به بنده ای از بندگانش نعمت می دهد و در عین حال، توفیق شکرگذاری را از او سلب می کند. وقتی بنده گناه کرد و به جای عقاب، نعمت هایش زیاد شد، کمکم با خودش فکر می کند که چرا این همه گناه می کند ولی هیچ اتّفاقی نمی افتد؟! نکند خبری نیست؟! اصلاً شاید حلال و حرامی، نعوذبالله در کار نیست! از این جا است که انسان به وادی کفر کشیده می شود.

مرحوم حاج مجتبی تهرانی